A więc jednak spełniły się prognozy polityczne z ostatnich dni i oto premier Donald Tusk został przewodniczącym Rady, a pani Federica Mogherini (minister spraw zagranicznych Włoch) szefową unijnej dyplomacji. Co to dla Polski oznacza będziemy wiedzieli dopiero, gdy się okaże kto zostanie polskim komisarzem i jakie portfolio otrzymamy. Dopiero wówczas mówić będzie można o pełnym sukcesie. Bo na razie mamy sukces, niewątpliwy, prestiżowy i medialny.
Premierowi Tuskowi gratuluję i jednocześnie podziwiam jego pewność, że zadaniu podoła. Bo choć szef Rady nie jest stanowiskiem kluczowym politycznie i nie ma realnej władzy, jest to funkcja wymagająca. Przede wszystkim wymaga umiejętności osiągania kompromisu między interesami krajów członkowskich, na ogół rozbieżnymi, organizowania pracy i komunikowania się. W języku francuskim i angielskim, z którymi premier – co pokazała jego konferencja prasowa tuż po wyborze - niespecjalnie sobie jeszcze radzi. Ale wierzyć trzeba, iż w ciągu trzech miesięcy nadrobi lingwistyczne zaległości. Herman Van Rompuy, były premier Belgii, który jako pierwszy objął tę funkcję wyznaczył pewne standardy. I wbrew niektórym nieprzemyślanym opiniom, były to standardy wysokie - Van Rompuy okazał się wybitnie pracowitym, sprawnym i dobrze zorganizowanym szefem Rady, który w dodatku świetnie znał się na gospodarce. Było mu łatwiej niż będzie premierowi Tuskowi -- bo pochodził z kraju będącego w strefie euro. No i właśnie, Van Rompuy dzięki temu mógł brać czynny udział w szczytach strefy euro. Rola Donalda Tuska - dopóki nie będziemy w strefie euro - będzie tu zatem okrojona.
Przewodniczący Rady to stanowisko prestiżowe bez wątpienia, bo szef Rady to wizytówka Unii Europejskiej w relacjach międzynarodowych. Zatem ambicja polska została mile połechtana, bo faktycznie jest to najwyższe stanowisko unijne, jakie przypadło Polsce. Ale, tak jak już wspomniałam, ta pozycja nie niesie ze sobą dużej możliwości kształtowania polityki. Czy premier Tusk, który w realiach polskiej polityki wywalczył sobie pozycję lidera i wojownika, tak samo pewnie będzie się poruszał w realiach międzynarodowych? I czy pozycja negocjatora-mediatora jest tym, co jest zgodne z jego politycznym temperamentem? O tym, czy sukces medialny będzie także rzeczywistym sukcesem Polski przekonamy się, gdy już będzie wiadomo, kto zostanie polskim komisarzem i jaka teka mu przypadnie. Jeśli faktycznie otrzymamy któryś z ważnych resortów gospodarczych - na przykład energię - to naszym negocjatorom i dyplomatom z czystym sumieniem i szacunkiem pogratulować można będzie prawdziwego zwycięstwa. Bo to komisarz, a nie szef Rady ma realną polityczną władzę.
Czy duet Tusk-Mogherini będzie lepszy od duetu Van Rompuy-Ashton? Pani Mogherini ma jeszcze mniejsze doświadczenie w polityce międzynarodowej od pani Ashton, a jej aktywność jako szefowej dyplomacji kraju sprawującego prezydencję była mierna. Choćby na tej podstawie podejrzewać można, że będzie tzw. malowaną szefową unijnej dyplomacji czyli figurantką, wykonującą ustalenia dokonane na linii Berlin-Paryż-Londyn. Przed nowowybranymi liderami ciężka próba, bo czas jest trudny : gospodarka unijna nie do końca jeszcze wyszła z recesji, trwa wojna na Ukrainie, trzeba zredefiniować relacje z Rosją, a jakby tego było mało mamy nowy front wojny – z tzw. republiką islamską. A interesy krajów członkowskich są rozbieżne, zatem znalezienie wspólnego mianownika nie będzie łatwe.
I na koniec jeszcze jedno. Słucham ostatnio komentarzy niektórych polskich polityków w stylu komisarz czy szef Rady nie jest od załatwiania polskich interesów, ale myśleniu o całości Unii i naiwność tych bredni wprawia mnie w zdumienie. Jeśli wszystkie kraje miałyby tak idealistyczne podejście, to po co walczyłyby o dobre port folia? Czemu Wielka Brytania chce handel międzynarodowy, Francja rynek wewnętrzny lub tekę ekonomiczno-monetarną, a Niemcy przemysł? Unia Europejska - czy nam się to podoba czy nie - to arena walki realnych interesów i wpływów poszczególnych krajów. I tylko Polska byłaby pierwszą naiwną, chcąc zrobić dobrze innym, zapominając o własnym interesie. Polskim politykom powinno być wstyd wykazywać się publicznie taką nieznajomością realiów unijnych.
ZOBACZ TAKŻE: Tusk w Brukseli. Polskę czeka polityczne tsunami>>>
Komentarze(93)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarszeRAFAŁ A. ZIEMKIEWICZ
Nie chcę przeszkadzać w radości tym, którzy mają ochotę się radować – do czego okazji wiele nie ma. Jeśli więc kogoś nie interesują na ten moment analizy, to niech zostawi sobie lekturę na później, jak już przetrzeźwieje.
