Dokładnie chodzi o zeznania prof. Jana Obrębskiego, który opowiadał śledczym o swoich badaniach jednego z elementów tupolewa. "Newsweek" podaje, że prawdopodobnie chodzi o owiewkę. Naukowiec miał zeznać, że część pochodzi ze smoleńskiego wrakowiska i została mu przekazana w zespole Antoniego Macierewicza. Prof. Obrębski miał ją po oględzinach zwrócić do parlamentarnego zespołu smoleńskiego. Nie potrafił powiedzieć, gdzie aktualnie znajduje się owiewka, ale dodał: Poseł Macierewicz powiedział do mnie, że on wie, gdzie ten element się znajduje.
>>>Zeznania ekspertów Macierewicza. PEŁEN ZAPIS ROZMÓW
To wystarczyło, by tuż po przesłuchaniu prof. Obrębskiego wojskowi prokuratorzy wezwali do siebie Antoniego Macierewicza. Śledczy nie zdołali go jednak zapytać o część z Tu-154. Dlaczego? Bo Macierewicz poprzez swojego pełnomocnika od razu złożył jednak wniosek o wyłączenie z czynności prokuratorów czekających na jego zeznania. Przesłuchanie trzeba było przerwać do czasu rozpatrzenia wniosku - czytamy na stronie internetowej tygodnika.
Wniosek ten rozpatrzono negatywnie, więc zdaniem "Newsweeka" wszystko wskazuje na to, że poseł PiS ponownie będzie musiał stawić się w prokuraturze. Jeśli potwierdzi, że wie, gdzie znajduje się owiewka, to będziemy musieli wszcząć w tej sprawie odrębne śledztwo - powiedział jeden ze śledczych.
Komentarze (271)
Pokaż:
NajnowszePopularneNajstarszeNPW od pierwszego dnia smoleńskiej kaźni mataczy, łże, konsekwentnie zaciera ślady przestępstwa (noszącego znamiona zamachu), prześladuje polskich patriotów, niezależnych odważnych naukowców dążących do ujawnienia faktycznej przyczyny tragedii Katyń II.
Doktor Kazimierz Nowaczyk z Baltimore oprócz przypomnienia części dotychczasowych swoich wyników, szczególnie dotyczących ukrycia znaczenia punktu TAWS nr 38, pokazał kilka nowych lub mniej znanych. Jeden z nich to historia położenia oderwanego dość wcześnie lewego statecznika. Znaleziono go w tym samym rejonie, w którym był słynny fragment lewego skrzydła. Zdjęcia satelitarne oraz zdjęcia z rosyjskiego oblotu miejsca katastrofy pokazują, że był on przesuwany. Prawdopodobnie Rosjanie gromadzili znajdowane fragmenty w większe sterty. Tymczasem komisja Millera z całą powagą analizuje znaczenie położenia owego statecznika, a za punkt jego upadku przyjmuje jeszcze inne trzecie miejsce, odległe i od pierwotnej lokalizacji, i miejsca składowania. Błąd ten trudno wytłumaczyć, zważywszy na to, że polska komisja na swoich mapach zaznaczyła o rząd wielkości mniej elementów samolotu niż MAK. Przypomnijmy, że jej przedstawiciele wielokrotnie deklarowali, iż cały teren osobiście przeszukali i wszystko zbadali polscy specjaliści.
Doktor Nowaczyk skrytykował sposób, w jaki komisja odtworzyła geometrię ostatnich sekund lotu. Posługiwała się pomiarami ścięć drzew, ale nie wykonanymi przez siebie, tylko odczytanymi z fotografii smoleńskiego fotoamatora Siergieja Amielina. Na podstawie tych zdjęć obliczano kąty przechylenia samolotu, nie znając w ogóle, skąd i w jaki sposób zostały wykonane. Przez to pojawiły się w analizie komisji tak osobliwe wyniki, jak zatrzymanie się na pewien czas rzekomej beczki autorotacyjnej, a następnie jej wznowienie.
Doktora Nowaczyka dziwi też sklejanie przez komisję materiałów różnych rejestratorów parametrów (polskiego ATM i z rosyjskiej czarnej skrzynki). W efekcie parametrów w rejonie tajemniczego TAWS nr 38 w ogóle nie ma na wykresach polskiej komisji. MAK odnotowuje w tym miejscu dwa silne wstrząsy.
