DGP: W sierpniu rząd zapowiedział, że budżet na 2020 r. będzie „bez deficytu”. Ucieszyło to panią?
Elżbieta Mączyńska: Moja reakcja była ambiwalentna. Ze zrównoważonym budżetem sprawa wcale nie jest taka jednoznaczna.
Jak to? Przecież oznacza ograniczenie zadłużania się państwa.
Tak i to może być oczywiście pozytyw. Ale pytanie, jak się do tego „braku deficytu” dochodzi. Wybitny, chociaż dzisiaj już trochę zapomniany, ekonomista brytyjski John Kenneth Galbraith przestrzegał przed budżetowym prymitywizmem. Wydatki państwa nie są jednorodne. Galbraith sugerował – i to jest także mój postulat – by wydatki budżetowe jasno dzielić na trzy części: sztywne, instytucjonalne i prorozwojowe. Udział tych pierwszych, czyli określanych ustawami i niepodlegających doraźnym zmianom, powinien być możliwie niski.
W Polsce wydatki sztywne stanowią ok. 60 proc.
I to jest problem. To za dużo. Im więcej sztywnych wydatków, tym mniejsze pole manewru w bieżących działaniach państwa i racjonalizacji długookresowej polityki, np. mniejsza możliwość reagowania na nagłe kryzysy czy inne zjawiska niepożądane. Z kolei wydatki na instytucje państwa powinny mieć taki wymiar, by zapewnić wysoką jakość usług świadczonych obywatelom – od finansowania edukacji, sądownictwa, po ochronę zdrowia. Jednak nie powinny one rosnąć szybciej niż PKB. Natomiast wydatki na inwestycje prorozwojowe to te pobudzające rozwój społeczno-gospodarczy, koniunkturę. Jak twierdzi Galbraith, za ich redukowanie powinno się karać.
Karać?
Reklama
Przecież rządy zatrudniają ekonomistów, ekspertów, doradców. Na próżno?
Tak, zatrudniają. Ale nie tyle po to, by opracowywali dobrą politykę gospodarczą, lecz przede wszystkim po to, żeby pomagali w realizowaniu pomysłów danego rządu. Niestety u nas nie ma eksperckich ciał doradczych, które funkcjonowałyby ponad podziałami, w pełni niezależnie od układu politycznego. Są ludzie zatrudniani przez ekipę A i zwalniani przez ekipę B, a nie ma ponadrządowych krajowych ośrodków myśli strategicznej działających na rzecz trzymania polityki blisko spraw merytorycznych, bez względu na to, kto jest u władzy.
W innych krajach są?
Oczywiście. Dzisiaj wzorem pod tym względem są Chiny, które zadziwiają świat umiejętnością patrzenia 50 lat naprzód.