Kilka narzucających się uwag. Donaldowi Tuskowi udało się spełnić bardzo ambitne zamierzenie. Od kilku lat pisałem – bo nie było to trudne do zauważenia – że cała jego działalność i w dużym stopniu priorytety rządu podporządkowane zostały zdobyciu unijnej posady (komu się chce, niech wygugla moje stare teksty). Zabiegi Tuska o dalszą karierę w strukturach UE tłumaczą uległość wobec Niemiec (sprawa zatkania Swinoujścia etc.), światopoglądowy skręt PO w stronę tęczowej gejolewicy pod prąd nastrojom polskich wyborców, a także posmoleńską uległość wobec Putina – będącą, jak pisałem, skutkiem wyciągnięcia wniosków z losu Kwaśniewskiego, któremu po „pomarańczowej rewolucji” opinia „rusofoba” skonfliktowanego z Kremlem karierę w UE całkowicie udaremniła.
Powtarzane uporczywie zapewnienia Tuska, że nie porzuci kraju, nie interesuje go żadna kariera w Unii etc. były od początku oczywistym dla każdego uważnego obserwatora taktycznym kłamstwem, o które zresztą okłamani nie odważą się mieć żalu.
Mimo wszelkich starań rzecz wydawała się niemożliwa, bo Polska nie należy do strefy euro, bo nigdy jeszcze Francja nie zgodziła się na nominację wysokiego urzędnika UE który nie mówi po francusku, bo Tusk postrzegany jest jako „sojusznik na telefon” Niemiec (ładne określenie R. Czarneckiego), których nadmierne wpływy większość krajów Unii dziś irytują, choć jest to starannie ukrywane. Te przeszkody wydawały się przeważać nad narastającą gotowością głównych europejskich graczy do symbolicznego dowartościowania tzw. nowych krajów członkowskich jedną z prestiżowych nominacji. Zapowiadało się raczej, że popadnie na kogoś z krajów bałtyckich.
Zwracam uwagę, że pierwotnie Polska starała się dla Tuska o szefostwo Komisji Europejskiej. Pisałem wtedy, że warunkiem powodzenia tych starań jest reforma (planowana w pewnym momencie) która uczyni z KE ciało całkowicie symboliczne. Komisja jednak pewne prerogatywy zachowała, stąd niepostrzeżenie ambicje Tuska przesunęły się na szefa RE – stanowisko dekoracyjne. Niezorientowanym w unijnych skomplikowanych strukturach ta zmiana mogła umknąć.
Sukces Tuska jest niewątpliwy – facet, którego kiedyś lekceważono, po dwóch kadencjach, w chwili, gdy jako szefa rządu oceniło go „zdecydowanie dobrze” 1 proc. wyborców, a jego partia dołuje w sondażach, przeskoczył na wyższy poziom, zostawiając za sobą zabagnione sytuacje w kraju i partii, które skutecznie wykorzystał jako szczeble do europejskiej synekury.
Sukces Polski – w mniejszym stopniu. Oczywiście nie do pogardzenia jest prestiżowe wyniesienie Polski w oczach Europejczyków, pokazanie, że Polacy to nie tylko „biali murzyni” harujący u nich na zmywakach, żebracy i przestępcy, ale też eurokraci nie mniej poważni, niż ci z Belgii czy Luksemburga. Możliwe, że jak następnym razem jakiemuś durnemu szwabskiemu sprawozdawcy przyjdzie do głowy zażartować z polskich sportowców jako ze złodziei samochodów, to się ugryzie w język.
Ale też, żeby nie popaść w przesadną euforię – o ile pamiętam, w niedawnych badaniach okazało się, że coś około 80 proc. obywateli Unii Europejskiej nie widziało, po całej jego kadencji, kto to jest Van Rompuy, a tym bardziej, że to on „rządzi Europą”. Poza tym nominacja, która z polskiej perspektywy oznacza podniesienie prestiżu Polski, dla Brukseli, Berlina czy Paryża oznacza raczej obniżenie prestiżu Rady Europejskiej, co zresztą jest zgodne z ich interesami.
Co do realnego zysku dla Polski, musimy poczekać, aż stanie się jasne, jakie poczyniliśmy w zamian za funkcję dla Tuska ustępstwa. Jest oczywiste, że jakieś były. W świecie realnym, a nie medialnym, dużo większą korzyścią dla Polski byłoby mieć Komisarza ds. Energetyki, o którego podobno „wysoko licytowaliśmy” kandydaturą Tuska. Zapewne go nie dostaniemy, i bardzo prawdopodobne, że za tłustą, prestiżową synekurę dla „największego, ukochanego przywódcy oby żył wiecznie” oddaliśmy dużo potencjalnych REALNYCH korzyści. Na to wygląda, ale ostateczna ocena wymaga ostatecznych danych.
Na pewno Tuska „ucieczka do raju” (jak pozwoliłem to sobie nazwać w piątkowym felietonie) to „rozbetonowanie” polskiej sceny politycznej. I tu wiele zależy od tego, czy opozycji uda się narzucić wyborcom swoją narrację – „wszystko sknocił, wykorzystał kraj i uciekł, żeby brać 140 tysi pensji”, a na ile uznanie w oczach Polaków znajdzie oficjalna propaganda sukcesu. Trudno to ocenić, bo propaganda od pierwszych chwil jest nadęta do mdłości, ale wielokrotnie już zaświadczona pijarowska nieudolność opozycji skuteczni idzie z nią o gorsze.
