Lider Ruchu Palikota zwrócił się w tej sprawie do wiceprzewodniczącego sejmowej komisji do spraw służb specjalnych Artura Dębskiego, który skądinąd jest posłem jego ugrupowania.
Nie ulega najmniejszej wątpliwości - dzisiaj to wiemy - że opublikowanie listy nazwisk agentów Wojskowych Służb Informacyjnych naraziło tych ludzi na szykany. Czy są wystarczają powody, by powiązać te szykany, czasem śmierć, z tym raportem, co do czasu, miejsca czy okoliczności - o tym zdecyduje później prokuratura czy sąd - mówił Janusz Palikot.
Polityk nie ukrywał, że chce wyjaśnić kwestię odpowiedzialności Antoniego Macierewicza, ponieważ pojawił się on jako ewentualny kandydat na ważnego członka rządu Jarosława Kaczyńskiego - o ile PiS wygra najbliższe wybory parlamentarne.
Macierewicz zapowiedział, że jeżeli do poniedziałku Palikot nie przedstawi choć jednego nazwiska agenta, który był wymieniony w raporcie z weryfikacji Wojskowych Służb Informacyjnych i poniósł śmierć, złoży na niego doniesienie do prokuratury.
Najwyższy czas skończyć czarną komedię Palikota. Niech wskaże choć jedno nazwisko. Jeżeli tego nie zrobi do jutra, to wystąpię do prokuratury w sprawie upowszechnienia przez niego fałszywych informacji stanowiących zagrożenie dla bezpieczeństwa państwa - dodał polityk PiS.
Komentarze (118)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarsze8 kwietnia 1991 rozpoczęło się oficjalne wycofywanie z Polski Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej. Z Bornego Sulinowa wyjechało transportem kolejowym 12 wyrzutni operacyjno taktycznych z Brygady Rakiet Operacyjno-Taktycznych. Na pożegnaniu wystąpił gen. Wiktor Dubynin i oświadczył, że PGW miało na terenie Polski broń jądrową.
27 października 1991 parafowano traktat o wycofaniu Sił Zbrojnych ZSRR z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oddziały bojowe miały opuścić Polskę do 15 listopada 1992, a ostatni kontyngent miał opuścić Polskę w IV kwartale 1993. Mimo braku podpisanych traktatów międzyrządowych, wycofanie wojsk było realizowane przez stronę radziecką.
W latach 1989 - 1991 z terytorium Polski wycofano: 23432 żołnierzy, 370 czołgów, 23 mosty towarzyszące czołgowe, 266 transporterów opancerzonych, 20 wyrzutni operacyjno taktycznych, 331 dział i moździerzy, 77 środków obrony przeciwlotniczej, 10632 samochody, 37 samolotów transportowych i 39 bojowych, śmigłowców 76 w tym bojowych 46, środków zabezpieczenia 219873 ton, w tym amunicji i materiałów wybuchowych 55009 ton. W 1991 wyjechało z Polski: 69 transportów operacyjnych (transporty z uzbrojeniem) na 1956 wagonach, 982 transporty zaopatrzenia na 5224 wagonach. Transportami tymi wycofano (według danych polskich) ok. 4400 żołnierzy, 3000 pracowników i rodzin, ponad 300 czołgów, ok. 350 dział i moździerzy, 58 tys. ton środków mat.-technicznych.
Na 1 stycznia 1992 stan wojsk PGW wynosił:
żołnierzy - 35621,
czołgów - 220,
transporterów opancerzonych - 762,
dział i moździerzy - 153,
wyrzutni plot. - 126,
samochodów - 12509,
samolotów - 188, w tym bojowych 151,
śmigłowce - 68, w tym bojowe 41,
zapasy materiałowe 224571 ton, w tym amunicja i mat. wybuchowe - 38892 tony.
W dniach 13-15 kwietnia 1992 odbyła się XV ostatnia tura rozmów delegacji rządów RP i Federacji Rosyjskiej na temat wycofania wojsk.
22 maja 1992 Rada Ministrów Jana Olszewskiego podpisała pakiet porozumień dotyczących wycofania Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej z Polski:
Układ między Rzecząpospolitą Polską (RP) a Federacją Rosyjską (FR o o wycofaniu wojsk Federacji Rosyjskiej z terytorium Polski.
Protokół między rządem RP a rządem FR o uregulowaniu majątkowych, finansowych i innych spraw związanych z wycofaniem wojsk FR z terytorium Polski.
Wiosną 1993 z resztek Północnej Grupy Wojsk została utworzona Grupa Operacyjna Ministerstwa Obrony Federacji Rosyjskiej w Rzeczypospolitej Polskiej.
Ostatnia, opuszczająca stałe miejsce dyslokacji była jednostka łączności z Rembertowa i sztab Północnej Grupy Wojsk. Trzy Przedstawicielstwa Komunikacji Wojskowej SZ FR w dniu 17 września 1993 przeszły na Misje Wojskowe FR. Wycofanie PGW z Polski zakończono 17 września 1993. W dniu 17 września w Belwederze ówczesny Prezydent RP Lech Wałęsa przyjął i pożegnał Grupę generałów, oficerów, żołnierzy i pracowników cywilnych PGW opuszczających terytorium Polski. W dniu 18 września 1993 o godz. 5:35 pociąg relacji Legnica-Brześć wyruszył z dworca Warszawa Wschodnia z grupą 24 żołnierzy, aby o godz. 9:20 przekroczyć granicę Polski w Terespolu.
