Reportaż "Dzieci Norwegii. O państwie nadopiekuńczym" – tak, tak, na temat działalności osławionego Barnevernet – pokazuje natomiast, że dziennikarze zbierający informacje, opowiadający bez pługa, aby wyjaśnić jakieś zjawisko, wciąż istnieją. Książka Macieja Czarneckiego to dziennikarstwo, a nie nagonka, o którą byłoby zresztą łatwo. Nordycki urząd wywożący dzieci od rodziców z powodów, które wielu Polaków uznaje za urojone… Ciemni Polacy niepotrafiący zrozumieć światłych założeń nowoczesnej demokracji, w której istotę prawodawstwa i działań praktycznych państwa stanowi dobro nie rodziny, lecz dziecka… Zimni i na swój sposób ograniczeni Norwegowie godzący się na taki zakres uprawnień służb publicznych, że dobrze by się u nich poczuł sam Gomułka (gdyby, oczywiście, był przy władzy), a kiepsko rozumiejący wrażliwość mieszkających u nich nie-Norwegów… To tylko niektóre tropy. Jeżeli Czarnecki miał pokusę, aby pójść którymś z nich, to pięknie się jej oparł.
Wróbel o Marszu Równości w Białymstoku: Wojna elit trafia pod strzechy
Wróbel o Marszu Równości w Białymstoku: Wojna elit trafia pod strzechy

Zobacz również