Partia Donalda Tuska mogłaby liczyć na 25 proc. głosów, podczas gdy Prawo i Sprawiedliwość - 24 proc.
Reklama
Z sondażu wynika także, że do Sejmu weszłyby także SLD - z 9 proc. poparciem oraz PSL - 5 proc.
Poniżej progu wyborczego znalazły się z kolei Ruch Palikota, na który chce głosować 2 procent wyborców, podobnie jak na Nową Prawicę i Solidarną Polskę. 1 proc. badanych zagłosowałoby na PJN.
26 proc. ankietowanych nie wie, na którą partię oddałoby głos.
CBOS wziął pod uwagę jedynie tych respondentów, którzy deklarowali, że na pewno wezmą udział w wyborach.
Reklama
Badanie przeprowadzono między 1 a 12 sierpniem na próbie ponad 900 osób.
Komentarze(294)
Pokaż:
W ciągu ostatnich tygodni sondaże nie pozostawiały cienia wątpliwości, że PiS ma ogromną, kilkunastoprocentową przewagę nad PO. Z ostatniego sondażu Homo Homini dla „Rzeczpospolitej” wynika, że na PiS chce głosować 34 proc. Polaków, a na PO – jedynie 26 proc. Z kolei uliczny sondaż przeprowadzony na początku sierpnia przez serwis ewybory.eu dał następujący wynik: PiS - 38,5, PO - 25,9 proc. Niedawne badania badania opinii publicznej firmy Millward Brown SA. dla Faktów TVN dały podobne rezultaty: partia Jarosława Kaczyńskiego otrzymałaby 35 proc. głosów, podczas gdy PO - tylko 26 proc.
Dziś jednak pojawił się sondaż z zupełnie odmiennymi wynikami. Według niego - gdyby wybory parlamentarne odbyły się w pierwszej połowie sierpnia, 25 proc. poparcia otrzymałaby PO, natomiast partia Jarosława Kaczyńskiego - tylko 24 proc. Co więcej - jak podaje CBOS, coraz bardziej nienawidzona i wstrząsana aferami Platforma Obywatelska odnotowała w stosunku do lipca wzrost poparcia o 1 punkt proc., podczas gdy PiS zaliczył spadek o 2 punkty procentowe...
O co w tym wszystkim chodzi?
Wyjaśnienia zagadki należy szukać w firmie, która przeprowadzała sondaż. CBOS jest bowiem fundacją, nad którą nadzór sprawuje... premier, a jej działalność jest współfinansowana z budżetu państwa w ramach środków przeznaczonych na Kancelarię Prezesa Rady Ministrów. W ustawie budżetowej na 2013 r. zapisano na ten cel kwotę 3,2 mln zł. Nawiasem mówiąc, CBOS został powołany w 1982 r. przez płk. Stanisława Kwiatkowskiego, doradcę gen. Wojciecha Jaruzelskiego.
Czyżby Donald Tusk i jego tonąca Platforma Obywatelska musieli chwytać się aż tak dramatycznych metod jak "pompowanie" sondaży"?
Najtłustsza do niedawna ryba w polskim politycznym stawie bezradnie trzepie ogonem i -- pływając już na boku -- rozpaczliwie chwyta powietrze, by za chwilę nieuchronnie obrócić się brzuchem do góry.
Czy Tusk ma do powiedzenia coś więcej niż były postkomunistyczny premier Węgier? --
„Kłamaliśmy rano, nocą i wieczorem. Nic nie robiliśmy w ciągu sześciu lat. Nic. Nie możecie mi podać ani jednego poważnego środka rządowego, z którego moglibyśmy być dumni, poza tym, że na końcu odzyskaliśmy władzę z gó**a. Nic. Kiedy trzeba będzie rozliczyć się z krajem i powiedzą, co robiliśmy w ciągu sześciu lat, to co powiemy? Nie ma wielu opcji. Nie ma, dlatego, że spieprzyliśmy. Nie tylko trochę, ale bardzo.”
W chwili, gdy rząd przyznaje się do katastrofy finansów, warto przywołać Solidarnościowy postulat nr 6 podczas wielkiego strajku w roku 1980:
„Podać realne działania mające na celu wyprowadzenie kraju z sytuacji kryzysowej poprzez: 1. podanie do publicznej wiadomości pełnej informacji o sytuacji społeczno-gospodarczej, 2. umożliwienie wszystkim środowiskom i warstwom społecznym uczestniczenie w dyskusji nad programem reform”.
Czy jednak w PO jest grupa mogąca zainicjować „nowy początek”, który umożliwiłby skuteczną obronę układu postkomunistycznego?
Po upadku nadziei na wsparcie łączonych z Palikotem, po uwiądzie projektu Europa Plus, po załamaniu się walki z Kościołem (akcja „odciąć biskupów od wiernych” jest jawną kontynuacją programu osobiście polecanego przez Stalina jego polskim agentom), garnizon „Europejczyków” panujących nad „watahami moherowych tubylców” ma przed sobą tylko jedną drogę – przechwycenie części haseł patriotycznej opozycji i utworzenia rządu „jedności narodowej” obsadzonego przez pożytecznych idiotów, czyli „drugi szereg” Platformy.
