Nie chodzi jedynie o reakcję po tragedii. Ona powinna być znacznie wcześniej. Sytuacji pokazujących, że w polskiej rzeczywistości dzieciom dzieje się krzywda, nie brakuje. Nie brakowało ich także przed tragedią, która wydarzyła się w Częstochowie. Dlatego niezmiennie od lat uważam, że trzeba mocno domagać się, wręcz żądać, stworzenia Narodowej strategii walki z przemocą wobec dzieci. Musimy mieć ustawę mówiącą o analizie każdego przypadku, wyciąganiu wniosków nie tylko w jednostkowej sprawie, ale pod kątem funkcjonowania całego otoczenia dziecka, organizacji, instytucji, przepisów.
Ze wszech miar zabiegałbym o tworzenie i uszczelnianie całego systemu ochrony, profilaktyki, wsparcia i zabezpieczenia szeroko pojętego dobra dziecka. Przypomnę, że odchodząc z urzędu, przedstawiłem prezydentowi, premierowi, parlamentowi, szefom wszystkich partii politycznych kompleksowy projekt nowego kodeksu rodzinnego. Jego nadrzędnym przesłaniem jest upodmiotowienie dziecka, wzmocnienie jego pozycji w rodzinie, konkretna ochrona jego praw. Chciałem m.in., by „władzę rodzicielską” zastąpiła „odpowiedzialność rodzicielska”. Proponowałem, by do naszej przestrzeni prawnej wprowadzono instytucję adwokata dziecka – osobę, która jest profesjonalistą, a w sytuacjach urzędowo-sądowych reprezentuje interesy dziecka, nie dorosłych. A w sytuacji, gdy dziecku może dziać się krzywda ze strony bliskich, opiekunów, miałaby wpływ na dalsze postępowanie. Nie byłoby ryzyka, że dziecko jest jedynie tłem do decyzji, które zapadają. Nie byłoby również sytuacji, że nikt w toku podejmowanych w sprawie rodziny z Częstochowy działań nie zadał sobie trudu rozmowy z chłopcem, wysłuchania jego zdania. Kolejna rzecz, która z niewiadomych powodów wciąż czeka, a o którą regularnie zabiegam, to ratyfikacja III Fakultatywnego Protokołu do Konwencji o prawach dziecka. Nie wiem, skąd zwłoka, dlaczego nie dajemy jako państwo jasnego sygnału, że w kwestii obrony praw dziecka jesteśmy bezkompromisowi.
Polska podpisała dokument we wrześniu 2013 r. Czyli 10 lat temu. Zwrócę uwagę, że sama Konwencja o prawach dziecka przyjęta przez Zgromadzenie ONZ i ratyfikowana przez Polskę w 1991 r. nie jest efektywnym aktem prawnym. Wywiązywanie się przez kraj z jej postanowień nie podlega kontroli międzynarodowej. Jedynym organem, który może nadzorować przestrzeganie konwencji, jest Komitet Praw Dziecka, a jego uprawnienia zostały zawarte właśnie w protokole.
