MAREK TEJCHMAN: Jak pan widzi długoterminowe skutki wprowadzenia programu pomocy frankowiczom przyjęte w wersji przegłosowanej ostatnio przez Sejm?
KRZYSZTOF ROSIŃSKI: Koszt dla banków to 20 mld, a podatek od zysków to 19 proc. Co to oznacza? Cztery miliardy mniej w budżecie w przyszłym roku. Dla porównania podatek bankowy ma przynieść 5 mld. Kolejna sprawa – niektóre banki wypłacają regularnie dywidendy dla Skarbu Państwa. Załóżmy, że skala dywidend to 10 mld rocznie. Podatek od dywidendy to też 19 proc. Mamy kolejne 2 mld, które nie wpłyną do Skarbu Państwa. W latach 2017 i 2018 też tych dywidend nie będzie, bo trzeba przecież odbudować kapitały, by mieć minimalne wymogi określone przez KNF. Nie liczę już takich drobnostek jak TFI czy CIT od TFI, bo przy tej skali kilkaset milionów złotych to niewiele. Jest jeszcze jeden element. Sektor bankowy zatrudnia ok. 175 tys. osób. To jest ok. 350 tys. osób, jeśli chodzi o najmniejszy model rodziny. Po drugiej stronie mamy 1/3 z 500 tys. frankowiczów, która zostanie objęta pomocą, choć trudno to nazwać pomocą, bo pomaga się ludziom potrzebującym. To jest powiedzmy 170 tys., czyli 350 tys. osób.
Ilu z nich według pana potrzebuje pomocy?
Statystycznie patrząc na kredyty we frankach, kwestie opóźnień to jest poziom 1–2 proc. Powiedzmy, że część z ludzi dodatkowo ledwo wiąże koniec z końcem i jest ich trzy razy tyle. Razem mamy 6–8 proc. z 500 tys. Oni rzeczywiście potrzebują pomocy. Jeśli chodzi o kredytobiorców, to może być 30–40 tys. rodzin, czyli licząc na przykładzie modelu 2+1 to ok. 100 tys. osób. A ile więcej jest osób, które potrzebują pomocy innego rodzaju. Czyli np. dzieci z rodzin mieszkających na wsiach popegeerowskich. Tutaj pieniądze wrzucamy ludziom, którzy mieszkają w dużych aglomeracjach, w relatywnie nowych mieszkaniach, dla których realnym problemem jest zmiana standardu życia, a nie brak pieniędzy na wyprawkę dla dzieci.
Wracając do kosztów. Ile łącznie będzie to kosztować Skarb Państwa?
Jak sobie policzymy CIT, dywidendę, efekt mnożnikowy, podatek od firm, podatek od banków, którego nie będzie, to łączny koszt dla Skarbu Państwa w ciągu najbliższych trzech lat wyniesie około 15 mld zł. Moim zdaniem nikt tego nie policzył i nikt nie jest tego świadomy. Można powiedzieć, że do każdego frankowicza, w zależności od wariantu, Skarb Państwa dołoży od 50 do 100 tys. zł.
Politycy powtarzają, że chcą pomagać ludziom. Jeżeli chcą pomagać, to muszą zwiększać dochody budżetu, a nie zmniejszać. Podatek bankowy nie zasypie nawet 1/3 tej dziury. Przy takim rozwiązaniu w ogóle możemy zapomnieć o podatku bankowym.
A co z samymi bankami? Prezes PZU Andrzej Klesyk powiedział ostatnio, że widzi miejsce do funkcjonowania pięciu skonsolidowanych banków.
Czy prezes Klesyk spojrzał na inne duże rynki zagraniczne, takie jak Niemcy, Francja czy Włochy? Czy tam faktycznie funkcjonuje pięć banków? Równie dobrze ja mógłbym powiedzieć, że jeśli jest miejsce dla trzech banków, to jest miejsce dla trzech firm ubezpieczeniowych. Prosiłbym prezesa Klesyka, by zajął się własnym podwórkiem.
Jeżeli byłby pan doradcą inwestycyjnym i przyszedłby do pana ktoś z pomysłem na zainwestowanie kilku miliardów złotych, to nie byłoby chyba sensu wchodzić w system bankowy?
Po pierwsze, po takich rozwiązaniach, gdy prawo zaczyna działać wstecz, wiarygodność inwestycji w Polsce jest zdecydowanie niższa. Ja bym wtedy radził, by raczej poszukał innego kraju na inwestycje, bo ten kraj, który był stabilny i przewidywalny, stał się zdecydowanie bardziej ryzykowny dla inwestorów. Oczywiście nie będzie hekatomby, ale będziemy takim krajem na rubieżach Unii, gdzie inwestor ze względu na większe ryzyko będzie oczekiwał bardzo wysokiej stopy zwrotu – niższych kosztów pracy, niższych wartości nieruchomości itd. W efekcie nasi przedsiębiorcy stracą.