Niepokojący jest również czas zaprzestania zapisów urządzeń. Z porównania czasów (po synchronizacji zegarów) wynika, że najpierw przerwał pracę zabezpieczony na wszelkie sposoby i umiejscowiony w ogonie rejestrator katastroficzny, a później znajdujący się w zniszczonym podobno od razu kokpicie w żaden sposób niechroniony komputer FMS. Wszystkie te kwestie mogłyby zostać przedstawione ekspertom komisji Millera, ale organizatorom pozostało jedynie odczytanie fragmentów raportu i protokołu tego gremium.
Doktor Kazimierz Nowaczyk z Baltimore przypomniał o historycznej, politycznej i humanitarnej rangi wydarzenia, które jest przedmiotem badań. Wyraził pogląd, że niekiedy fakt ten umyka w natłoku technicznych szczegółów. Tymczasem pokazują one, jak dalece polskie państwo nie sprostało zadaniu, jakie postawiła przed nim katastrofa. Dylematem niezależnego badacza jest – opowiadał dalej dr Nowaczyk – przede wszystkim ocena wiarygodności informacji dostarczonych przez oficjalne dokumenty, z których korzystanie i nieustanne z nimi konfrontowanie pozostaje nieuniknione, jeżeli chce się posunąć do przodu w kierunku wyjaśnienia prawdy o 10 kwietnia 2010 roku.
Model nr 143
Referat prof. Wiesława Biniendy był kolejną wersją jego symulacji uderzenia skrzydła samolotu w brzozę, tym razem znacznie rozszerzoną o inne elementy. Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej Uniwersytetu w Akron przywoływał wyniki badań prowadzonych w swoim laboratorium i w kilku innych amerykańskich ośrodkach, wspomniał też o grupie ekspertów z różnych dziedzin, z którymi współpracuje. W odróżnieniu od poprzedniej wersji symulacji zderzenia prof. Binienda wprowadził bardziej restrykcyjny opis parametrów brzozy, zgodny z przyjmowanymi w amerykańskiej inżynierii standardami normalizacyjnymi. Brzozę emuluje teraz tzw. model nr 143, którego naukowcy w USA używają do symulacji drzewa tego gatunku. Tak czy inaczej drzewo w symulacji prof. Biniendy jest, jak twierdzi, 3-4 razy twardsze niż w rzeczywistości. Tymczasem skrzydło jest w symulacji znacznie słabsze niż prawdziwe. Weryfikację zastosowanego modelu wzmacnia dodatkowo analiza eksperymentu z 1965 r., podczas którego samolot Lockheed Constellation zderzył się skrzydłami z dwoma drewnianymi słupami.
Profesor Binienda wykonał swoją symulację w wielu wariantach przy różnych grubościach części metalowych, kątach natarcia i prędkościach, sprawdził też oddziaływanie czynników aerodynamicznych na symulację. Wcześniej niektórzy krytycy podnosili to jako niedostatek symulacji. Za każdym razem wynik jest ten sam: skrzydło ścina brzozę, przy czym krawędź natarcia ulega uszkodzeniu na długości ok. 60 centymetrów. Tymczasem uszkodzenia fragmentu skrzydła są znacznie mniejsze, o dziwo identyczne jak na prawym skrzydle, które w żadną brzozę nie miało uderzyć. Natomiast odcięty pień brzozy powinien paść według obliczeń prof. Biniendy wzdłuż kierunku uderzenia (na wschód), podczas gdy w rzeczywistości spadł na prawo (na północ). Te dwa fakty to jedne z argumentów na rzecz hipotezy, że do uderzenia skrzydłem w brzozę nie doszło, chyba że miało ono jakiś zupełnie inny mechanizm niż proponowany przez oficjalne komisje.
Rozerwana konstrukcja
Profesor Binienda wykonał też symulacje uderzenia kadłuba samolotu w ziemię. Jednak w żadnym z wariantów zbliżonych do założeń przyjętych przez komisję Millera samolot nie rozpada się na wiele fragmentów. A nawet te największe nie rozkładają się tak, jak widać na zdjęciach wraku. Tak się dzieje tylko wówczas, gdy dopuści się, że już w trakcie lotu miało miejsce rozerwanie konstrukcji, na przykład w wyniku eksplozji lub zapłonu.