W Polsce pozostała 30 osobowa Misja Wojskowa FR nadzorująca tranzyt Zachodniej Grupy Wojsk (dawniej zwaną Grupą Wojsk Radzieckich w Niemczech) z terytorium RFN. Misja miała swoje siedziby w: Warszawie, Zbąszynku i Czeremsze. Misję rozwiązano w 1994 r.
Oprócz broni konwencjonalnej PGW AR posiadała na terytorium Polski składy z amunicją nuklearną, w postaci głowic do rakiet i bomb lotniczych.
M.inn. trzy składy: w Templewie koło Trzemeszna (przy drodze Trzemeszno - Wielowieś), Podborsku koło Białogardu, w Brzeźnicy koło Bornego Sulinowa zawierały ładunki przewidziane jakoby do przekazania wytypowanym pododdziałom Wojska Polskiego na wypadek wojny z państwami zachodnimi.
W tych składach było łącznie 178 ładunków o różnej mocy i przeznaczeniu. Na terenie lotnisk w Bagiczu, Szprotawie, Chojnie i prawdopodobnie w innych miejscach (Pstrąże-Strachów, pomiędzy Trzebieniem a Świętoszowem; w części wojskowej zachowały się charakterystyczne schrony) znajdowały się kolejne składy amunicji specjalnej na potrzeby samej PGW.
Liczba tych ładunków oraz ich moc jak dotąd pozostaje nieujawniona. Ich szacunkowa liczba jest oceniana na około 300 szt. Oficjalne władze radzieckie i PRL-owskie zaprzeczały jej istnieniu na terytorium kraju, a tajemnica była utrzymywana jeszcze przez wiele lat po wycofaniu wojsk sowieckich z Polski.
Broń jądrowa została wycofana z terytorium Polski jeszcze przed rozpoczęciem procesu wycofywania Armii Radzieckiej.
Dowódcy PGW.
czerwiec 1945 - październik 1949: marsz. Konstantin Konstantinowicz Rokossowski
październik 1949 - sierpień 1950: gen. płk Kuźma Pietrowicz Trubnikow
wrzesień 1950 - lipiec 1952: gen. lejt. Aleksiej Iwanowicz Radzijewski
lipiec 1952 - czerwiec 1955: gen. lejt. Michaił Pietrowicz Konstantinow
czerwiec 1955 - luty 1958: gen. armii Kuźma Nikitowicz Galicki
luty 1958 - marzec 1963: gen. płk Gieorgij Iwanowicz Chietagurow
marzec 1963 - czerwiec 1964: gen. płk Siergiej Stiepanowicz Mariachin
czerwiec 1964 - październik 1964: gen. lejt. Aleksandr Pawłowicz Rudakow
październik 1964 - czerwiec 1967: gen. płk Gleb Władimirowicz Bakłanow
czerwiec 1967 - listopad 1968: gen. armii Iwan Nikołajewicz Szkadow
grudzień 1968 - maj 1973: gen. płk Magamied Tankajew
czerwiec 1973 - lipiec 1975: gen. płk Iwan Aleksandrowicz Gierasimow
lipiec 1975 - styczeń 1978: gen. płk Oleg Kuliszew
luty 1978 - sierpień 1984: gen. płk Jurij Fiodorowicz Zarudin
sierpień 1984 - luty 1987: gen. płk Aleksandr Wasiljewicz Kowtunow
luty 1987 - czerwiec 1989: gen. płk Iwan Iwanowicz Korbutow
lipiec 1989 - czerwiec 1992: gen. płk Wiktor Pietrowicz Dubynin
czerwiec 1992 - wrzesień 1993: gen. płk Leonid Iłłarionowicz Kowaliew
Zajęła się ona roszczeniami obywateli polskich, którzy ponieśli uszczerbek w mieniu i na zdrowiu na skutek pobytu wojsk sowieckich w Polsce (do 1993 rozpatrzono ok. 7 tys. spraw, w tym 550 z tytułu śmierci 615 obywateli polskich,
Wg oficjalnych źródeł, 249 obywateli polskich żołnierze sowieccy zastrzelili z broni palnej, w tym 69 na tle rabunkowym,
Ponad 250 zginęło w spowodowanych przez żołnierzy sowieckich wypadkach komunikacyjnych.
Imienne listy sporządzono w 1994.
W 1958 dokonano pierwszej inwentaryzacji obiektów w zajmowanych przez Rosjan garnizonach PGW. Znajdowały się one w 77 garnizonach i zajmowały wówczas 838 kompleksów, 8 tys. ha gruntów z 4437 obiektami będącymi własnością polskiego Skarbu Państwa i 454 wybudowanymi za środki ZSRR.