Tak czy owak, zgodnie ze starą zasadą śp. Jacka Kuronia, może i nie będzie od tej nominacji lepiej, ale na pewno będzie ciekawiej.
niewiadomo czy podoła rozpętać ostrą wojnę.
niewiadomo ile czasu choroba da mu działać.
kiedyś gazety pisały że ma problemy z chodzeniem z powody kręgosłupa, ukryli to i postawili jego na nogi, ale teraz jest coraz gorzej i żadne leczenie nie powstrzyma choroby.wyczerpał się limit działania leków , z dnia na dzień będzie coraz gorzej!
nie życzę nikomu żle ale z powodu wojny którą rozpoczął wolał by cały świat aby skremowano jego na kremlu i niech będzie dumny w swojej dumie że może żyć przez ten czas w swoich majątkach a nie męczarniach jak to robi ludziom z ukrainy!
wojną narobił problemów swoim milionerom którzy jemu zapewnili dobrobyt, ale miarka się przebrała kiedy weszły sankcje,milionerzy zaczeli tracić miliony i postanowili zrezygnować z utrzymywania putina, nie dziwiłabym się jakby putina otruto,On nie ma przyjaciół i nie może nikomu ufać, to koniec który sam sobie zapewnił tą wojną,miał dobrobyt zapewniony ale jak biznesmeni zaczeli tracić pieniądze to miarka gier putina się kończy.!
1 podpisała umowę niekorzystną dla swojego kraju , następnie trafiła za kratki zgodnie z prawem ukrainy.następnie zbojkotowała europę aby jej bronić.nakłamała jak się tylko da aby wydostać się z więzienia.
sama chciała być traktowana inaczej !dała dowód że jest lepsza od mormalnego ukraińskiego obywatela.dlaczego miałaby być traktowana inaczej niż normalny ukraiński obywatel.popełniła przestępstwo i powinna odpowiadać jak każdy !ale ona chciała pokazać tym biednym ukraińcom ze ona jest lepsza i moze łamać prawo i nie będzie za to odpowiadać.
każdy kraj ma swoje prawo które obowiązuję każdego,czy polityka czy normalnego obywatela.
tymoszenko rozpętała wojnę, naciągneła unię na swoje kłamstwa i intrygi a następnie zbuntowała naród ukraiński do wojny z rosjanami.
putin wykorzystał niestabilność ukrainy i zabrał im krym.
a tymoszenko zobaczyła że ukraina jest w ruinach postanowiła uciec do kraju w którym będzie kryła swój tyłek.dobry pomyśł.a teraz wojna z putinem i ginął setki ludzi! ukraińcy byłi tak naiwni wierząc tymoszenko.
przecież kandydatura prezydenta się kończyła i ukraiński naród mógł spokojnie wybrać jako prezydenta obecnego prezydenta.spokojnie i bez masakry jaka jest dzisiaj.jak taki polityk może być wybierany jak tymoszenko do rządu.ta kobieta działała od samego początku przeciwko swoim rodakom,jedynie co potrafi to wysyłać posłańców i kłamców w swiat aby ratowali jej tyłek.!a co z narodem.ludzie ginął z dnia na dzień .doprowadziła putina do tego co on teraz robi! ukraina i tak weszłaby do unii po wyborach nowego prezydenta, bez żadnego problemu.ale tymoszenko zbojkotowała ukrainę do wojny w czasie kiedy siedziała w więzieniu.wykorzystała ukraińców do tego !
miejmy nadzieję że ukraińcy nie będą więcej tak naiwni i nie uwierzą tej zakłamanej tymoszenko. może putin z powodu choroby ustąpi i będzie spokój.na którym zależy całemu światu.
Ważne żeby sprawiać dobre wrażenie.
- Drogi Donaldzie, również w twoim mieście, twojej ojczyźnie Gdańsku, ta polityka pozostawiła (…) – zwróciła się do Donalda Tuska kanclerz Niemiec ...
Mówiąc do Tuska: "Drogi Donaldzie jesteś godny tej nagrody. Zjednoczenie Europy wyssałeś poniekąd z mlekiem matki" - Bundeskanzlerin Angela Merkel, świadomie podkreślała i wyodrębniała gdańskie, pochodzenie laureata niemieckiej nagrody, a tak się złożyło, że niemiecki dziennik "Die Welt" w przeddzień, wręczenia nagrody, zamieścił sylwetkę szefa polskiego rządu, informując, że "Tusk, pochodzący z zamieszkałej
w Gdańsku, kaszubsko-niemieckiej rodziny, na długo przed 1989 rokiem, jako historyk
i przeciwnik komunistycznego reżimu, interesował się "fałszowaną przez długi czas historią swego rodzinnego miasta, także jego niemiecką przeszłością". Tu znowu wystąpiło podkreślenie gdańskiego, kaszubsko-niemieckiego, pochodzenia Tuska. Skorelowanie opisu sylwetki w gazecie, ze słowami Merkel świadczy o tym, że to nie przypadek.
Kim więc, dla Niemców jest polski premier? Polakiem, Europejczykiem, Kaszubem, Gdańszczaninem? A może Niemcem, urodzonym w niemieckim Danzig?
To zadziwiajace, szokujace i znamienne, że urzędujący, polski premier, wiedząc, że Walther Rathenau, był zdeklarowanym wrogiem, niepodległej Polski, nienawidzącym Polaków i sygnatariuszem niemiecko-sowieckiego układu w Rapallo, przyjął z rąk Bundeskanzlerin Dorothy Angeli Merkel nagrodę, ustanowioną dla uczczenia pamięci, tego znanego, zdeklarowanego, wroga Polaków i państwowości polskiej!