No dobrze, ale to, co się stanie z bankami, to jest działanie prawa wstecz, ale mimo wszystko to nie jest uwłaszczanie.
Nie?
Pana zdaniem jest?
Proszę sobie przypomnieć case Eureko w Polsce. Niektórzy obwieścili wielki sukces, że zapłaciliśmy tylko tyle odszkodowania. Nomen omen, gdzie się płaci CIT? Nie w Polsce. Eureko zapłaciło go w Holandii. Mamy wielu poważnych zagranicznych graczy bankowych w Polsce, którzy mają swoją renomę. Bardzo bym się zdziwił, gdyby ich akcjonariusze nie wystąpili z wnioskami o odszkodowanie. To byłoby nieracjonalne. A przykład Eureko to nie był wielki sukces. To była wielka porażka, a my w ogóle nie powinniśmy doprowadzić do tej sytuacji.
Czy nie macie poczucia, że ta akcja kredytowa oparta na kredytach walutowych była błędem i była czymś, co wprowadzało klientów w błąd? Klienci podnoszą taki argument, że byli stawiani pod ścianą.
Ciężko odnosić mi się do tej sytuacji, bo nie zajmowałem się wtedy udzielaniem kredytów frankowych. Łatwiej jest mi teraz komentować działania moich poprzedników. Związek Banków Polskich apelował o zakazanie udzielania takich kredytów, ale politycy apelowali, by nie odbierać młodym ludziom szans na zakup mieszkania. Stowarzyszenie frankowiczów, bo trudno inaczej to nazwać, zarzucało bankom w swoim manifeście, wiedząc, że kredyt frankowy jest tańszy, że chcą więcej zarabiać na kredycie złotowym. Przypomnę, że regulacje wymagały, żeby zdolność do kredytu frankowego była wyższa niż do złotowego, więc to jest kłamstwo. To nie jest tak, że ktoś, kto nie mógł wziąć w złotówce, dostawał we frankach. Fakt, że zdolność frankową mógł mieć większą, czyli zamiast mieszkania 40-metrowego mógł sobie kupić 70-metrowe. Ale zawsze może się cofnąć do tego 40-metrowego.
Raty to jest jedna rzecz. To, co wraca jako poważny problem społeczny, to problem przywiązania kredytobiorcy do mieszkania.
Banki zaproponowały tutaj rozwiązanie zamiany zabezpieczeń. Chcesz sprzedać to mieszkanie? Sprzedawaj. To drugie będzie zabezpieczeniem kredytowym. Ile osób z tego skorzystało? W naszym banku skorzystało z tego może dwóch klientów. Czy jest to realny problem? Gdyby był realny, tych osób byłoby więcej.
Nie ma pan poczucia, że w pewnym momencie piłka była po waszej stronie, a ta propozycja, którą przedstawił ZBP, była za słaba? Wy jako sektor oddaliście inicjatywę i pozwoliliście rozkręcić się politykom.
A jaka byłaby właściwa? Jaka byłaby dobra? Pytanie, czemu miała służyć. Miała pomóc w obsłudze kredytów tym, którzy tego potrzebują. I to zadanie spełniła. Dziś jako kredytobiorca złotowy mogę myśleć, że ktoś, kto wziął kredyt we franku, mało tego że kupił większe mieszkanie, to jeszcze ryzyko, które ponosił, teraz się dematerializuje. Więc korzysta podwójnie w stosunku do tych osób, które w tym samym momencie brały kredyt złotowy.
Mówi pan o poziomie realnym, a ja o kwestii wizerunkowej. Pytanie, czy nie tyle był to błąd w rozumieniu ekonomicznym, co w kwestii komunikacji wizerunkowej.
Cokolwiek banki by zgłosiły, i tak by mówiono, że z banków można wycisnąć znacznie więcej.
A można?
To się wyciska z gospodarki, z budżetu i od klientów.
Jak to wszystko wpływa na wasz biznes, na pozyskiwanie finansowania zewnętrznego? Czujecie to?
To wpływa na funkcjonowanie całego sektora. Po pierwsze mówimy o mniejszej akcji kredytowej dla całego sektora.
Ale skutek już jest?
