Wśród dziesiątki najlepszych są także: były poseł PO Krzysztof Kwiatkowski, Małgorzata Kidawa - Błońska (PO), rzecznik Ruchu Palikota Andrzej Rozenek, szef SLD Leszek Miller, Przemysła Wipler (Stowarzyszenie Republikanie), Małgorzata Sekuła - Szmajdzińska (SLD), Andrzej Duda (PiS) oraz Andrzej Dera (SP).
Zwycięzca rankingu - Dariusz Rosati mówi, że nie spodziewał się nagrody, bo uważał, iż dziennikarze, którzy biorą udział w głosowaniu, typują najbardziej medialnych polityków. Staram się trzymać zasady, że mówię o tym, na czym się znam - powiedział Rosati.
Redaktor naczelny tygodnika "Polityka" Jerzy Baczyński zaznacza, że cieszy fakt, iż dziennikarze nie nagradzają tych, którzy są znani jedynie z występów medialnych. To nie jest plebiscyt popularności medialnej, tylko ocena ferowana przez dziennikarzy, którzy siedzą w Sejmie i obserwują posłów - powiedział Baczyński.
Na czele posłów, którzy otrzymali żółtą kartkę od dziennikarzy, jest Krystyna Pawłowicz z PiS. W tym gronie znaleźli się także: Joanna Kluzik - Rostkowska (PO), Armand Ryfiński (RP), Stanisław Pięta (PiS) oraz Eugeniusz Kłopotek (PSL).
jak podaja wirtualne media..
1...Spada sprzedaż dzienników, „Gazeta Wyborcza” poniżej 190 tys. egz.
W lipcu 2013 roku wszystkie dzienniki ogólnopolskie zanotowały spadki średniej sprzedaży ogółem, a najwięcej straciła „Gazeta Wyborcza”. Liderem zestawienia pozostał „Fakt” - wynika z raportu Wirtualnemedia.pl.
W lipcu 2013 roku średnia sprzedaż ogółem tabloidu „Fakt” (Ringier Axel Springer Polska) wyniosła 325 803 egz., co w porównaniu do analogicznego miesiąca 2012 roku oznacza spadek o 9,28 proc. - wynika z najnowszych danych ZKDP przygotowanych dla portalu Wirtualnemedia.pl.
Druga lokata należała do „Gazety Wyborczej” (Agora). Każde jej wydanie w analizowanym okresie sprzedawało się średnio w liczbie 183 464 egz., po największym spadku w zestawieniu wynoszącym 17,01 proc.
Na ostatniej pozycji podium uplasował się „Super Express” (Murator). Jego wynik w lipcu br. zmniejszył się o 6,37 proc. do 143 163 egz. Jednocześnie był to najmniejszy spadek w zestawieniu.
Pawłowicz powinna dostać Nagrody Specjalne:
- za seksapil
- za osobisty wkład w zwalczanie niżu demograficznego
- za długoletnie pożycie małżeńskie.
cala Polska im sie klania.
http://fotoforum.gazeta.pl/photo/2/li/pe/hubf/IaH2PUydrs8lfTCrhB.jpg
"Powinniśmy z całą mocą podkreślać nasze więzi z Rosją. Nawoływanie do wycofania Armii Radzieckiej z Polski niczemu dobremu nie służy”– mówił Leszek Miller w marcu 1990 r., za czasów rządu Tadeusza Mazowieckiego.
Odbiorca moskiewskiej pożyczki prze do władzy w Polsce grzęznącej w rosyjskiej strefie wpływów.
W 1986 r. ówczesny sekretarz KW PZPR w Skierniewicach Leszek Miller piętnował młodzieżowe "elementy chuligańskie" dające posłuch solidarnościowej ekstremie: "Nawoływanie do występowania przeciwko własnemu państwu pod hasłami patriotyzmu jest próbą demoralizacji szczególnego rodzaju".
Po 10 kwietnia 2010 r. Polska znalazła się na równi pochyłej, osuwając się w rosyjską strefę wpływów. W takiej Polsce sojusz z Millerem przestał być już dla Tuska wstydliwy. Bo winy lidera postkomunistów – moskiewska pożyczka, przebywanie na Krymie wraz z rosyjskimi puczystami, kierownicze funkcje w partii będącej sowiecką agenturą – stały się w Polsce posmoleńskiej przewinieniami zdecydowanie mniejszego kalibru.
No bo skoro można było oddać śledztwo smoleńskie kagiebowcom Putina, zarzucanie im skłonności do mordowania jest dowodem na chorobę psychiczną, Polacy powinni zapalać świeczki pod pomnikami sowieckich żołnierzy, a Katyń nie był ludobójstwem. Wicepremierowanie w rządzie Tuska będzie logicznym ukoronowaniem politycznej kariery Millera.
W 1986 r. partia skierowała Millera do Skierniewic, gdzie został I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego. W nowym miejscu sekretarz Miller postawił na „priorytety”. Ślimacząca się od lat budowa siedziby KW PZPR ruszyła z kopyta. Według Eugeniusza Pawlicy, ówczesnego wojewódzkiego szefa ZSL, przez trzy lata budżet województwa wydawał na tę „najpotrzebniejszą” miastu inwestycję jedną czwartą (!) środków. Jak wyliczano, na jednego pracownika KW przypadał stumetrowy salon. O gmachu mówiono, że jest „większy od całego województwa”. Były też inne sukcesy. Wiodący w Skierniewicach zakład „Fumos” otrzymał w 1986 r. imię Bolesława Bieruta. Pod egidą sekretarza Millera odsłonięto jego popiersie.