Walter Rathenau był niemieckim ministrem, spraw zagranicznych, ówczesnych Niemiec, głównym architektem, sowiecko-niemieckiego, układu z Rapallo, który zresztą podpisał osobiście 16 kwietnia 1922 roku. Niemcy od początku naszej państwowości, po
I wojnie światowej, traktowały nasz kraj, z wyraźną wrogością, czego najdobitniejszym dowodem było nazywanie Polski „państwem sezonowym”. Ówczesny kanclerz Niemiec Josef Wirth, oświadczył, że Polskę trzeba wykończyć i do tego będzie zmierzać jego polityka. Niemcy domagały się wówczas rewizji naszej granicy zachodniej, a województwo pomorskie, nazywano „korytarzem który oddziela Niemcy od Prus Wschodnich.
Tego rodzaju polityka zbliżyła Niemcy do ZSRR, a na mocy układu z Rapallo, obydwa państwa nawiązały stosunki dyplomatyczne, zrzekły się wzajemnie roszczeń
z tytułu kosztów wojny i odszkodowań, a także przyznały sobie klauzule najwyższego uprzywilejowania w handlu.
Oprócz tego, 11 sierpnia 1922 r. państwa te, zawarły, tajną umowę wojskową, na mocy której, Niemcy zobowiązały się, do zaopatrzenia Armii czerwonej w broń i amunicję, zapewnienia pomocy, w rozbudowie sowieckiego przemysłu zbrojeniowego oraz wsparcia przy pomocy instruktorów wojskowych. Układ był korzystny dla obu stron : dla Niemiec, które w myśl traktatu wersalskiego nie mogły posiadać, niektórych rodzajów broni, była to dobra okazja do wypróbowania zakazanej broni, na poligonach radzieckich. Mogli oni odtąd potajemnie, przed całym światem i bez żadnych przeszkód, a wbrew postanowieniom traktatu wersalskiego szkolić swoich lotników i tworzyć kadrę wojsk pancernych na poligonach i w bazach położonych w głębi państwa sowieckiego. Dla Rosji sowieckiej nawiązanie kontaktów z Niemcami stwarzało możliwości dostępu do nowoczesnych technologii przemysłowych i wojskowych.
Niebagatelne znaczenie, dla Rosji sowieckiej, miał także dostęp, do kredytu, udzielonego przez Reichswehrę, w wysokości 35 mln marek niemieckich, w zamian za daleko idące ustępstwa polityczne oraz dostęp do rosyjskiego potencjału gospodarczego.
Do wybuchu wojny w czerwcu 1941 roku, Sowieci nauczyli kolegów z Gestapo i SS m.inn. jak organizować obozy koncentracyjne. W obiegu publicystycznym za symbol złowrogiego dla nas niemiecko-rosyjskiego porozumienia, wciąż uchodzi pakt Ribbentrop-Mołotow, ale pamiętajmy, że Rappallo, było w sumie tym samym, z tym, że gdyby nie Rapallo, nie byłoby później paktu Ribbentrop-Mołotow!
Prof. historii Bogdan Musiał w swojej książce „Wojna Stalina” stwierdza, że awans Związku Sowieckiego do rangi światowego mocarstwa, nie byłby możliwy bez materialnego, technologicznego, a także politycznego wsparcia Niemiec.
Układ ten został odebrany w ówczesnej Polsce z najwyższym niepokojem, a rząd polski skrytykował go w specjalnym oświadczeniu.
Trudno mi sobie wyobrazić, żeby premier Tusk przecież historyk, tych faktów nie znał.
Jest to tym bardziej zastanawiające, że obdarowanie go taką nagrodą nie było zaskoczeniem gdyż było, na wiele miesięcy wcześniej, konsultowane z polską stroną
a mimo to, Tusk od tej propozycji się nie zdystansował.
Nagroda, ustanowiona dla uczczenia niemieckiego polityka z tak wrogimi poglądami na Polskę, nie powinna być przyjęta przez premiera naszego kraju, chyba że ma on za nic, patriotyczne postawy, milionów Polaków.
Dziękując za wyróżnienie, Tusk miał chyba nawet problemy z własnym sumieniem, gdyż w swojej wypowiedzi, wyraźnie plątał się mówiąc, że Rathenau byłby zdziwiony ... i nie ma się co dziwić, że się plątał, powinien się nawet wstydzić i zaczerwienić! bo przecież to tak, jakby przyjął nagrodę imienia Ribbentropa!
- wystarczy Wam? Wiecie już dlaczego Donald Tusk pasuje Niemcom i Bundeskanzlerin ?
Plan pisowskiej sfory był taki, żeby na pierwszej konferencji prasowej w Brukseli zadać nowemu szefowi Rady Europy, zwanemu też Prezydentem Unii Europejskiej, kilka pytań… po angielsku! Żeby nie zajarzył o co go pytają, żeby - od pierwszej chwili jego słynny „poor English” obśmiać. A tu siurpryza: cwany Donald jak zwykle nie dał się zapędzić w sidła i od razu pokazał huyz hu. Powiedział, że dzisiaj rozmawia tylko po polsku, bo jest wzruszony, a chce - jak to on zawsze - „wyrażać się bardzo precyzyjnie”. Dokładnie jak Nikodem Dyzma, który z hrabią Ponimirskim na Oksfordzie studiował, ale nie lubił się tym przechwalać. Donald Dyzma, ups, sory, Nikodem Tusk, ups! To jak on w końcu… A zresztą, najważniejsze, że mamy swojego Prezydenta Europy, Cesarza Brukselskiego Narodu Europejskiego! Będzie cudnie. Senk ju from ze mauntejn.
