Zbadają obecność alkoholu u ofiar katastrofy smoleńskiej

Druzgocącą krytyką założeń, metodologii i wniosków raportu komisji Jerzego Millera zakończyła się „Debata smoleńska” zorganizowana 5-02-2013 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. 

Doktor Kazimierz Nowaczyk z Baltimore oprócz przypomnienia części dotychczasowych swoich wyników, szczególnie dotyczących ukrycia znaczenia punktu TAWS nr 38, pokazał kilka nowych lub mniej znanych. Jeden z nich to historia położenia oderwanego dość wcześnie lewego statecznika. Znaleziono go w tym samym rejonie, w którym był słynny fragment lewego skrzydła. Zdjęcia satelitarne oraz zdjęcia z rosyjskiego oblotu miejsca katastrofy pokazują, że był on przesuwany. Prawdopodobnie Rosjanie gromadzili znajdowane fragmenty w większe sterty. Tymczasem komisja Millera z całą powagą analizuje znaczenie położenia owego statecznika, a za punkt jego upadku przyjmuje jeszcze inne trzecie miejsce, odległe i od pierwotnej lokalizacji, i miejsca składowania. Błąd ten trudno wytłumaczyć, zważywszy na to, że polska komisja na swoich mapach zaznaczyła o rząd wielkości mniej elementów samolotu niż MAK. Przypomnijmy, że jej przedstawiciele wielokrotnie deklarowali, iż cały teren osobiście przeszukali i wszystko zbadali polscy specjaliści. 

Doktor Nowaczyk skrytykował sposób, w jaki komisja odtworzyła geometrię ostatnich sekund lotu. Posługiwała się pomiarami ścięć drzew, ale nie wykonanymi przez siebie, tylko odczytanymi z fotografii smoleńskiego fotoamatora Siergieja Amielina. Na podstawie tych zdjęć obliczano kąty przechylenia samolotu, nie znając w ogóle, skąd i w jaki sposób zostały wykonane. Przez to pojawiły się w analizie komisji tak osobliwe wyniki, jak zatrzymanie się na pewien czas rzekomej beczki autorotacyjnej, a następnie jej wznowienie. 

Doktora Nowaczyka dziwi też sklejanie przez komisję materiałów różnych rejestratorów parametrów (polskiego ATM i z rosyjskiej czarnej skrzynki). W efekcie parametrów w rejonie tajemniczego TAWS nr 38 w ogóle nie ma na wykresach polskiej komisji. MAK odnotowuje w tym miejscu dwa silne wstrząsy. 

Niepokojący jest również czas zaprzestania zapisów urządzeń. Z porównania czasów (po synchronizacji zegarów) wynika, że najpierw przerwał pracę zabezpieczony na wszelkie sposoby i umiejscowiony w ogonie rejestrator katastroficzny, a później znajdujący się w zniszczonym podobno od razu kokpicie w żaden sposób niechroniony komputer FMS. Wszystkie te kwestie mogłyby zostać przedstawione ekspertom komisji Millera, ale organizatorom pozostało jedynie odczytanie fragmentów raportu i protokołu tego gremium. 

Doktor Kazimierz Nowaczyk z Baltimore przypomniał o historycznej, politycznej i humanitarnej rangi wydarzenia, które jest przedmiotem badań. Wyraził pogląd, że niekiedy fakt ten umyka w natłoku technicznych szczegółów. Tymczasem pokazują one, jak dalece polskie państwo nie sprostało zadaniu, jakie postawiła przed nim katastrofa. Dylematem niezależnego badacza jest – opowiadał dalej dr Nowaczyk – przede wszystkim ocena wiarygodności informacji dostarczonych przez oficjalne dokumenty, z których korzystanie i nieustanne z nimi konfrontowanie pozostaje nieuniknione, jeżeli chce się posunąć do przodu w kierunku wyjaśnienia prawdy o 10 kwietnia 2010 roku.

Druzgocącą krytyką założeń, metodologii i wniosków raportu komisji Jerzego Millera zakończyła się „Debata smoleńska” zorganizowana 5-02-2013 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. 

Model nr 143 

Referat prof. Wiesława Biniendy był kolejną wersją jego symulacji uderzenia skrzydła samolotu w brzozę, tym razem znacznie rozszerzoną o inne elementy. Dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej Uniwersytetu w Akron przywoływał wyniki badań prowadzonych w swoim laboratorium i w kilku innych amerykańskich ośrodkach, wspomniał też o grupie ekspertów z różnych dziedzin, z którymi współpracuje. W odróżnieniu od poprzedniej wersji symulacji zderzenia prof. Binienda wprowadził bardziej restrykcyjny opis parametrów brzozy, zgodny z przyjmowanymi w amerykańskiej inżynierii standardami normalizacyjnymi. Brzozę emuluje teraz tzw. model nr 143, którego naukowcy w USA używają do symulacji drzewa tego gatunku. Tak czy inaczej drzewo w symulacji prof. Biniendy jest, jak twierdzi, 3-4 razy twardsze niż w rzeczywistości. Tymczasem skrzydło jest w symulacji znacznie słabsze niż prawdziwe. Weryfikację zastosowanego modelu wzmacnia dodatkowo analiza eksperymentu z 1965 r., podczas którego samolot Lockheed Constellation zderzył się skrzydłami z dwoma drewnianymi słupami. 