W wyborach z 4 czerwca z 1989 r. Miller wystartował do senatu z województwa skierniewickiego. Skończyło się to dla niego dotkliwą porażką, a w dodatku na wiecu w rodzinnym Żyrardowie został wygwizdany. Po wyborach rozesłał podziękowania do osób, które podpisały listy z poparciem dla jego kandydatury. Okazało się, że część z nich dawno nie żyła. Oskarżenia o sfałszowanie list nabrały lokalnego rozgłosu. Skończyło się na tym, że Miller przeprosił rodziny zmarłych.
Po obradach okrągłego stołu, gdy liderzy partii rozpoczęli akcję zabezpieczania majątku PZPR przed przejęciem na rzecz skarbu państwa, Miller należał do szczupłego grona zaufanych, którzy byli wtajemniczeni w całą operację (obok Aleksandra Kwaśniewskiego, Wiesława Huszczy i Mieczysława Rakowskiego), zaplanowali ją i kontrolowali.
Wyciąganie środków z kont PZPR rozpoczęło się w 1989 r. 24 listopada na konta bankowe w Nowym Jorku przelano 150 tys. dol., 28 grudnia – dalszych 75 tys. Dewizy przelewano także do banku w Pekinie.
Od stycznia do kwietnia 1990 r. funkcjonariusze partyjni wyprowadzali pieniądze masowo, przeznaczając na działalność gospodarczą powiązanych z partią podmiotów – banków, spółek, fundacji, spółdzielni.
Miller osobiście zakładał część z nich – na przykład „Agencję Gospodarczą” sp. z o.o. Zasiadał nawet w jej radzie nadzorczej. Pieniądze na rozruch firmy – ok. 9,5 mld st. zł – przekazane zostały 10 stycznia 1990 r. decyzją ówczesnego I sekretarza KC PZPR Mieczysława Rakowskiego. „Agencja” pączkowała, tworząc 80 spółek-córek. Miller w imieniu SdRP założył również spółkę „Servicus”, która później przejęła obiekt przy warszawskiej ul. Rozbrat. Był współinicjatorem Fundacji „Współpraca, Nauka i Kultura” – utworzonej na bazie kapitału sowieckiego, SdRP i Akademii Nauk Społecznych przy KC PZPR – oraz członkiem jej rady.
W marcu 1991 r. w rządowym hotelu Parkowa w Warszawie postkomuniści zorganizowali seminarium poświęcone działalności gospodarczej bratnich partii. Parę miesięcy później moskiewska prasa ujawniła, że „zgodnie z tajną uchwałą KC KPZR i propozycją szefa SdRP Leszka Millera stworzono bank danych i sztab koordynujący działalność komercyjną partii komunistycznych”.
Wakacje w sierpniu 1991 r. Miller, Kwaśniewski i ówczesny skarbnik SdRP, Wiesław Huszcza, spędzali w ośrodku wypoczynkowym na Krymie. Tak się składa, że termin ich pobytu przypadł na kilka dni przed puczem moskiewskim. W tym samym hotelu przebywał wtedy jeden z przyszłych puczystów, szef rosyjskiego MSW gen. Borys Pugo i szef puczu Giennadij Janajew.
Jednak prawdziwych kłopotów przysporzyła Millerowi sprawa tzw. moskiewskiej pożyczki, zaciągniętej od KPZR tuż przed samorozwiązaniem PZPR. Chodziło o 1 mln 232 tys. dol. i pół miliarda starych złotych (na początku 1990 r. były to ogromne kwoty). Operacja przewozu dewiz była przeprowadzona przy pomocy funkcjonariuszy KGB.
Jesienią 1990 r. Miller i Rakowski zwrócili 600 tys. dol. W listopadzie 1991 r. Włodzimierz Cimoszewicz powiedział „GW”: „Działalność Millera obciąża konto lewicy, także ten nieroztropny wyjazd na Krym. [...] Nie mam ochoty być współodpowiedzialny za wszystkie te niejasne sprawki [...]. Gospodarkę finansową prowadzili Leszek Miller i Wiesław Huszcza. Ci ludzie obracali ogromnymi pieniędzmi, nie wiem, co się z nimi stało”.
Premierowanie Leszka Millera rozpoczęło się w 2001 r. od lizusowskiego materiału Tomasza Lisa w „Faktach”. Palącą sprawą stała się dla Millera kwestia niskiego wzrostu – podobnie jak Stalin i Kim Dzong Il mierzy on 162 cm, notabene 5 cm mniej od wyśmiewanego z powodu wzrostu Jarosława Kaczyńskiego. Na konferencjach prasowych stawał więc obok niego jeszcze niższy Tadeusz Iwiński.
Powrót Millera pokazuje, że znakomicie opanował on metody swojego idola z młodości – Lenina, który uczył komunistów sprawnego wycofywania się i czekania na sprzyjającą koniunkturę. Wszystko wskazuje na to, że Miller właśnie doczekał nowej sprzyjającej dla siebie koniunktury.
A przecież są w sejmie merytoryczni posłowie, których gdyby dopuścić do mediów to może usłyszelibyśmy coś innego niż stek bredni i chamstwa.
Gdyby ten facet miał chociaż odrobinę honoru, to wyjechałby na Wyspy Bahama (za 7 mln $) i zniknął raz na zawsze z z życia Polaków.
Ale dla "czerwonych" honor jest pojęciem abstrakcyjnym.