Jeszcze nie, ale za miesiąc wszyscy będziemy to wiedzieć. Ja jednak do końca wierzę w rozsądek i opanowanie tej gorączki wyborczej. Jak powiedział pan Kobosko, na sześć miesięcy przed wyborami powinien być zakaz uchwalania ważnych zmian. Tego oczywiście nie można zakazać, ale wierzę w rozsądek Sejmu i Senatu. To są zdarzenia nieodwracalne dla polskiej gospodarki.
wpis z dnia 20/08/2015
Zgodnie z oficjalnymi danymi Ministerstwa Finansów - w ciągu pierwszych siedmiu miesięcy tego roku nasze państwo zarobiło z tytułu podatków i innych danin publicznych kwotę 163,5 mld zł. W tym samym czasie wydatki wyniosły aż 190,1 mld zł. Aby pokryć różnicę między dochodami a wydatkami resort finansów musiał zaciągać coraz to nowe pożyczki u zagranicznych wierzycieli. Taka polityka możne oznaczać tylko jedno - drastyczny wzrost długu publicznego.
Deficyt budżetowy (różnica pomiędzy dochodami a wydatkami państwa) po lipcu wyniósł 26,6 mld zł, czyli 57,7 proc. założonego przez ekipę Ewy Kopacz limitu na cały 2015 rok. To oznacza, że do końca roku urośnie on jeszcze do poziomu ok. 46 mld zł! Wysokie deficyty budżetowe są główną przyczyną silnego wzrostu zadłużenia. To one zmuszają rządzących do zaciągania coraz to nowych kredytów i pożyczek, dzięki którym wprowadzenie niepopularnych reform, które uzdrowiłyby finanse państwa, odkładane jest na nieokreśloną przyszłość.
Warto zauważyć, że skumulowany deficyt budżetowy rządów PO-PSL (lata 2008 - VII 2015) to 247,3 mld zł! O tyle rząd wydał więcej niż miał, posiłkując się głównie kredytami, które zwiększyły całkowite zadłużenie naszego kraju. Najgorszy pod tym względem był rok 2010, kiedy w kasie państwa na wydatki zabrakło 44,6 mld zł oraz rok 2013 - wówczas deficyt budżetowy wyniósł 42,5 mld zł. Niestety wiele wskazuje na to, że obecny rok przebije pod tym względem wszystkie dotychczasowe. Plan rządu Ewy Kopacz przewiduje deficyt na poziomie ok. 46 mld zł. Przed nami wybory parlamentarne, a co za tym idzie - pasmo wielu rządowych obietnic, na których realizację nie ma pieniędzy. Aby środki się znalazły trzeba będzie pozaciągać nowe długi, co naturalnie będzie skorelowane z wysokością deficytu budżetowego na ten rok.
Ekipa Platformy straszyła nas kilka tygodni temu "scenariuszem greckim" w przypadku dojścia opozycji do władzy. Patrząc jednak na ich dokonania z ostatnich 8 lat jestem przekonany, że ostrzeżenia premier Ewy Kopacz można porównać do słów złodzieja, który ostrzega nas przed włamaniem, którego sam za chwilę dokona.
Prawdziwy problem, to złodziejski mechanizm zastosowany przez banki, który powinien być naprawiony, a krzywdy co najmniej naprawione.
Wyliczenia Banku Światowego nie pozostawiają złudzeń - tzw. stopa zastąpienia w najbliższych latach spadnie do poziomu 25 proc. To oznacza, że świadczenia emerytalne dzisiejszych 30-, 40-latków będą na głodowym poziomie, a przeciętna emerytura kogoś, kto zarabiał równowartość obecnej mediany polskiego wynagrodzenia (tj. ok. 2200 zł na rękę) będzie wynosiła zaledwie 550 zł! Jedyną szansą na utrzymanie mają być zdaniem ekspertów z Banku Światowego prywatne oszczędności i zgromadzony za życia majątek. Problem w tym, że ponad połowa Polaków nie ma pieniędzy, aby oszczędzać.
(19/08/2015)
nawet najmniejsze ociupinki się nie znajdzie to towar deficytowy. No chyba że z budżetu zostaną przyznane dodatkowe środki na zakup rozumu i rozsądku. Tylko czy rencista co nim nim na bazarze handluje jest przygotowany na takie zapotrzebowanie?
Więcej na sklave.aktualnosci
W tej sprawie zostały zadane następujące pytania prejudycjalne:
1) Czy należy uznać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 (usługi i działalność inwestycyjna) i pkt 17 (instrument finansowy) jak również z załącznikiem I sekcja C pkt 4 (terminowa transakcja walutowa, instrumenty pochodne) dyrektywy [2004/39/WE] (1), zaproponowana klientowi oferta konkretnej transakcji (kursu wymiany), która, w formie prawnej umowy kredytu denominowanego w walucie obcej polega na transakcji kasowej w chwili wypłaty i terminowej w chwili spłaty, dokonywana jest za pomocą zamiany na forinty określonej kwoty zarejestrowanej w walucie obcej i naraża kredyt klienta na skutki i ryzyko (ryzyko kursowe) rynku kapitałowego, stanowi instrument finansowy?