Grupa dysponowała 61,9 tys. ha poligonów i lasów. Inwentaryzacja w obiektach specjalnych była prowadzona w trybie jednostronnym przez stronę sowiecką co poddaje w wątpliwość suwerenność ówczesnej Polski.
Do 1 stycznia 1958 wojska sowieckie nie płaciły za budynki, tereny leśne i rolne, poligony, place ćwiczeń, lotniska.
Na podstawie porozumienia z 18 czerwca 1958 ustalono, że czynsz dzierżawny będzie naliczany według stawek stosowanych dla Wojska Polskiego.
ale jakoby w związku z tym, że remonty bieżące i kapitalne dzierżawionych obiektów miały być prowadzone przez stronę sowiecką, rząd PRL zgodził się na zmniejszenie czynszu o połowę.
Inwentaryzacja wykazała, że w tym czasie PGW stacjonowała w następujących garnizonach: Legnica, Miłogostowice, Chojna 2, Bolesławiec, Brochocin, Chocianów, Chojnów, Duninów, Jawor, Krzywa, Lubin, Raszówka, Strzegom, Trzebień, Świętoszów, Jankowa Żagańska, Nowa Sól, Przemków, Strachów, Szprotawa, Żagań, Wrocław, Brzeg, Karczmarka, Lądek Zdrój, Oława, Świdnica, Borne Sulinowo, Białogard, Czarnowo, Krągi, Sypniewo, Szczecinek, Świnoujście, Bagicz, poligon Wicko, Rozewie, Szczecin, Chojna 1 lotnisko, Kęszyca, Kluczewo, Łowicz, Stargard Szczeciński, Toruń, Zgorzelec, Czaple pow. Żary, Gubin, Słońsk pow. Sulęcin, Chwalęcice Górne pow. Gorzów, Wieprzyce pow. Gorzów, Skwierzyna, Ścinawa, Zaborowo pow. Leszno, Namyślin pow. Chojna, Leszno, Czerwonak pow. Poznań, Kostrzyn, Września, Konin, Chojny pow. Koło, Kutno, Błonie - Ożarów, Ożarów, Warszawa, Mińsk Maz., Komorowo k. Ostrowi Maz., Zambrów, Białystok, Sokółka, Siedlce, Międzyrzecz Podlaski, Jarogniewice woj. poznańskie, Pniewy pow. Szamotuły, Wólka Dobrzyńska pow. Biała Podlaska.
W 1973 dokonano powtórnej inwentaryzacji posiadania PGW. Tak jak i pierwsza była prowadzona przez wspólne polsko-radzieckie komisje, jednak do obiektów specjalnych polscy inwentaryzatorzy nie zostali wpuszczeni, a wykazy zostały sporządzone jednostronnie.
PGW uczestniczyła w ćwiczeniach Układu Warszawskiego - w 1963 w ćwiczeniu Kwadrat, w 1965 - Szturm Październikowy, w 1969 w - Odra Nysa 1969, w 1970 - Braterstwo Broni, w 1976 - Tarcza. W 1968 grupa uczestniczyła w interwencji w Czechosłowacji.
Na dzień 1 stycznia 1989 stan PGW przedstawiał się następująco (oficjalne dane sowieckie):
związków taktycznych i innych organizacji - 552, w tym bojowych 38,
stan osobowy - 59053 żołnierzy, w tym oficerów - 11597, chorążych - 6823, podoficerów i szeregowych - 40633,
członków rodzin - 39995 osób,
uzbrojenie i sprzęt - 25900 jednostek, w tym:
wyrzutni operacyjno taktycznych - 20,
czołgów - 673,
mostowych towarzyszących na bazie czołgowej - 23,
transporterów opancerzonych - 1028,
dział i moździerzy - 484,
środków plot - 203,
samochodów 23132,
samolotów - 225 w tym bojowych - 190, nosicieli broni jądrowej - 81,
śmigłowców - 144 w tym bojowych - 87,
środki bojowego i mat. tech, zabezpieczenia - 443644 t. w tym amunicji i mat. wybuchowych - 93901 t.
obiekty: kompleksy - 382, budynki dzierżawione - 3597, budynki i obiekty wybudowane - 3423, lotniska - 13 w tym 8 z drogami startowymi betonowymi (Kluczewo, Krzywa, Chojna, Szprotawa,Brzeg, Żagań, Bagicz, Legnica), 5 z drogami startowymi trawiastymi (Dębica, Oława, Brochocin, Namysłów, Wschowa), w tym jedno z nich w budowie - Wschowa, poligon lotniczy (Przemków PŁn.) i 5 poligonów lądowych (Borne Sulinowo - 17745 ha, Świętoszów - 15821 ha, Trzebień - Przemkow Płd, Dobrowo, Świnoujście).