Starał się o tę robotę Donald od 4 lat, albo i dłużej.
Pręży ogon znakomity, zwisający na kształt kity. I w tyrolskim kapeluszu krąży pełen animuszu. Tu do wilka się przymili i coś szepnie, tam po chwili do niedźwiedzia chyłkiem sunie, jakieś słówko rzuci kunie, chytrze mrugnie do jelenia, jeża muśnie od niechcenia, mysz ogonem połaskocze, mimochodem, Bóg wie o czym, porozmawia chwilkę z rysiem - świetnie, lisie Witalisie!
Nasz Donald Dyzma-Witalis 7 długich lat udowadniał, że jest najskuteczniejszym terminatorem „demonów polskiego patriotymu”, ochoczo oddawał każdą polską sprawę, za co dostawał liczne medale
Niemieckie, poklepywania oraz szczere pochwały, że dla Niemiec jest najlepszym polskim premierem od bardzo dawna, może czasów Augusta Sasa. Ale Donald ambitny, medalami się nie zadowolił, dalej udowadniał, że Niemcy zawsze mogą na nim polegać. Byle tylko „pójść na van Rompuya”. Bo w domu coraz mniej ciekawie i- jak mawiają w PO - „od całego tego syfu” każdy chciałby się uwolnić. I wreszcie Angela dała się ubłagać.
Patrz, młodzieży, jakie przed Polakiem mogą być wspaniałe perspektywy.
,, Nie wybieram się do Brukseli" - Donald Tusk.
pełna zgoda, dodając figuranta Tuska, wykonującego POlecenia Makreli czego od 7 lat byliśmy świadkami.
wyglądało to mniej-więcej tak. Tusk na żądanie w szafie, Tusk wyciągnięty z szafy.
owszem, jakiś tam prestiż pijarowy dla Polski jest, ale tylko merdialny.
wymierny, to portfolio energetyczne i rolnicze, chociaż taka Hübner PO objęciu stanowiska komisarza olała interesy Polski.
POzbyli się szkodnika !!!
W języku francuskim i angielskim, z którymi premier – co pokazała jego konferencja prasowa tuż po wyborze - niespecjalnie sobie jeszcze radzi. Ale wierzyć trzeba, iż w ciągu trzech miesięcy nadrobi lingwistyczne zaległości
Jedyny taki był co się tyle języków nauczył był tow. Lenin, łacinę opanował w ciągu 2 -tygodni.
Ciekawe ,że się już nie mów o Tuska niemieckim . Tak się zaczął angielskiego uczyć , że niemiecki zapomniał, czyli jeszcze się nie nauczył a już zapomniał. Typ z pod ciemnej gwiazdy. Kompromituje Polskę, jak niegdyś emigracja z pod Karpacia do USA, bidota , analfabaci i i taka opinia o Polaków się w USA utrwaliła. Teraz ten umocni ją w Europie.
,
.
W Polsce ten wybór jest na rękę, twardo trzymajacej się przy władzy i korycie agenturze Kremla,opartej na bywszych agentach WSI i innych poprl-owskich służb oraz ich TW, rządzącej koalicji POWSI-PSL, postkomunie i innym jawnym czy ukrytym kolaborantom.
Widać to przecie jasno jak się bez krępacji cieszą z tego wyboru.
Dlatego jakkolwiek medialny, wizualny, pi-ar-owy splendor dla Polski jest znaczny to nie chwalmy wybranych awansem bo ocenić będziemy ich mogli po ich uczynkach dopiero.
Chociaż czarno to widzę bo wątpię aby wybrani działali wbrew Bundeskanzlerin Merkel, która cokolwiek mówi to praktycznie i faktycznie trzyma sztamę z Putinem i traktuje go jako przyjaciela swojego i Niemiec nie oglądając się przy tym na interes czy bezpieczeństwo innych państw.
Nie wierzę, że Donald Tusk jako "prezydent" UE i Federika Mogherini, jako szefowa unijnej dyplomacji będą działać wbrew polityce Bundeskanzlerin Merkel czy Francji i wątpię aby zdołali nakłonić panią kanclerz do większej dbałości o bezpieczeństwo i interesy Polski, państw bałtyckich i innych państw środkowo
i południowoeuropejskich zagrożonych agresją Putina, bo przecie Merkel nie po to poparła Donalda Tuska i Federikę Mogherini aby przeszkadzali Jej w odbudowie wielkich Niemiec.
na portalu_wpolityce.pl, warto przeczytać:
Drewniany Pinokio trafił wreszcie do swojego teatru. To nagroda za spektakl pt. "Posłuszeństwo"
Nie ma lepszej marionetki, niż ślepy wyznawca wiary w propagandę. Tusk był bezkonkurencyjny! Polska zapłaciła za to słono i z pewnością jeszcze długo płacić będzie.
1. Wszyscy unijni parlamentarzyści mają prawo kraść (wzorem są polscy parlamentarzyści) ile chcą, kiedy chcą i jak chcą.
2. Parlamentarzysta Unii Europejskiej ma obowiązek przebywania w Brukseli jeden dowolny dzień w tygodniu. Dni można sumować, co oznacza iż parlamentarzysta, który był non stop cztery dni w Brukseli, ma prawo do przebywania przez 26/ 27 następnych dni w dowolnym miejscu świata.
