Wybrany do Bundestagu w 1953 roku, w 1957-mym został członkiem prezydium frakcji parlamentarnej SPD. Był głośnym krytykiem polityki rządu konserwatywnego. Organizował kampanię przeciwko broni jądrowej i wyposażaniu Bundeswehry w taką broń. Utracił mandat w 1958 roku. Kilka lat później został ponownie wybrany do Bundestagu.
W 1969 roku w rządzie Willy’ego Brandta pełnił funkcję federalnego ministra obrony, potem ministra gospodarki oraz szefa resortu finansów.
Po rezygnacji Brandta, został kanclerzem 16 maja 1974 roku. Głównym wyzwaniem jego rządu była światowa recesja gospodarcza. Pozostał na stanowisku kanclerza po wyborach w 1976 roku, kiedy był to już rząd koalicyjny SPD z Wolną Partią Demokratyczną (FDP). Swą polityczną przyszłość silnie związał z rozszerzeniem NATO po radzieckiej inwazji na Afganistan.
W listopadzie 1980 roku został ponownie powołany na kanclerza.
13 grudnia 1981 roku kanclerz Helmut Schmidt poparł wprowadzenie w Polsce stanu wojennego. W późniejszych latach nie przyznawał się jednak do tego, głosząc, że sympatyzował z „Solidarnością”.
W 1982 roku wygrał konstruktywne wotum nieufności, jednak kilka miesięcy później został zmuszony do rezygnacji przez kolejne wotum nieufności. Jego następcą został Helmut Kohl (CDU).
Z Bundestagu odszedł w 1986 roku.
Urodził się 23 grudnia 1918 roku.
Podczas II wojny światowej służył w obronie powietrznej Bremy, po krótkiej służbie na froncie wschodnim wrócił do Niemiec w 1942 roku, gdzie pracował jako nauczyciel i doradca w ministerstwie lotnictwa. Dostał się do niewoli brytyjskiej w kwietniu 1945 i do sierpnia był jeńcem wojennym.
Po wojnie uczył się w Hamburgu, studiował ekonomię i nauki polityczne. Uczelnię skończył w 1949 roku. Do SPD zapisał się w 1946-tym.
