Co tak naprawdę stało się z 7 cudami świata? Ponoć jeden z nich w ogóle nie istniał

Termin "Cuda Świata" został użyty, aby określić siedem najbardziej imponujących i niezwykłych dzieł architektonicznych oraz inżynieryjnych starożytnego świata. Ile z siedmiu cudów starożytnego świata potrafisz wymienić? Piramida Cheopsa, Świątynia Artemidy w Efezie, Kolos z Rodos czy Wiszące Ogrody Babilonu… O ile co do istnienia większości z nich nie ma wątpliwości, o tyle zdaniem niektórych badaczy jeden z nich mógł mieć charaktery jedynie mityczny.

Historii 7 cudów starożytnego świata przyjrzało się Daily Mail. Pretekstem do tego była wydana właśnie książka historyczki Bettany Hughes pt.: "The Seven Wonders Of The Ancient World". Jakie tajemnice skrywają cuda świata i czy Wiszące Ogrody Babilonu faktycznie istniały?

Wielka Piramida w Gizie

Wielka Piramida w Gizie to jeden z Siedmiu Cudów, który przetrwał w znacznej mierze w stanie nienaruszonym do dziś. Piramida została wzniesiona ponad 4500 lat temu - około 2560 r. p.n.e. dla króla Chufu, który był drugim faraonem czwartej dynastii starożytnego Egiptu.

Budowla składa się z 2,4 miliona wapiennych bloków, ma ponad 146 metrów wysokości, a długość boków podstawy wynosi ponad 230 metrów. Piramidę Cheopsa budowało ok. 20 tys. robotników, a zwieńczona została złotem lub elektrum (pierwiastkiem będącym stopem złota i srebra, z niewielką ilością miedzi oraz żelaza).

Piramida przetrwała trzęsienia ziemi i wojny, a nawet… wyczyny odkrywcy - niejakiego generała majora Howarda Vyse'a, który w 1837 roku użył dynamitu do wysadzenia drogi w jej wnętrzu. Odkryte przez siebie komnaty nazwał imionami swoich przyjaciół: Komora Wellingtona, Komora Nelsona, Komora Campbella i Komora Lady Arbuthnot.

Wiszące Ogrody Babilonu

Czy Wiszące Ogrody Babilonu faktycznie istniały? To pytanie od dawna nurtuje naukowców. Nikt nie był w stanie odkryć, gdzie się znajdowały, ani czym w ogóle były. Uważa się, że zostały zamówione około 600 r. p.n.e. dla Nabuchodonozora II - najdłużej panującego króla dynastii babilońskiej jako symbol miłości do jego żony. Nie ma jednak na to żadnych dowodów archeologicznych, a starożytni uczeni podają sprzeczne informacje na ten temat.

Ogrody, w opisie babilońskiego kapłana Berossusa, były serią tarasów wspartych na kamiennych kolumnach i nawadnianych przez pompy z rzeki Eufrat, przez co sprawiały wrażenie wiszących. Jednak ani Ksenofont ani Herodot - słynni historycy starożytnej Grecji - nie wspominali o nich, mimo że obaj "prawie na pewno" odwiedzili Babilon – zaznacza Hughes.

Zdaniem Hughes, ogrody prawdopodobnie istniały "w jakiejś formie, biorąc pod uwagę ich reputację oraz ówczesną obsesję na punkcie gospodarowania przyrodą". Autorka książki wspomina również o mniej znanych, ale lepiej udokumentowanych ogrodach w Niniwie, na terenie dzisiejszego Iraku.

Świątynia Artemidy

Znajdująca się w starożytnym greckim mieście Efez - na terenie dzisiejszego Selçuk w Turcji - najwcześniejsza wersja Świątyni Artemidy została zbudowana w epoce brązu. Po zniszczeniu przez powódź, prace nad bardziej imponującą formą rozpoczęły się około 550 r. p.n.e. jednak w 356 r. p.n.e. świątynia została ponownie zniszczona wskutek pożaru wywołanego przez podpalacza Herostratesa, który w ten sposób chciał prawdopodobnie zyskać rozgłos i który za swój czyn został stracony.