3. Wprowadza się w trybie natychmiastowym możliwość głosowania, uczestnictwa w posiedzeniach, komisjach, naradach oraz składania uwag/ wniosków/ interpelacji drogą elektroniczną, za pomocą Internetu.
4. Ze względu na coraz większą ilość obowiązków parlamentarzystów Unii Europejskiej – wydłuża im się płatny urlop do trzech miesięcy w roku.
5. Prawo darmowych przelotów samolotami, opłacanych z budżetu UE, rozszerza się na cały świat.
6. Na trasie Bruksela-Gdańsk/ Gdańsk-Bruksela musi być wprowadzonych osiem lotów na dobę, 365 dni w roku.
7. Każdy z parlamentarzystów Unii Europejskiej będzie miał prawo do wydania ze służbowej karty płatniczej 5.000 euro miesięcznie – na restauracje, domy publiczne, salony gier, dyskoteki, itp.
8. W parlamentarnej restauracji UE wprowadza się do menu ośmiorniczki oraz Armagnac do popijania.
9. W całej Brukseli wszystkie lokale publiczne i niepubliczne zostaną wyposażone w aparaturę antypodsłuchową, szczególnie restauracje.
10. Zostaje zmieniony hymn Unii Europejskiej – z niemieckiego, nudnego utworu Beethovena na również niemiecki, o wiele bardziej przyjemny, ulubiony przez żołnierzy Wehrmachtu – „Lili Marlene”.
Polska, kraje bałtyckie i państwa skandynawskie mogą poprzeć zaostrzenie unijnej polityki imigracyjnej za cenę poparcia reszty Unii Europejskiej dla Ukrainy i zablokowania działań Rosji. Taka cena za stanowczość Europy wobec Kremla nie wydaje się wygórowana.
W tym roku polityczna Europa co chwila przerywa wakacje. Nerwowa ta kanikuła: nowe państwo – islamski kalifat na terytorium Iraku i Syrii – klincz izraelsko-palestyński, wirus Ebola w Afryce i groźba jego pojawienia się na Starym Kontynencie, narastająca nielegalna imigracja z Czarnego Lądu, wreszcie agresja Rosji. Cóż, ta kolejność jest nieprzypadkowa. Podobna hierarchia ważności występuje w USA, tyle że tam chodzi o przybyszów z Meksyku, a nie z Afryki.
Te, głównie pozaeuropejskie, wyzwania przesłaniają to, co się dzieje na Ukrainie. Pojęcie „pozaeuropejskie” dotyczy geografii, bo w skurczonym, XXI-wiecznym świecie wszystko dotyczy wszystkich. Irak nie może być dla Unii Europejskiej egzotyką, bo pochłania spore pieniądze unijnych podatników, a ponadto kraj ten może się stać sąsiadem UE, jeśli poszerzymy ją o Turcję. Podobnie zresztą Iran i Syria. Ale i tak nawet te pozaeuropejskie problemy Starego Kontynentu, ważniejsze dlań od agresji Kremla, muszą być w cieniu kłopotów gospodarczych.
Recesja i długi
Oto bowiem dwa z czterech głównych krajów członkowskich Unii weszły w niebezpieczny nie tylko dla nich etap recesji. Chodzi o Francję i Włochy. Pozostałe są w fazie stagnacji – stąd do recesji może być tylko jeden krok. Wyraźnie zwalnia gospodarka Niemiec. W drugim kwartale tego roku po raz pierwszy od bardzo dawna nastąpił spadek niemieckiego PKB o 0,2 proc. W ekonomii obowiązuje zasada domina: gdy Berlin kicha, to Rzym czy Warszawa będą miały katar. Już teraz Niemcy notują mniejszy eksport, ale też spada import do tego kraju. To uderzy nie tylko w Polskę (najwięcej towarów wysyłamy właśnie do naszego zachodniego sąsiada i najwięcej stamtąd sprowadzamy), ale w wiele innych krajów mocno powiązanych z niemiecką gospodarką. Jeśli tak dzieje się w najmocniejszym organizmie państwowym Europy, nie dziwmy się tym większym problemom Południa, wcześniej dotkniętego przez poważny kryzys.
W Hiszpanii na przykład zadłużenie w relacji do PKB wzrosło do... 100 proc. Warto podkreślić, że na początku kryzysu było ono na poziomie tylko 40 proc. Ale Ateny przebiły Madryt. W Grecji bowiem wzrost zadłużenia w relacji do produktu krajowego brutto poszybował już do 170 proc., gdy jeszcze w 2008 r. wynosił 120 proc. Wzrost zadłużenia następuje równolegle w innych państwach Europy Południowej: w Portugalii, we Włoszech i na Cyprze. Chwieje się gospodarka w krajach, które chwalono, że potrafią poradzić sobie z dotychczasowym ekonomicznym załamaniem (Italia pod rządami nowego premiera Matteo Renziego). Południe Starego Kontynentu nie jest samotną wyspą na morzu europejskiego dobrobytu. Problemy biedniejszych krajów członkowskich UE muszą powodować większe zaangażowanie w ratowanie państw bogatszych, płatników netto do unijnej kasy.
Psychologia społeczna
Tylko że Niemcy już nie mają na to ochoty. Napisano, czarno na białym, w dwóch anglojęzycznych dziennikach, że strefa euro zmierza w kierunku „ryzyka unieruchomienia”, ponieważ dziś Berlin nie jest w stanie narzucać tempa i ciągnąć za sobą reszty. To niemal dokładny cytat. W innej gazecie tytuł: „Niechętne Niemcy”. Oczywiście niechętne do liderowania w kryzysie i wyciągania z niego innych. Pewnie bym to uściślił: Berlin jest gotowy nadal przewodzić, ale jak najmniej za to płacić.
