Nigdy nie zaprzeczał, że jest dyktatorem. "Czy to źle być dyktatorem? Widziałem, jak Stany Zjednoczone zaprzyjaźniały się z niektórymi dyktatorami" - żartował. Zarzuty o mordowanie opozycjonistów odpierał w typowy dla siebie sposób. Cynizmem. "Na Kubie przez ostatnie 45 lat nikt nikogo nie torturował, nie było szwadronów śmierci, nie było ani jednej egzekucji pozasądowej" - wpierał tysięcznym tłumom na wiecu w Hawanie.

Reklama

Prawda jest jedna zupełnie inna. Do tej pory udało się potwierdzić tożsamość 9240 osób zabitych przez reżim Castro. To dane oficjalne. Nieoficjalnie mówi się nawet o 100 tys. ofiar. W więzieniach cały czas torturowani są opozycjoniści.

Castro nigdy się tym nie przejmował. "Historia mnie rozliczy" - powtarzał. W czasie rozwlekłych przemówień wolał rozwodzić się nad tym, jak źli są Amerykanie, jak fałszywa jest Unia Europejska i jakim rajem na tym tle jest Kuba. Do historii przeszły jego trwające po kilkanaście godzin mowy. Choć ostatnio, gdy zbliżył się do osiemdziesiątki, skrócił je do kilku godzin. Ale wciąż zagrzewa w nich naród do walki. A to o zbiory cukru, a to o oszczędność energii elektrycznej.

W tym ostatnim posunął się nawet do granic absurdu, gdy zakazał sprowadzania na Kubę żarówek o mocy powyżej 15 W i wydał nakaz używania energooszczędnych świetlówek. Nie bez przyczyny. Kuba boryka się z brakami prądu. Marksistowska polityka doprowadziła gospodarkę do ruiny.

Reklama

Ale pomimo tego zawsze dopisywał mu dobry humor. Potrafił żartować ze swojego złamanego kolana, gdy po jednym z przemówień, schodząc po schodkach, runął jak długi i roztrzaskał sobie rzepkę. "Na szczęście jestem w jednym kawałku" - mówił chwilę po upadku. I choć wyglądał przy tym jak dobroduszny dziadek, nie wolno zapominać, że Castro cały czas jest twardym politykiem. Nic się nie zmienił od czasu, gdy w latach 50., rozpętał ze swoimi wiernymi rebeliantami wojnę domową na Kubie i obalił rząd Fulgencio Batisty. To ten sam Castro, który w latach 60. próbował szantażować USA wyrzutniami radzieckich rakiet i który o mało nie doprowadził wówczas do wybuchu III wojny światowej.

Przetrwał kilkaset zamachów na swoje życie i w niczym nigdy nie przypominał innych sędziwych dyktatorów, jak na przykład Augusto Pinochet, który na starość był zbyt słaby, by utrzymać władzę w Chile.