Czy to tak było? Nie obiecuję, bo to opowieść z Woronicza. A na Woronicza to

nie zawsze mówią prawdę. To znaczy nie zawsze mówią prawdę na wizji, ale też

i nie zawsze - na co dzień.

Kraśko: Nie. Nie, nie i nie.

Reklama

Farfał: Czemu się pan wygłupia. Naprawdę mówię panu, to była bardzo interesująca rozmowa.

Kraśko: Stara jest! N-i-e-a-k-t-u-a-l-n-a.

Farfał: Oj, od razu tam nieaktualna. Z piątku.

Kraśko: Prezesie, jesteśmy medium elektronicznym. Kompromitujemy się

dawaniem po kilku dniach jakiegoś wywiadu.

Farfał: No... Może faktycznie ma pan rację... (Dzwoni gdzieś. Po chwili zwraca się do Kraśki). Nie. jednak to rozmowa bardzo wartościowa i musi zostać wyemitowana.

Kraśko: A ja na świnię nie wyjdę i już. Lis nie chciała, nikt nie chciał, Kraśko lizus powiedzą. dziękuje bardzo. Nie.

Farfał: Nie chciałem tego mówić, ale sam pan mnie zmusza. Pańska praca to robienie wywiadów i prowadzenie dzienników. Do roboty.

Kraśko: Niestety, nie mogę. Właśnie bardzo źle się poczułem i chyba nawet zachorowałem. (Łapie się za brzuch)

Reklama

Farfał: A co to za wygłupy? Pan chory?!

Kraśko: (trzymając się za brzuch i krzywiąc). Bo wywiad był nieświeży.