A ktoś płacić musi. Europejski Bank Centralny, kierowany przez Włocha Mario Draghiego, byłego szefa banku centralnego Italii, był w ostatnim roku dla ojczyzny prezesa niczym pogotowie ratunkowe i straż pożarna w jednym. Zresztą dotyczyło to nie tylko Rzymu, ale całego Południa. Działo się tak, żeby było jasne, wbrew Berlinowi. Skądinąd zaprzecza to popularnej na polskiej prawicy tezie o absolutnej omnipotencji i dominacji Niemiec w Europie.
Gospodarka, a zwłaszcza odczucia obywateli na jej temat, to w niemałym stopniu także psychologia. 1 maja 1997 r. w Wielkiej Brytanii, w czasach znakomitej koniunktury ekonomicznej, pod rządami konserwatystów, za premiera Johna Majora, torysi – wbrew gospodarczym wskaźnikom i elementarnej sprawiedliwości – ponieśli największą klęskę wyborczą w XX w. Byłem wtedy w Londynie i nie zapomnę szoku ludzi z Partii Konserwatywnej, którzy uwierzyli (trochę jak minister Bartłomiej Sienkiewicz), że ekonomiczna prosperity równa się sukcesowi w wyborach.
Prestiżowa agencja ratingowa J.P. Morgan obniżyła szacunki dotyczące wzrostu gospodarczego nie tylko Polsce (nam z 3,4 proc. do 3 proc., choć wielu specjalistów upiera się, że spadek będzie jeszcze większy). Bezrobocie wśród młodzieży między 18. a 30. rokiem życia na półwyspach Pirenejskim i Apenińskim bije wszelkie rekordy. Młodzi Włosi i Hiszpanie oblegają szkoły języka angielskiego, byleby zwiększyć swoje szanse na zatrudnienie za granicą. Ci drudzy chętnie emigrują zarobkowo do „swojej”, ze względów językowych, Ameryki Łacińskiej, Portugalczycy zaś masowo znajdują pracę w Brazylii, Angoli i Mozambiku. Choć nie tylko: w niektórych niemieckojęzycznych regionach Szwajcarii już dziś stanowią największą mniejszość narodową, a w szkołach dzieci portugalskich bywa więcej niż miejscowych.
Niechciana imigracja
W ostatnich numerach „The Economist”, „Newsweeka” i „Time’a” czytam z kolei teksty o Europie jako celu masowej imigracji, zwłaszcza z Afryki. Niektóre kraje w ostatnich latach, wprost lekceważąc prawo UE, odsyłały imigrantów z Czarnego Lądu, nawet jeśli ci tylko postawili stopę na ich terytorium (Malta za Josepha Muscata i Francja za Nicolasa Sarkozy’ego). O skali problemu świadczy to, że liczba nielegalnych (o nich tylko mowa) imigrantów do Europy, według danych wysokiego komisarza ONZ-etu do spraw uchodźców, w tym roku tylko do lipca niemal dwukrotnie przekroczyła liczbę z ubiegłego: wtedy było to 60 tys., teraz ok. 110 tys. Ciekawe, że jeszcze w 2012 r. było to… 5,5 raza mniej niż w pierwszych siedmiu miesiącach bieżącego roku. To musi absorbować i uwagę, i budżet wielu państw Europy Południowej, choć dotyczy, w mniejszej już skali, niemal wszystkich państw UE.
Nie dziwmy się zatem – i tym bardziej nie obrażajmy – że Rzym, Madryt, Paryż, Lizbona, Ateny, o Larnace nie wspominając, skupiają się bardziej na własnej sytuacji ekonomicznej czy groźbie imigracyjnego potopu niż imperialnej polityce Moskwy. A ponieważ chodzi o politykę międzynarodową, to trzeba szukać politycznego rozwiązania tego konfliktu – w aspekcie nie tyle może interesów, ile priorytetów. Polska, kraje bałtyckie i państwa skandynawskie będą chyba musiały, poprzeć zaostrzenie unijnej polityki imigracyjnej, za cenę poparcia ze strony krajów południa Europy dla wsparcia Ukrainy i zablokowania działań Rosji. Za darmo nic nie dostaniemy, w zakresie polityki wschodniej Unii. A taka cena za stanowczość Europy wobec Kremla nie wydaje się wygórowana.
Donald Tusk lider, polityk odpowiedzialny, sprawny intelektualnie, bywały, poliglota, erudyta, cduotwórca, myśliciel, eksplorator, filozof, donator, humanista, piłkarz, bojownik, uczony, duży reformator, badacz, katolicznik, eksperymentator, podróżnik, egzegeta, demokrata, filantrop, społecznik,
premier dużego kraju z sukcesami.
BIERNY
ALE WIERNY
RYZY CH::ÓJ
I DUREN ZACPANY
Brawo panie premierze,- GRATULUJEMY !
Czesi dwa razy szefami byli
I wielkie gooowno dla swojego kraju w UE zalatwili.
Tuska naznaczyli bo UE sie rozpada
I znalezli frajera
Ktory bedzie odpowiedzialny za niepowodzenia
i wtedy UE Polsce powie "do widzenia"
Podobnie bylo w Watykanie
Ktory Polacy rozwalili
A jak przyszedl Francziszek
To Polakow w pis...u pogonili.