Grupa zajmowała obszar 70579,6893 ha, w tym 563 ha gruntów ornych, 5 tys. ha łąk i pastwisk, 35 tys. ha nieużytków, 63 ha wód lądowych, 1500 ha innych terenów, 23 bocznice kolejowe o łącznej długości torów 64205 m (Brzeg Lotnisko, Wrocław Zach., Wrocław Pracze, Wrocław Różanka, Oława, Krzywa, Nowa Wieś Legnicka, Legnica Cukrownia, Legnica Elewator, Raszówka,Legnica magazyn 212, Trzebień-Karczmarka, Duninów, Toruń, Żagan Stara Kopernia, Jankowa Żagańska, Szprotawa, Kęszyca Kursko, Chojna, Kluczewo, Kluczewo Warnica, Szczecinek, Borne Sulinowo, Bagicz), 11 nabrzeży portowych o długości 1785 m w tym umocnionych 1550 m, basenów portowych 118108 m2, magazynów portowych 7707 m2 - wszystko w Świnoujściu.
W 1990 w skład PGW wchodziły (większe jednostki):
Dowództwo i sztab PGW (Legnica)
6 Dywizja Zmechanizowana (Borne Sulinowo)
20 Dywizja Pancerna (Świętoszów)
510 Szkolny Pułk Czołgów (Strachów)
114 Brygada Rakiet Operacyjno - Taktycznych (Legnica)
140 Brygada Rakiet Przeciwlotniczych (Legnica)
Dowództwo i sztab 4 Armii Lotniczej Rezerwy Naczelnego Dowództwa (Legnica)
239 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego (Kluczewo k. Stargardu Szczecińskiego)
149 Dywizja Lotnictwa Bombowego (Szprotawa)
132 Dywizja Lotnictwa Bombowego (Czerniachowsk - ZSRR, od 12 października 1989 w składzie Wojsk Lotniczych Sił Zbrojnych ZSRR)
19 Pułk Łączności (Legnica).
7 września 1990 rząd T. Mazowieckiego zwrócił się do rządu ZSRR, z notą o zawarcie układu o wycofaniu wojsk radzieckich z Polski. Ówczesny I sekretarz KPZR Michaił Gorbaczow obiecał to wcześniej, lecz bez rezultatu. Władze Polski nie zgadzały się na ewakuację wojsk radzieckich z b. NRD przez polskie terytorium, bez wcześniejszego porozumienia o wycofaniu wojsk z Polski.
11 grudnia 1990 rozpoczęły się oficjalne rozmowy między rządem RP a rządem ZSRR o wycofaniu wojsk radzieckich z Polski w Moskwie. Stronie polskiej przewodniczył sekretarz stanu w MSZ prof. Jerzy Makarczuk, stronie radzieckiej Ambasador ZSRR w Warszawie Walentin Koptielcew.
prowadząc inwigilację i dywersję wśród skupisk żołnierzy polskich na zachodzie, w tym szczególnie z AK i powracających do Polski, których
wspóldziałając inwigilowały, aresztowały, torturowały i skrytobójczo mordowały.
Do 1955 status prawny wojsk sowieckich w Polsce nie był w ogóle uregulowany i sowiecka hołota robiła w Polsce co chciała.
Istniała Delegatura Polska przy dowództwie PGW w Legnicy, lecz sprowadzała się ona do roli łącznika. Okupacyjny status wojsk nie budził wątpliwości .
Po raz pierwszy prawne aspekty pobytu PGW zostały ujęte w uchwale o utworzeniu Zjednoczonego Dowództwa Sił Zbrojnych państw-stron Układu Warszawskiego o przyjaźni, współpracy i pomocy wzajemnej podpisanej w Warszawie 15 maja 1955.
W dokumencie tym określono, że rozmieszczenie Zjednoczonych Sił Zbrojnych na obszarach państw-stron Układu dokonywane będzie odpowiednio do potrzeb obrony wzajemnej, na mocy porozumień między tymi państwami. Realizując cele polityczno-strategiczne Układu Warszawskiego gwarantujące wówczas zabezpieczenie nowego ładu w powojennej Europie, przy położeniu geostrategicznym Polski, obydwa państwa w Moskwie 18 listopada 1956 (komitety centralne partii) podpisały wspólną deklarację stwierdzające, że strony będą się konsultować w sprawach pobytu radzieckich jednostek wojskowych na terytorium Polski, a w szczególności ich liczebności i składu oraz wypracowania zasad traktujących o wzajemnym poszanowaniu równości i suwerenności. W ślad za tym 17 grudnia 1956 podpisano w Warszawie Umowę między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich o statusie prawnym wojsk radzieckich czasowo stacjonowanych w Polsce (Dz. U. z 1957 r. Nr 29, poz. 127), sankcjonującą 12-letnią obecność tych wojsk i regulujący na obecny dzień i do dnia ich wycofania aspekty prawne ich pobytu.
Po 1956 zostało podpisane porozumienie międzyrządowe, które przewidywało powołanie przedsiębiorstwa handlu zagranicznego, mającego zadanie kompleksowego zaopatrzenia wojsk radzieckich. Przedsiębiorstwo - PHZ "Marko" powołano w 1958 i istniało ono jeszcze po wycofaniu wojsk z Polski. 23 października 1957 zostało podpisane Porozumienie między rządem PRL a rządem ZSRR o liczebności, rozmieszczeniu i trybie dokonywania ruchów wojsk radzieckich stacjonujących w Polsce. Porozumienie podpisali: ze strony polskiej gen. Janusz Zarzycki - wiceminister Obrony Narodowej, ze strony ZSRR marsz. Rodion Malinowski - Minister Obrony ZSRR. Porozumienie określało stan osobowy wojsk radzieckich na 62-66 tys. żołnierzy, w tym w wojskach lądowych 40 tys., w lotnictwie 17 tys. i w marynarce wojennej 7 tys. Zobowiązywało dowódcę PGW do przekazywania informacji raz na 6 miesięcy o zmianach w składzie wojsk PGW.
