To reakcja polskiej dyplomacji na rosyjską inicjatywę zbudowania na cmentarzu Rakowickim w Krakowie pomnika upamiętniającego Rosjan, którzy zmarli w polskich obozach jenieckich. Rosyjskie media podają, że na monumencie miałoby się znaleźć sformułowanie o "polskich obozach śmierci".

Reklama

Ministerstwo Spraw Zagranicznych opublikowało cztery dokumenty autorstwa Czerwonego Krzyża i Komisji Epidemiologicznej Ligii Narodów. Przedstawiciele obu instytucji wizytowali obozy, w których przetrzymywano jeńców radzieckich. W raportach opisywali warunki w nich panujące i problemy, z jakimi zmagały się polskie władze. Znajdują się tam informacje potwierdzające ustalenia historyków, że wysoka śmiertelność w obozach była efektem trudnej sytuacji gospodarczej Polski i panującymi epidemiami - napisano na stronie internetowej polskiego MSZ.

W wyniku wojny polsko-bolszewickiej prowadzonej w latach 1919-1921 do niewoli trafili żołnierze walczący po obydwu stronach frontu. Ocenia się, że w chwili zawieszenia działań wojennych w Polsce znajdowało się około 80 tysięcy jeńców bolszewickich.

Według polskich ocen liczba zmarłych w całym okresie działania obozów wyniosła około 16 do 17 tysięcy.

ZOBACZ ARCHIWALNE DOKUMENTY OPUBLIKOWANE PRZEZ MSZ:

1. Porozumienie z 6 września 1920 roku w sprawie łagodzenia sytuacji ofiar wojny, podpisane w Berlinie przez przedstawicieli Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża i Towarzystwa Czerwonego Krzyża Rosyjskiej Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Radzieckiej. Przewidywało procedury dotyczące wymiany jeńców wojennych i ludności cywilnej pomiędzy obydwoma stronami konfliktu wojennego >>>

2. 21 października 1920 r. Instrukcja dla Luciena Brunela, sekretarza Misji Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża w Genewie udającego się z polecenia MCK do Warszawy, gdzie – we współpracy z delegatem-asystentem MCR w Polsce, Victorem Gloorem – miał za zadanie zbadać m.in. kwestie związane z sytuacją sierot i jeńców wojennych >>>

3. Raport Luciena Brunela z jego misji w Polsce, opublikowany w Biuletynie Komitetu Międzynarodowego Czerwonego Krzyża nr 219 z 15 listopada 1920 r. W raporcie m.in. stwierdzono, iż w dwóch głównych obozach dla jeńców wojennych w Polsce, w których wcześniej przebywało 130 tys. osób, pozostaje nadal ok. 60 tys. osób. Według opinii autora raportu, wyżywienie jeńców choć niewystarczające nie różniło się od wyżywienia żołnierzy polskich. Brunel wskazywał także na problemy epidemiologiczne, podkreślając, że „liczba chorych rośnie każdego dnia, szpital dysponujący tylko 1300 miejscami nie jest w stanie przyjmować wszystkich chorych na dezynterię i tyfus” >>>

4. List szefa Komisji Epidemiologicznej Ligii Narodów Fredericka Normana White’a do Sekretarza Komitetu Międzynarodowego Czerwonego Krzyża z 11 grudnia 1920 r., dotyczący współdziałania obu organizacji w sferze pomocy dla więźniów wojennych w Polsce, którzy – zgodnie z intencją władz polskich – ze względu swój stan zdrowia powinni być jak najszybciej repatriowani >>>