Bo inaczej lawa sadowa (lub zmywak u Elk)i byla gotowa
Wiec zaakceptowal i jak 3 miliony Polakow z kraju wyemigrowal
Z Tuska w UE, będziemy mieli tyle samo co z Buzka
Gratulujemy Niemcom kolejnego sukcesu.
Du bist gross deutsch patriot
Jak PO pod nieobecnosc Tuska przegra
To PiS-owski prokurator przyjdzie po ciebie
I wtedy sprawiedliwosc Boska o ktorej piszesz
Bedzie na ziemi i w niebie
i angielski 3 letni licencjonista
kiedy UE go olala
i fuchy o ktora tak zabiegal nie dlala
I teraz nic innego mu nie pozostanie
jak zatanac na pelowskiej lajbie
w ktorej dziury porobili
i lodzi ratunkowych nie kupili
bo pieniadze roztrwonili
Bardzo sie ciesze ze wyjedzie z mojej ukochanej Warszawy,jednego cwaniaka mniej ,moze pociagnie innych i nie bedzie czlowiek musial patrzec na te zaklamane cwaniackie twarze PO , a tam bedzie przytakiwal tym co naprawde sie licza w polityce.
KTO NAPISAŁ TE BANIALUKI???!!!
Tusk jako przewodniczący Rady Europejskiej PRZEWODNICZY obradom państw eurolandu, więc oczywiście bierze w nich udział, nawet na wczorajszej konferencji po wyborze były pytania zagranicznych dziennikarzy jak sobie poradzi w tej roli .
"Odseparować się od tego syfu" i wrócić "na prezydenta". Scenariusz znany z taśm
Ciężka decyzja, mówię, bardzo kusząca, bo to jednak idziesz w zupełnie inną orbitę, odseparowujesz się od tego wszystkiego, od tego syfu, ****** jesteś dużym misiem, odseparowujesz się od tego folkloru, od tego syfu - mówił rok temu do Pawła Grasia prezes Orlenu. Jak wynika z taśm, już w listopadzie 2013 r. Donald Tusk planował, że jak otrzyma stanowisko w Brukseli, po zakończeniu kadencji, wróci do Polski, aby w 2020 r. wystartować w wyborach prezydenckich.
- To jest Polska, nigdy nie wiesz, jak ludzie co ocenią, czy powiedzą dobra, super, kurde, świetnie dla Polski, rewelacja, dobrze się stało, niech pan dzielnie walczy o Polskę, czy powiedzą zdradził, uciekł, poszedł na kasę - zastanawiał się w restauracji "Sowa i Przyjaciele" ówczesny rzecznik rządu. Prezes Orlenu, Jacek Krawiec nie miał złudzeń co do tego, jaką decyzję Tusk powinien podjąć: Tylko pytanie, czy on by chciał, ****** (...) Ciężka decyzja, mówię, bardzo kusząca, bo to jednak idziesz w zupełnie inną orbitę, odseparowujesz się od tego wszystkiego, od tego syfu, ****** jesteś dużym misiem, odseparowujesz się od tego folkloru, od tego syfu. Tak naprawdę pytanie jest o motywację.
- A jakby tam poszedł, to musi się zrzec szefostwa partii formalnie? - dopytywał Grasia Krawiec. - Niby faktycznie nie, bo jak go docisnąłem, kurde, akurat przedwczoraj mieliśmy taką długą rozmowę. Gdzie jest to napisane, że nie może być? - odpowiedział rzecznik rządu. - Jakbym był nim, to tak 60/40, żebym chciał pójść. To jest jednak duża rzecz, inna liga - mówił rozmarzony prezes Orlenu, na co Graś tylko przytaknął: Ta, inna liga.
Jak wynika z taśm panowie zastanawiali się co się stanie z Platformą Obywatelską po odejściu Donalda Tuska oraz jakie będą jego dalsze plany polityczne, gdy w 2019 r. skończy się jego kadencja na stanowisku przewodniczącego Rady Europejskiej. - Ryzyko jest takie, że ************ Platforma wybory, przyjdą te oszołomy, ****** i zrobią tu, ****** kocioł taki, że wszyscy będą mieli… wiesz - nie krył obaw Jacek Krawiec.
Z kolei Graś ujawnił, że plany na 2020 r. Tusk już ma. Na pytanie prezesa Orlenu "co on tu może jeszcze więcej zrobić?", rzecznik rządu stwierdził: Chyba, że wiesz, wraca na prezydenta.
wybrano tuska do rozwiązania konfliktu z rosją.!żaden kraj nie chcę ściągnąć rosyjskiej wojny na siebie.! unia ustaliła sankcje a szefowa UE zablokowała je >dlaczego?nie chciała ściągnąć rosjan na swój kraj! teraz ponownie UE zaczyna temat sankcji...a tusk będzie za to odpowiedzialny! oby nie powstała wojna w polsce.sankcje UE oznaczają wojnę z rosją.do tej pory każdy się bał zacząć z rosją .to teraz mają kozła ofiarnego! tusk w UE nie będzie do niczego dopuszczony...on wie od samego początku że będzie tylko wizytówką bo ktoś musi być!
dla mądrych i inteligentnych ludzi jest to zrozumiałe Że żadne potężne gospodarki nie wybierają szefa z kraju biedoty i bałaganu.to tak jakby szofer był szefem milionera.!zrozumiałe. 2,5 roku wystarczy aby rosję pokonać w tej wojnie z ukrainą . jedynie co szkoda to kraju polskiego!
teraz zacznie wszystko wypływać ponownie na wierzch.
teraz to Polska bedzie zagrozona inwazja Rosyjska !!!