Ośrodkiem inicjatywnym musi być prezydent Bronisław Komorowski. Media układu postkomunistycznego już od pewnego czasu kreują go na zdystansowanego wobec bieżących sporów partyjnych, „ojca narodu”. Wierny człowiek WSI, jest głównym obecnie miejscem oparcia dla lobby prorosyjskiego.
W tym miejscu trzeba wyjaśnić pewne poważne nieporozumienie, co do afiliacji Donalda Tuska. Jako beneficjent esbeckiego planu tworzenia w upadającym PRL nowych partii politycznych mogących stać się narzędziem układu postkomunistycznego, Tusk stał się automatycznie udziałowcem opcji sowieckiej, a następnie rosyjskiej, jednak jego preferencje są związane nie z Rosją, a z Niemcami.
Z kim Tusk ma obawiać się przegranej na ubitej ziemi? Z Jarosławem Gowinem, którego cała moc pochodzi z nabycia go niegdyś przez PO jako potrzebny do makijażu produkt katoliko-podobny? Kim są pretorianie, którzy wprawnymi rękami mieliby zadusić cezara zanim swą indolencją doprowadzi stojący za PO układ postkomunistyczny do kompletnej ruiny?
Przypominając Kornatowskiego, Rokita zaproponował Platformie odzyskanie wizerunku bojowników antykomunistycznych z jednoczesnym przypomnieniem własnych zasług w obnażaniu meandrów polityki personalnej PiS. Geremkoidalny cynik Rokita to widać najmocniejszy argument Komorowskiego. Ale czy platformerska „frakcja WSI” już ostatecznie pokonała „frakcję SB”? Za zdecydowaną odpowiedź negatywną można uznać wściekłość, z jaką na widok duetu Gowin-Rokita zareagowała Janina Paradowska.
To nie przypadek, że wraz z III RP kończy swoją niegodną posługę ta część byłych działaczy Solidarności, która najęła się do roli listka figowego tego układu. Wzięcie się za łby przez platformerskie gangi jest końcem politycznej egzystencji Lecha Wałęsy. W tym teatrze „Człowieka z nadziei” postkomunistów na dalszą ochronę przed odpowiedzialnością za zdrady, zbrodnie i złodziejstwa nie ma już dla siebie żadnej roli.
Upadek układu postkomunistycznego w Polsce groziłby ziszczeniem się procesu zainicjowanego w 1980 r. przez Solidarność i jej „Posłanie do narodów Europy Wschodniej” z 1981 r. Wtedy ratunkiem dla PRL i gwarancją spokoju w całym bloku było wprowadzenie stanu wojennego. Dzisiaj też możemy być pewni, że nasi „przyjaciele” ze Wschodu i Zachodu powtórzą hasło Breżniewa: „nie zostawimy Polski w potrzebie i nie pozwolimy jej skrzywdzić" i Schmidta: „jest najwyższy czas, aby w Polsce zaczęto zaprowadzać porządek”. Teraz też nikt nie będzie czekał z założonymi rękami, aż Polacy, odsuwając od władzy Platformę, wypowiedzą okrągłostołowy „kontrakt” będący zgodą na bycie rosyjsko-niemieckim kondominium.
Ale niech Tusk najpierw wyniszczy polską gospodarkę do stanu, z którego ewentualny nowy PiSowski rząd nie będzie mógł wybrnąć. Niech zdeformuje polskie życie publiczne do tego stopnia, aż zbydlęcenie palikotoidalne zdominuje całość życia politycznego i uniemożliwi odbudowę ducha wspólnoty. A potem niech ukryje się na moskiewskim lotnisku w oczekiwaniu na azyl pod Machu Picchu, skąd będzie słał oskarżenia wobec nowych władz o antydemokratyczność, antyeuropejskość, neonazizm, populizm, ksenofobię, germanofobię i antysemityzm prowadzący do zrzucania z siebie przez Polaków odpowiedzialności za holokaust.
Przejęcie władzy przez środowiska patriotyczne w Polsce miałoby skutki wykraczające poza jej granice i mogące ogarnąć całą posowiecką Europę Wschodnią. Rozpad postkomunizmu, zainicjowanego w 1989 r. jako narzędzie neokolonializmu najpierw w Polsce i na Węgrzech, zaraziłby natychmiast Rumunię i Czechy, a potem już pożar nieuchronnie przenosiłby się dalej, zapalając nawet takie race jak Mołdowa, a więc zagrażając procesowi wchłaniania Ukrainy przez Rosję. A przecież całe południe Europy od Grecji przez Włochy i Hiszpanię to jedna beczka politycznego prochu…
Wobec biernej postawy większości Polaków w stosunku do układu postkomunistycznego, i wobec ogromnej skali ogarniającego Polskę wielostronnego kryzysu, najbardziej prawdopodobne wydaje się powtórzenie scenariusza z 1980 r. Najpierw rzekome porozumienie z „nową Solidarnością”, czyli uznanie wyniku wyborów dających władzę Prawu i Sprawiedliwości. Zaraz potem doprowadzenie do załamania rynku i wzniecenie „marszów głodowych”. Wobec kompromitowania się „pisowskiego faszyzmu” uruchomienie międzynarodowej izolacji Polski. W końcu tryumfalne przywrócenie władzy układu postkomunistycznego pod nowym wcieleniem Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego.