Wygrywając wybory w 2015 r., PiS obiecywał rozwiązać trzy główne problemy, które neoliberalna transformacja zrodziła w Polsce. Te problemy to: teoretyczne państwo, elastyczny rynek pracy z biedapłacami oraz słabnąca wspólnota jako następstwo pogoni za sukcesem materialnym.
Im dłużej trwa władza prawicy, tym bardziej osią systemu rządów staje się scentralizowane państwo, relacje pracodawca – pracownik przypominają przedwojenny korporacjonizm, zaś wspólnota narodowa jest lepiona przez tradycjonalizm kulturowy Kościoła.
Jednak król jest nagi – rządzący nie mają programu, który by wpisywał narodową strategię dalszej modernizacji kraju w procesy ewolucji UE, światowej gospodarki i ograniczania kryzysu ekologicznego.
By ostatnich nie gryzły psy
Reklama
Nadwiślańscy liberałowie sprawili, że zamiast welfare state, państwa dobrobytu, pojawiło się workfare state, państwo zmuszające ludzi do podejmowania jakiejkolwiek pracy w jakichkolwiek warunkach za jakąkolwiek cenę – pod groźbą odebrania zasiłku. Taka polityka społeczna, stwierdza jej badaczka Maria Theiss, przyczyniła się w latach 2008–2015 do erozji obywatelstwa społecznego w sferze pracy i zatrudnienia.
Nowoczesna świadomość narodowa kształtowała się w pewnym stopniu jako przeciwwaga dla tożsamości klasowej. W trakcie przełomowej rewolucji 1904–1905 gwałtownie krystalizującą się świadomość klasową przeorała ksenofobiczna i konserwatywna propaganda endecji. Odrzuciła ona ideę państwa wielonarodowego i związała w ten sposób świadomość Polaka z katolicyzmem. Dlatego w strategii politycznej PiS odpowiedź na różne deficyty wyrażona jest językiem troski o zdrową duszę Polaków, naszą tożsamość narodową i religijną. Bo troski zawsze lepiej dzielić