Doktor inż. Wacław Berczyński z Filadelfii, wieloletni pracownik koncernów lotniczych Bombardier i Boeing, wystąpił w dwóch rolach. Najpierw uzupełniał referat prof. Biniendy o informacje dotyczące konstrukcji różnych części samolotu, a szczególnie skrzydła Tu-154M oraz jego zachodniego odpowiednika: Boeinga 727. Doktor inż. Berczyński zwracał uwagę na bardzo mocną budowę skrzydła tupolewa, posiadającego wyjątkowo trzy, a nie dwa dźwigary. Gdyby ustalenia oficjalne były prawdziwe, wszystkie musiałyby się złamać na brzozie w Smoleńsku. We własnym referacie inżynier wskazał m.in. na niedawny eksperyment z udziałem właśnie Boeinga 727, który (sterowany zdalnie) został rozbity na pustyni w USA w sposób dość zbliżony do katastrofy smoleńskiej. Rozpadł się wyłącznie na bardzo duże fragmenty. Większość pasażerów (szczególnie siedzących z tyłu) miała szansę przeżyć.
Wyobraźcie sobie, ze Rosjanie mordują skrytobójczo kilkadziesiąt tysięcy waszych jeńców, nie przyznając się do tego.
Po latach królowa, wraz z całym sztabem generalnym, szefem banku angielskiego, szefami najważniejszych instytucji państwowych leci na rocznicę tego mordu do Rosji.
Tam samolot rozbija się w niewyjaśnionych okolicznościach.
Rząd nie tylko nie podaje się do dymisji, ale oddaje śledztwo Rosjanom, którzy ogłaszają, że do sterów dorwała się królowa wraz z naczelnym dowódcom lotnictwa i po pijoku rozbili samolot.
Rząd angielski potwierdza tą wersję, ministra obrony narodowej robi senatorem [w Anglii, np. lordem!], dowódcę ochrony awansuje itd.
Nie ma najmniejszego znaczenia, że w zaplombowanej trumnie królowa ma trzy nogi, niektóre ofiary dwie wątroby, inne kupę śmieci w brzuchu, że cały teren zaorano, ślady zatarto, drzewa wycięto w pień, a samolot zniszczono i umyto.
Rząd angielski jest tym wszystkim zachwycony i potwierdza, że winę ponosi pijana królowa.
Przez dwa tygodnie nikt ze mną nie rozmawiał, wszyscy się odsuwali, jak od zadżumionego.
Po dwóch tygodniach, jeden z Anglików mnie przeprosił. Powiedział, że myśleli, że jestem chory psychicznie i mnie izolowali.
Ale któryś zapytał innego Polaka, który im potwierdził to co mówiłem, a jeszcze inny sprawdził sobie w internecie hasło Katyń i Smoleńsk.
Stwierdzili, że nie mieli pojęcia, że coś takiego jest możliwe w Europie.
To tyle odnośnie rosyjskich "ekspertów" w mediach.
Ładnie ta wasza Polska od Tuska wygląda.
Niszczenie dowodów przestępstwa wskazuje winnego.
Załóżmy, że był to wypadek.
Na terenie obcego państwa ginie prezydent wraz z naczelnymi dowódcami wojska i elitą polityków. Podejrzenie o zamach jest nieuniknione.
Rządy obu państw, aby oczyścić się z podejrzeń, oddają śledztwo w ręce specjalistów państw trzecich i instytucji międzynarodowych.
Zabezpieczają teren katastrofy i wszelkie, nawet najdrobniejsze, ślady.
Żadne państwo nie zgodzi się narażać swego prestiżu w obronie jakiegoś kontrolera lotów.
W Smoleńsku teren katastrofy zaorano i zasypano piaskiem.
Drzewa wokół wycięto, a szczątki samolotu trzymano pod gołym niebem tak długo, aby deszcze zmyły wszelkie ślady chemiczne.
Na koniec wrak umyto!
To tak, jakby w miejscu zwykłego morderstwa, przed śledztwem umyto podłogi, wypucowano klamki i inne miejsca gdzie mogłyby pozostać odciski palców, zagrabiono ścieżki i trawniki.
Niszczenie dowodów przestępstwa wskazuje winnego.