Do 1992 strona sowiecka nie przekazała żadnej tego rodzaju informacji.
Nazwa „NKWD” stała się w potocznym rozumieniu synonimem wszelkich zbrodni dokonanych przez Sowietów. Komisariat był głównym narzędziem w rękach władz radzieckich, którym posłużono się do ogromnych represji wobec własnych obywateli i poza granicami byłego ZSRR a także masowych deportacji różnych narodowości, w tym Polaków. Organy NKWD były także wykonawcą zbrodni katyńskiej – mordu oficerów Wojska Polskiego w 1940, oraz rozstrzeliwań Polaków po wojnie i uwięzienia w byłych obozach koncentracyjnych, np. na Majdanku. Np. przez więzienie NKWD na Zamku w Lublinie przeszło po wojnie do 1954 około 35 tys. Polaków, a 333 poniosło śmierć. W dniu 22 czerwca 1941 Biuro Polityczne Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi podjęło uchwałę, zobowiązującą NKWD BSRR do wykonania wyroków śmierci, wydanych na więźniów, przebywających w więzieniach zachodnich obwodów Białorusi. Dwa dni później szef NKWD, Ławrientij Beria, polecił rozstrzelać wszystkich więźniów znajdujących się w śledztwie oraz skazanych za „działalność kontrrewolucyjną”, „sabotaż gospodarczy”, „dywersję” i „działalność antysowiecką”.Uruchomiło to lawinę zbrodni na więźniach. Według danych sowieckich z 10 czerwca 1941, a więc niemal w przededniu agresji niemieckiej, w kresowych więzieniach przebywało ok. 40 tys. więźniów, w tym: w więzieniach Zachodniej Ukrainy ok. 21 tys. więźniów,
w więzieniach tzw. Zachodniej Białorusi ok. 16,5 tys.,
pozostałe ok. 2,5 tys. więźniów znajdowało się w więzieniach na Wileńszczyźnie.
Łącznie zamordowano ok. 35 tys. uwięzionych. Np. Brygidki (więzienie), więzienie śledcze NKWD – Zamarstynów, więzienie na ulicy Łąckiego we Lwowie tu wymordowano ok. 7 tys. więźniów, w Łucku ofiarą masakry padło ok. 2 tys. więźniów, w Wilnie ok. 2 tys., w Złoczowie ok. 700, Dubnie ok. 1000, Prowieniszkach 500 więźniów, oprócz tego w Drohobyczu, w Czortkowie, Berezweczu, Samborze.
W ciągu tygodnia, w czerwcu 1941 NKWD wymordowało w więzieniach 14700 więźniów, na szlakach ewakuacyjnych zmarło ich przeszło 20 tysięcy.
W latach 1938-1941 NKWD ściśle współpracowało z Gestapo w zakresie likwidacji podziemia i opozycji politycznej na terenach okupowanych przez ZSRR i III Rzeszę),
GRU (Gławnoje Razwiedywatielnoje Uprawlenije (Główny Zarząd Wywiadowczy)),pełne oficjalne polskie tłumaczenie Główny Zarząd Rozpoznawczy (względnie Wywiadowczy) Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich
a później KGB (Komitiet gosudarstwiennoj biezopasnosti pri Sowietie Ministrow SSSR, Komitet Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR od 1977 KGB ZSRR) – radziecka struktura administracyjna pełniąca funkcje ochrony bezpieczeństwa państwa w tym: kontrwywiadu w sprawach cywilnych i wojskowych, wywiadu w sprawach cywilnych. Przejawiało się to jako inwigilacja ludności, zwalczanie domniemanych przeciwników KPZR itp. , zwalczanie niezależnego obiegu informacji itp. Jedna z dwóch służb specjalnych ZSRR.
Komitet istniał od marca 1954 do października 1991 r. Był następcą CzeKa i NKWD; W propagandzie często określany jako "tarcza i miecz Partii". W trakcie pieriestrojki i w czasie rozpadu ZSRR był stopniowo dzielony, a wiele komórek organizacyjnych zlikwidowano.
Główne komórki organizacyjne Komitetu stały się w Federacji Rosyjskiej samodzielnymi instytucjami tj. SWR RF, FSB RF i FSO RF.
Do głównych zadań KGB należało gromadzenie informacji wywiadowczych poza granicami Związku Radzieckiego, ochrona kontrwywiadowcza Armii Czerwonej, marynarki wojennej i lotnictwa oraz samego Komitetu, ochrona granic państwowych ZSRR, nadzór nad obiektami nuklearnymi i większymi ośrodkami przemysłowymi tego kraju, ochrona budynków rządowych oraz dostojników partyjnych w kraju i poza jego granicami, w tym ambasad i konsulatów. KGB wykonywało pracę, która w Stanach Zjednoczonych należała w tym czasie do kompetencji czterech odrębnych agencji: Centralnej Agencji Wywiadowczej – CIA, Federalnego Biura Śledczego – FBI, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego – NSA i Tajnej Służby USA.
