Uważany za jednego z najważniejszych poetów brytyjskich XX stulecia. Typowy poeta doctus, związany przez całe niemal życie z uniwersytetami brytyjskimi i amerykańskimi. Był profesorem Uniwersytetu w Leeds, potem przeniósł się do Cambridge, a po paru latach wyjechał do Stanów, gdzie najdłużej - bo do roku 2006 - wykładał literaturę i religię na Uniwersytecie w Bostonie.
Obsypany gradem nagród poetyckich, nie był jednak szeroko znany - jako "poeta trudny i wymagający". Hill zaczął publikować wiersze jeszcze w latach studenckich i odtąd wydał kilkanaście tomów poetyckich i kilka tomów esejów. Jego tworzywem poetyckim jest przede wszystkim historia - dawna i współczesna. Poetykę jego cechuje syntetyczna składnia, gęstość znaczeniowa, aluzyjność. Najwyżej cenione zbiory wierszy Hilla to "Tenebrae" (1978), "Canaan" (1997) czy "The Orchard of Syon" (2002). Największą zaś popularnością cieszy się tom "Mercian Hymns" (1971), najbardziej zresztą przystępny, sięgający do starej anglosaskiej historii królestwa Mersji i jej króla Offa z VIII wieku po Chr. Z tego tomu właśnie pochodzą dwa wśród niniejszych przekładów.
Niezwykle interesującym eksperymentem poetyckim jest wiersz "Johannes Brahms, Opus 6" "tłumaczący" niejako muzykę na poezję, pochodzący z tegorocznego marcowego numeru "Poetry".
p
JOHANNES BRAHMS, OPUS 6
Mową uderzeń tych młotków określa się czułość.
Każda fraza brzmi swą własną przyszłością
przeciwstawność rozwiązań, dysonans w harmonii
nadto zaś kunsztowne wprawki
rozważny entuzjazm, ożywcze napięcie
ze smutkiem przyzwolenia
z zachowaniem godności, bez żadnej rozpaczy.
Nie łącz narodzin z przeznaczeniem, choć w tym
wypadku mógłbyś to słusznie uczynić.
Kondycja ducha w rąk układzie.
II
Albo odegrać gestami wielkopańskość manier.
Wszystko to ujdzie, lekki klekot klawiszy
w najwyższym rejestrze, ociężałe dźwięki
słuchajmy jak cichną, jak Berkeley mówi
cząsteczki są jednostkami energii umysłu:
w chwili gdy źródło naszego napięcia
schnie i zanika, zawsze nieśmiertelnie
jeśli sprzyja temu nasza wrażliwość, inaczej
przeważy kadencja i finał.
***
I kiedy czekaliśmy, zdawało się, że począł iść
ku nam zniknął
Zostawił monety za swoje mieszkanie i ślady
czerwonego błota.
Z HYMNÓW O MERSJI
Podziwiał biurko - brunatny dąb inkrustowany hebanem
wysmakowane cenne pióra, złote pieczęcie i pospolity
metal, w którym wyrył swe imię.
Właśnie tu pochylał się nad skargami ludu
składał podpisy i wymierzał kary;
wybaczał swym nieprzyjaciołom ich śmiertelne jęki. Tam także
wymieniał dary z Muzą Historii.
Jak winien człowiek pojmować skruchę, aby
odnieść korzyść na duszy? Powiedz mi Powiedz wszystko
mamie, kochanie, i Bóg z tobą.
Kołysał się w słońcu oddając marzeniom. Próbował
smaku małych gruszek, Smarował miętą wnętrze dłoni
by jego kot ją wylizywał. Płakał starając się
w rolę ancilla i servus.*
*służąca i niewolnik (łac.)
przeł. Leszek Elektorowicz
