Mamy tu do czynienia z dwiema grupami. Pierwsza to grupa, która przybyła do Polski w ramach rządowego transportu w styczniu tego roku i otrzymała pomoc oraz opiekę państwa polskiego. Większość z tych ludzi przebywa cały czas w Ośrodku Caritas Archidiecezji Warmińskiej w Rybakach. Program rządowy zakładał, żeby do końca czerwca tego roku przygotować tych ludzi do opuszczenia ośrodka i rozpocząć proces ich wdrażania w życie w miejscach, gdzie docelowo mają zamieszkać. Druga grupa to są tacy sami nasi rodacy, którzy również posiadają Kartę Polaka, którzy również musieli uciekać przed działaniami wojennymi z Doniecka i Ługańska. Od tych pierwszych różni ich wyłącznie to, że nie mogli dotrwać z ewakuacją do stycznia, tym bardziej że ewakuacja ta była odwlekana, a termin wyjazdu był przekładany. Ludzie ci nie mogli czekać, dlatego że część z nich straciła wcześniej – w ramach działań wojennych – swoje domy, część rodzin była zagrożona i ludzie ci musieli wyjechać wcześniej. Cynicznie można nawet powiedzieć, że przyjeżdżając sami do Polski, zaoszczędzili pieniądze polskiego podatnika. Niestety ta licząca 59 osób grupa nie otrzymała żadnego wsparcia ze strony państwa polskiego. Mało tego, część z nich, która ubiegała się o Kartę stałego pobytu, nawet nie została zwolniona z opłat. Nie ma zatem cienia przesady w stwierdzeniu, że państwo polskie nie udzieliło im żadnej pomocy.

Taka ocena jest jak najbardziej uzasadniona. Dzielenie naszych rodaków z Ukrainy na dwie grupy, na tych, którzy w blasku fleszy zostali przywiezieni do Polski, którzy na lotnisku byli witani przez ministrów, oraz na tych, którzy przyjechali do Polski sami, jest z pewnością niezrozumiałe. Patrząc na to, trudno uciec od podejrzenia, że ważne były media, ważne były flesze, kamery, a kiedy ten cały szum medialny się skończył, na jaw wyszła bolesna rzeczywistość. Ci nasi rodacy, którzy do Polski przyjechali na własną rękę, zostali pozostawieni sami sobie. To jest bardzo przykra konstatacja, ale trudno mi inaczej wytłumaczyć tę sytuację.

Natomiast ta druga grupa niedawno zwróciła się do prezydenta o nadanie im polskiego obywatelstwa...
Te podania 40 osób, które zwróciły się o polskie obywatelstwo, zostały przyjęte przez szefa Kancelarii Prezydenta RP. Miejmy nadzieję, że nie był to wyłącznie grzeczny gest, ale że prezydent Komorowski stanie na wysokości zadania i przyzna tym ludziom polskie obywatelstwo. Tym bardziej że prezydent średnio rocznie przyznaje ponad 2 tysiące obywatelstw. Otrzymują je przeróżne osoby zarówno z Azji, jak i z Afryki, krótko mówiąc z całego świata, dlatego nie sądzę, żeby był to jakiś problem, aby tej bądź co bądź nielicznej grupce naszych rodaków pomóc i ułatwić im start w nowe życie w Polsce.