W przypadku wybuchu wojny na bazie PGW rozwijany miał być Front, który po uzupełnieniu jednostkami z zachodnich okręgów wojskowych ZSRR stanowiłby II rzut strategiczny ZSZ Układu Warszawskiego.
Obecność PGW oddziaływała na życie polityczne okupowanej przez sowietów Polski Ludowej.
Była instrumentem, za pomocą którego władze sowieckie wywierały nacisk na władze Polski, o czym świadczy m.in. niespodziewany koncentryczny marsz jednostek PGW na Warszawę w październiku 1956, czy liczne ćwiczenia wojskowe w czasie poprzedzającym wprowadzenie stanu wojennego w 1981.
Skład i dyslokacja jednostek PGW.
W 1945 w skład Północnej Grupy Wojsk wchodziły:
19 Armia
43 Armia (Gdańsk-Świnoujście-Szczecinek, jeden korpus stacjonował na wyspie Bornholm)[potrzebne źródło]
65 Armia (Łódź-Poznań-Wrocław)
52 Armia (Kielce-Częstochowa-Kraków)
5 Armia Pancerna, którą wycofano na Ukrainę w 1946
96 Korpus Piechoty (Łomża-Mława-Pułtusk)
3 Gwardyjski Korpus Kawalerii (Lublin)
3 Gwardyjski Korpus Pancerny (Kraków)
5 Korpus Pancerny (Białystok)
10 Korpus Pancerny (Krotoszyn)
20 Korpus Pancerny (Wrocław)
4 Armia Lotnicza
8 Korpus Lotnictwa Myśliwskiego
4 Korpus Lotnictwa Szturmowego
5 Korpus Lotnictwa Bombowego.
Razem, po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, w skład PGW wchodziły: 4 korpusy pancerne (od lipca 1945 przekształcone w dywizje pancerne), 30 dywizji piechoty, 12 dywizji lotniczych, 1 korpus kawalerii, 10 dywizji artylerii - to jest około 300 do 400 tysięcy żołnierzy.
Po zakończonej wojnie w Europie PGW jak i wszystkie Grupy Wojsk sowieckich zgodnie z rozkazem Stawki wydzielały wojska do działań na Dalekim Wschodzie co powodowało zmniejszenie stanów osobowych.
Na wojska te były nałożone zadania m.in. "samoaprowizacji".
Oprócz tego grupa zajmowała się rabunkowym wywozem do ZSRR, "zdobyczy" - materiałów, surowców, sprzętu, maszyn, niejednokrotnie całych fabryk.
W celu zarządzania zdobytym obszarem, były tworzone komendantury (na terenach od Bugu tworzył je rozkaz Najwyższego Naczelnego Dowództwa Armii Czerwonej z 9 sierpnia 1944. Na terenach Odzyskanych tworzono je zgodnie z decyzją Państwowego Komitetu obrony ZSRR nr 558 z 20 lutego 1945.
Powstały one już w styczniu 1945 wraz z przemieszczającymi się frontami. Łącznie na terenie Polski wraz z Ziemiami Odzyskanymi utworzono ich ok. 300).
Cały przemysł znajdował się w rękach Armii Czerwonej i był traktowany jako zdobycz wojenna.
Dopiero 16 sierpnia 1945 Rząd Jedności Narodowej zawarł umowę z rządem ZSRR regulującą sprawy gospodarcze na terenach odzyskanych przez Polskę.
Rząd polski zgodził się na wydzielenie Grupie 100 tys. ha gruntów dla potrzeb Armii Czerwonej. 8 października 1945 na spotkaniu z sowieckim marsz. K. Rokossowskim, dla celów aprowizacji sowieckich wojsk przekazano Sowietom w "dzierżawę" 564 majątków o łącznym obszarze 112 tys. ha.
Wg oświadczeń sowieckich starczyło to na 6 miesięcy aprowizacji wojsk radzieckich w Polsce.
Żołdacy sowieccy z PGW oprócz szkolenia, "aprowizacji", wywozu zdobyczy, organizacji powrotów i przemieszczeń żołnierzy do ZSRR i na Daleki
Wschód "pomagali" w tworzeniu "ładu" w powojennej Polsce;
oraz Północną Grupę Wojsk na terenie Polski.
Utworzona 10 czerwca 1945 Północna Grupa Wojsk (PGW) formowana była na bazie 2 Frontu Białoruskiego stacjonującego od zakończenia wojny w Meklemburgii i północnej Brandenburgii.
Zgodnie z dyrektywą Stawki Sztab Główny Grupy dyslokowany był w Łodzi, czasowo w rejonie Bydgoszczy. Dyrektywę podpisali - Józef Stalin jako najwyższy dowódca i szef Sztabu Generalnego gen. Aleksiej Antonow.
Później sztab Główny Grupy był dyslokowany w Legnicy do 1984 i od 1990 - do czasu wycofania wojsk tj. do 17 września 1993. W okresie 1984 - 1991 w Legnicy było dyslokowane Naczelne Dowództwo Wojsk Kierunku Zachodniego.
Granice PGW pokrywały się z granicami Polski, oficjalnie potwierdzonymi dopiero 2 miesiące później na konferencji w Poczdamie (lipiec - sierpień 1945), gdzie "sojusznicy" oficjalnie zaakceptowali powojenny ład w Europie, za wyjątkiem rejonu Szczecina, gdzie stacjonowały oddziały Grupy Wojsk Okupacyjnych w Niemczech, oraz duńskiego Bornholmu, gdzie pozostawał jeden korpus podległy PGW.
Ostatecznie siedzibą dowództwa PGW nie stała się Łódź, ani Bydgoszcz, ani Toruń gdyż Marszałek Rokossowski na siedzibę Grupy wybrał Legnicę.
Przekonał do tego swoich przełożonych i Bolesława Bieruta (Legnica w czasie działań wojennych poniosła niewielkie straty i 9 lutego 1945 została zajęta z małymi zniszczeniami. Przed wojną była drugim po Wrocławiu miastem na Dolnym Śląsku, miała dużą ilość koszar, wybudowane lotnisko, duży szpital, była też ważnym węzłem drogowym i kolejowym.
Gwałty i rabunki żołdaków okupacyjnych wojsk sowieckich na terenie Polski były zjawiskiem nagminnym, zwłaszcza na ziemiach północnych i zachodnich Polski.
Macierewicz wart nagrody a jego zasługi sa nieocenione !!!
Urodziłam się w Legnicy, gdy żył jeszcze i miał się dobrze sowiecki zbrodniarz wojenny i przeciw ludzkości, Józef Stalin, właściwie Iosif Wissarionowicz Dżugaszwili, ps. Stalin, pochodzenia gruzińskiego, formalnie pełniący obieralne, kadencyjne funkcje sekretarza generalnego KPZR a wcześniej jej poprzedniczek oraz premiera ZSRR, a faktycznie dożywotni dyktator Związku Sowieckiego, posiadający nieograniczoną władzę.
W Legnicy mieszkałam przez wiele lat (ul. Czarneckiego) i wiele też widziałam
z tego co wyprawiała w tym mieście sowiecka hołota.
Zdarzyło się np., że jadąc na "podwójnym gazie" samochodem ciężarowym, sowieccy "bajcy" nie wyrobili zakrętu i wjechali, przez okno wystawowe prosto do ... sklepu monopolowego, który w tym czasie na szczęście był zamknięty.
Gwałty i rabunki żołdaków okupacyjnych wojsk sowieckich na terenie Legnicy
i okolic były zjawiskiem nagminnym, tak zresztą jak w ogóle na ziemiach północnych i zachodnich Polski.
W kazamatach komendantur NKWD, GRU i później KGB, nie tylko legnickiego garnizonu sowieckich wojsk okupacyjnych z tzw. Północnej Grupy Wojsk Armii Sowieckiej byli od pierwszych powojennych lat przetrzymywani, torturowani, przesłuchiwani i mordowani polscy patrioci.
Bolszewicka i sowiecka hołota wymordowała wielu członków mojej rodziny, więcej niż hitlerowcy.
Sowiecką hołotę znam osobiście z własnego doświadczenia.
To taka nacja, że prywatnie, pojedynczo, są bardzo przyjaźni, gościnni, przyjmą Ciebie w swoim domu, ugoszczą, wystawią na stół wszystko co mają,
Twoje dzieci zwać będą polskimi panami ale Ci sami przebrani w cokolwiek na kształt munduru, zebrani w sile kompanii, czy większej, pod komendą swojego d-cy czy komisarza, na okrzyk urrraaaaaa! i rozkaz,
jak bandyci wejdą do Twojego domu, rozjadą go czołgami, podpalą, bagnetami
i widłami będą szukać kobiet i dziewcząt, będą gwałcić i mordować,
rozrywać trumny Twoich przodków szukając złota, strzelać do portretów,
do obrazów świętych,
będą mieli ze sobą listy patriotów z Twojej rodziny, z nazwiskami twoich przodków, którzy w armii Naczelnika Piłsudskiego walczyli z bolszewicką hołotą w 1919 - 1920 roku za Polskę, za Najukochańszą Ojczyznę Naszą, którzy walczyli w szeregach Armii Krajowej i innych oddziałach zbrojnych przeciwko hitlerowskim i sowieckim okupantom.
Biada Ci jeżeli znajdą na liście nazwisko z Twojej rodziny; bo zamordują Ciebie
i wymordują całą Twoją rodzinę ...!!!
W rzeczywistości sowieccy generałowie dowodzący tzw. Północną Grupą Wojsk na terenie Polski oficjalnie urzędowali w garnizonie sowieckich wojsk okupacyjnych w Legnicy ale posiadali też "prywatne" wille na terenie Legnicy i w innych miejscowościach.
Np. gen. płk Wiktor Pietrowicz Dubynin, d-ca PGW w okresie od lipca 1989 do czerwca 1992 dysponował willą w miejscowości Borne Sulinowo.
Willa zbudowana została w latach trzydziestych XX w. dla niemieckiego komendanta garnizonu Borne-Sulinowo. Po wojnie spełniała funkcję hotelu dla wyższych oficerów sowieckich.
Willa ta była okresową siedzibą gen Wiktora Dubynina – przedostatniego dowódcy stacjonującej w Polsce Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej.
(Borne Sulinowo (niem. Groß Born) – miasto w województwie zachodniopomorskim, w powiecie szczecineckim, siedziba władz gminy miejsko-wiejskiej Borne Sulinowo. W latach 1993-1998 Borne Sulinowo administracyjnie należało do woj. koszalińskiego.Miasto położone jest nad jeziorem Pile. W okolicy atrakcją jest tzw. podwodny las, tj. część wyspy, która zapadła się do jeziora.W latach 30. XX wieku na miejscu wsi Linde zbudowano garnizon wojskowy. W 1945 przejęła go Armia Czerwona i użytkowała do października 1992.
W tym okresie miasto to było wyłączone spod administracji polskiej.
Nieopodal Bornego Sulinowa na zamkniętym terenie w Brzeźnicy znajdował się jeden z magazynów radzieckiej broni nuklearnej przechowywanej na terenie Polski, przeznaczonej do użycia (według planów operacyjnych) w czasie wojny
z Zachodem – również przez Wojsko Polskie. W okolicznych lasach do dziś pozostały schrony po przewoźnych wyrzutniach SS-20.
Polacy już wiedzą kto jest kim i jakie są jego zasługi lub klęski. Prosta prymitywna brutalna propaganda już nie działa panie Palikot!!!
Załóżmy, że był to wypadek.
Na terenie obcego państwa ginie prezydent wraz z naczelnymi dowódcami wojska i elitą polityków. Podejrzenie o zamach jest nieuniknione.
Rządy obu państw, aby oczyścić się z podejrzeń, oddają śledztwo w ręce specjalistów państw trzecich i instytucji międzynarodowych.
Zabezpieczają teren katastrofy i wszelkie, nawet najdrobniejsze, ślady.
Żadne państwo nie zgodzi się narażać swego prestiżu w obronie jakiegoś kontrolera lotów.
W Smoleńsku teren katastrofy zaorano i zasypano piaskiem.
Drzewa wokół wycięto, a szczątki samolotu trzymano pod gołym niebem tak długo, aby deszcze zmyły wszelkie ślady chemiczne.
Na koniec wrak umyto!
To tak, jakby w miejscu zwykłego morderstwa, przed śledztwem umyto podłogi, wypucowano klamki i inne miejsca gdzie mogłyby pozostać odciski palców, zagrabiono ścieżki i trawniki.
Niszczenie dowodów przestępstwa wskazuje winnego.
(trudno tu mówić o zwolennikach bo to ruch o cechach parareligii) Mesjasza Jarosława, naprawde wierzą,
iż Lech Kaczyński Wielkim Prezydentem był.
Jego szlachetność, mądrość, zdolność dalekowidzenia i bezkompromisowość wprawiały świat w
zdumienie i zachwyt.
Tymczasem smutna prawda jest taka, że gorszego, nic nieznaczącego i efektywnie prorosyjskiego
prezydenta Polska nie miała i zapewne, długo jeszcze mieć nie będzie.
Bardziej sprzyjającej neoimperialnym planom Rosji, polskiej polityki i międzynarodowej,
i wewnętrznej od tej tworzonej przez Lecha Kaczyńskiego nie wymyśliliby nawet na Kremlu.
Mit, oparty na smoleńskim kłamstwie jednak powstał i dopóki będzie politycznie użyteczny,
będzie miał się dobrze. Im bardziej rzeczywistość będzie mu zaprzeczać tym więcej jarosławowyznawcy
zbudują alternatywnych światów. Paranoicy tak mają.
Uzywanie tak podlego jezyka swiadczy o pana zaszeregowaniu - do ubecji lub jej spadkobiercow.
W CZASACH STALINIZMU najwiekszych PATRIOTOW obrazali jeszcze gorszymi obelgami ubecy, komunisci, agenci Moskwy, jednym slowem - MORDERCY Polakow .
Tak wiec OBELGIOrzubcane pod adresem Maciarewicza sa TYLKO DOWODEM na to, JAKA GRUPE POLITYCZNA reprezentujesz.
To, ze ta grupa nie zostala przez Polakow po lodzyskaniu niepodleglosci unicestwiona, ZAWDZIECZASZ wlasnie Maciarewiczowei.
Bo nie zgadzal sie on i inni z prawicy na FIZYCZNE UNICESTWIENIE TAKICH PODLYCH APARATCZYKOW, co torturowali, nieszczyli moralnie, zabijali skrycie i w sfingowanych procesach LUDZI "WYKLETYCH" , pozbawiali ich i ich rozdiny mozliwosci nauki, pracy, zmuszali do podejmowania prob ucieczki z PRLu, czesto konczacej sie smiercia