Hughes podkreśla, że Świątynia Artemidy była pierwszym z Siedmiu Cudów, który był dostępny zarówno dla zwykłych ludzi, jak i królów i który stawiał w centrum kobiety – zarówno mityczne, jak i prawdziwe. To właśnie tam tysiące ludzi czciło grecką boginię Artemidę, jak mówi Hughes – "boginię, z którą nie można było zadzierać i która jako córka Zeusa i tytanki tradycji greckiej, miała silne geny". "Artemida była również boginią, która karała pychę mężczyzn" – dodaje autorka książki.

Posąg Zeusa w Olimpii

Złoty posąg Zeusa w Olimpii miał ok. 12 metrów wysokości i był kolejnym gigantem starożytnego świata. Władcy Olimpii zbudowali pomnik w 430 r. p.n.e. Wykonano go z około tony złota i podobnej ilości kości słoniowej, a ozdobiono kamieniami szlachetnymi, polerowaną kością i hebanem.

Wewnątrz świątyni znajdowały się przedmioty, takie jak tarcza żołnierza, który uciekł spod Maratonu, złota noga Pitagorasa oraz posągi Hezjoda i Homera. Świątynia została uszkodzona przez poważne trzęsienie ziemi w 280 roku n.e. i zdewastowana w 393 r. n.e. - po tym, jak igrzyska olimpijskie zostały zakazane przez chrześcijańskiego cesarza rzymskiego Teodozjusza. Hughes opowiada o badaniach naukowych, które potwierdziły, że trzęsienia ziemi, a następnie tsunami ostatecznie obaliły kolumny świątyni Zeusa.

Sam posąg został zabrany ze świątyni do Konstantynopola "pod koniec późnej starożytności", jak pisze Hughes. Dodaje, że było to "wielkie trofeum dla cesarzy bizantyjskich".

Mauzoleum w Halikarnasie

Mauzoleum w Halikarnassos zostało zbudowane dla Mauzolosa, władcy Karii, starożytnego regionu Azji Mniejszej. Budynek był tak imponujący, że imię zmarłego króla stało się ogólnym słowem określającym duże pomniki pogrzebowe, czyli mauzolea.

Budynek powstał według mieszanki greckich, bliskowschodnich i egipskich zasad projektowania. Zbudowany w 350 r. p.n.e. na terenie dzisiejszej Turcji, został zniszczony przez serię trzęsień ziemi w XIII wieku.

Kolos z Rodos

Oszałamiający wyczyn inżynieryjny i budowlany, Kolos z Rodos, wznosił się na niemal 33 metry nad portem w greckim mieście Rodos. Budowa tego gigantycznego posągu zajęła około 12 lat. Posąg przedstawiał greckiego boga słońca Heliosa.

Choć starożytne dzieła sztuki przedstawiające posąg ukazują go nad wejściem do portu, naukowcy ustalili, że taki wyczyn był niemożliwy. Wszystko wskazuje na to, że Helios stał na cokole w pobliżu wejścia do portu.

Niestety, trzęsienie ziemi spowodowało upadek posągu, który przetrwał mniej niż sto lat od jego ukończenia w 282 r. p.n.e. Jego odłamki leżały na ziemi przez następne lata, co najmniej do VII wieku naszej ery, kiedy to zostały ostatecznie przetopione. Mówi się też, że Kolos z Rodos był inspiracją dla amerykańskiej Statuy Wolności.

Latarnia morska w Aleksandrii

Wzniesiona a w III wieku p.n.e. za panowania Ptolemeusza II Filadelfa latarnia morska w Aleksandrii to najmłodszy z 7 cudów świata. Uważa się, że miała wysokość aż 122 metrów, co sprawia, że jest drugą najwyższą konstrukcją stworzoną przez człowieka na przestrzeni wieków – zaraz po Wielkiej Piramidzie w Gizie.

Co niewiarygodne, latarnia przetrwała ponad 1400 lat nim została stopniowo zniszczona przez trzy trzęsienia ziemi między X a XIV wiekiem. Aleksandria stanowiła w ówczesnych czasach bramę do Afryki i była ważnym punktem na linii handlu między Bliskim Wschodem, Afryką Wschodnią i Morzem Czerwonym a Europą.