2) Czy należy uznać, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 (transakcje na własny rachunek) i z załącznikiem I sekcja A pkt 3 (zawieranie transakcji na własny rachunek) dyrektywy 2004/39/WE prowadzenie działalności w zakresie transakcji na własny rachunek odnośnie do wskazanego w pytaniu pierwszym instrumentu finansowego stanowi usługę lub działalność inwestycyjną?
3) Czy instytucja finansowa powinna dokonać wprowadzonej w art. 19 ust. 4 i 5 tej dyrektywy oceny adekwatności, uwzględniając, że terminowa transakcja walutowa – która stanowi usługę inwestycyjną związaną z pochodnymi instrumentami finansowymi – została zaoferowana jako część innego produktu finansowego (a mianowicie umowy kredytu) i że ten instrument pochodny stanowi sam w sobie kompleksowy instrument finansowy? Czy należy uznać, że art. 19 ust. 9 tej dyrektywy nie znajduje zastosowania, ze względu na to, iż, ponieważ ryzyko, jakie ponosi klient odnośnie do kredytu i instrumentu finansowego jest zasadniczo odmienne, niezbędne jest przeprowadzenie oceny adekwatności w zakresie, w jakim transakcja ta obejmuje instrument pochodny?
4) Czy z obejścia art. 19 ust. 4 i 5 dyrektywy wynika stwierdzenie nieważności umowy kredytu zawartej przez bank z klientem?
Tak, to jest to zapytanie węgierskie, w którego sprawie Rząd RP skierował swoje stanowisko do TSUE, w którym wyraził opinię, że „odfrankowienie” kredytów spowoduje armagedon w sektorze bankowym i gospodarce polskiej. Więc w trosce o obywateli gorąco rekomendowano, aby TSUE dał negatywną odpowiedź na postawione pytania. Zbyt duża afera aby upaść?
Mocno upraszczając można stwierdzić, że odpowiedź na postawione pytania brzmiąca TAK spowoduje, że umowy o kredyty waloryzowane walutą obcą będą unieważnione. A na pewno spowoduje znaczące przyspieszenie rozpatrzenia obecnie trwających spraw sądowych.
Nie było kredytów we frankach. Prawie nikt nie jest zadłużony we frankach. To są kredyty w ZŁOTÓWKACH indeksowane do kursu CHF, co jest oszukańczym i złodziejskim niemal mechanizmem:
Bankierzy powiadali: pożyczymy ci 300 000 zł, ale udajmy, że to 150 000 CHF, które natychmiast po wypłaceniu odkupimy od ciebie po kursie zakupu 2 zł i w ten sposób dostaniesz swoje 300 000 zł. Ale oddawał nam będziesz tyle złotówek, żeby miały taką wartość jak te 150 000 CHF, tyle że po kursie sprzedaży, czyli po 2,20 zł. Natychmiast po wyjściu z banku jesteś nam winien zatem 330 000 zł. Tak się zarabia 30 000 zł za pomocą jednego podpisu pod umową! Żebyś tego szwindlu nie zauważył, zamydlimy ci oczy niskim oprocentowaniem opartym o libor, no i niższą ratą. Ale de facto jej wysokość i tak będziemy ustalali o własne widzimisię, czyli tak zwaną klauzulę indeksacyjną, czyli tabelę kursów kupna i sprzedaży, wziętą z księżyca.
Ludzie już wiedzą panie prezesie, że tu nie chodzi o żadną pomoc bogatym i dobrze uposażonym "frankowiczom" z wielkich miast, tylko o zatrzymanie lichwiarskiego procederu, który wypompowuje miliardy złotych z krwiobiegu polskiej gospodarki. I zatrzymanie tego procederu nie doprowadzi do żadnych strat i wydatków budżetowych, nie będzie podatników kosztowało ani złotówki. Wręcz przeciwnie, te 22 miliardy złotych trafi do kieszeni wszystkich usługodawców, producentów, sprzedawców - poprzez konsmpcję wewnętrzną, bo duszeni przez kredytową śrubę wreszcie odetchną, zaczną żyć, zmienią mieszkania na większe, umeblują je, wydadzą co do złotówki te pieniądze, których im nie ukradniecie swoim złodziejskim mechanizmem pseudowalutowych kredytów w złotówkach.
Kredyty pseudofrankowe to oszustwo, nie kredyty
Ludzie dostali złotówki, a bank przeliczył sobie wg własnego kursu na CHF