Profesor Binienda wykonał swoją symulację w wielu wariantach przy różnych grubościach części metalowych, kątach natarcia i prędkościach, sprawdził też oddziaływanie czynników aerodynamicznych na symulację. Wcześniej niektórzy krytycy podnosili to jako niedostatek symulacji. Za każdym razem wynik jest ten sam: skrzydło ścina brzozę, przy czym krawędź natarcia ulega uszkodzeniu na długości ok. 60 centymetrów. Tymczasem uszkodzenia fragmentu skrzydła są znacznie mniejsze, o dziwo identyczne jak na prawym skrzydle, które w żadną brzozę nie miało uderzyć. Natomiast odcięty pień brzozy powinien paść według obliczeń prof. Biniendy wzdłuż kierunku uderzenia (na wschód), podczas gdy w rzeczywistości spadł na prawo (na północ). Te dwa fakty to jedne z argumentów na rzecz hipotezy, że do uderzenia skrzydłem w brzozę nie doszło, chyba że miało ono jakiś zupełnie inny mechanizm niż proponowany przez oficjalne komisje. 

Rozerwana konstrukcja 

Profesor Binienda wykonał też symulacje uderzenia kadłuba samolotu w ziemię. Jednak w żadnym z wariantów zbliżonych do założeń przyjętych przez komisję Millera samolot nie rozpada się na wiele fragmentów. A nawet te największe nie rozkładają się tak, jak widać na zdjęciach wraku. Tak się dzieje tylko wówczas, gdy dopuści się, że już w trakcie lotu miało miejsce rozerwanie konstrukcji, na przykład w wyniku eksplozji lub zapłonu. 

Doktor inż. Wacław Berczyński z Filadelfii, wieloletni pracownik koncernów lotniczych Bombardier i Boeing, wystąpił w dwóch rolach. Najpierw uzupełniał referat prof. Biniendy o informacje dotyczące konstrukcji różnych części samolotu, a szczególnie skrzydła Tu-154M oraz jego zachodniego odpowiednika: Boeinga 727. Doktor inż. Berczyński zwracał uwagę na bardzo mocną budowę skrzydła tupolewa, posiadającego wyjątkowo trzy, a nie dwa dźwigary. Gdyby ustalenia oficjalne były prawdziwe, wszystkie musiałyby się złamać na brzozie w Smoleńsku. We własnym referacie inżynier wskazał m.in. na niedawny eksperyment z udziałem właśnie Boeinga 727, który (sterowany zdalnie) został rozbity na pustyni w USA w sposób dość zbliżony do katastrofy smoleńskiej. Rozpadł się wyłącznie na bardzo duże fragmenty. Większość pasażerów (szczególnie siedzących z tyłu) miała szansę przeżyć.

Zlecone przez NPW badania nie są w stanie wykazać, czy we krwi ofiar był alkohol czy go nie było. Upłynęło bowiem zbyt wiele czasu. Po co zatem te badania??
Nie można uczciwie zweryfikować ustaleń rosyjskich przy pomocy badania próbek pobranych przez... Rosjan!!

Badania zlecone przez wojskową prokuraturę ws. 21 ofiar katastrofy smoleńskiej budzą grozę.
Postanowienie o dodatkowych badaniach to dowód ogromnego kryzysu człowieczeństwa i ludzkich odczuć u tych, którzy te badania zlecili.

Jak wynika z rozmowy portalu wPolityce.pl z dr Grażyną Przybylską-Wendt zlecone badania nie są w stanie wykazać, czy we krwi ofiar był alkohol czy go nie było. Upłynęło bowiem zbyt wiele czasu. Po co zatem te badania? Istnieją dwie możliwe hipotezy.

Pierwsza – bardziej korzystna dla prokuratury – zakłada, że śledczym chodzi o zweryfikowanie tez zawartych w materiałach rosyjskich. Być może prokuratura chciała zweryfikować rosyjskie badania, jeśli takie były i chce sprawdzić, czy były podstawy do stawiania przez Rosję tez.

Druga – mniej korzystna dla prokuratury – zakłada, że śledczy realizują kolejne polityczne zlecenie. Zlecenie, które ma umożliwić prowadzenie kolejnej gry wymierzonej w ofiary katastrofy smoleńskiej, pamięć o nich oraz ich rodziny. Prokuraturze zwyczajnie może chodzić o to, by mediom dać jakąś pożywkę, zająć czymś itd.

Obie hipotezy są niezwykle kompromitujące dla prokuratury. Jeśli miała dobre intencje i chciała weryfikować coś, to jest to dowód na kompletne partactwo i brak nawet nie profesjonalizmu, ale wręcz myślenia. Nie można bowiem zweryfikować ustaleń rosyjskich przy pomocy badania próbek pobranych przez Rosjan, nie wiadomo jak pobranych, jak zabezpieczonych oraz przetrzymywanych. Jeśli więc ostatnie badania mają coś weryfikować, to należy przedtem i natychmiast zweryfikować zdolność śledczych do prowadzenia jakichkolwiek czynności.

Jest i druga hipoteza, która niestety jest również bardzo prawdopodobna. Prokuratura już kilkakrotnie podejmowała działania korzystne dla władz i tych środowisk, którym zależy na zaciemnianiu prawdy o katastrofie smoleńskiej. Być może więc władza sięgnęła po raz kolejny po śledczych, a ci postanowili realizować plan i dać mediom jakąś pożywkę. Byłby to niezwykle jaskrawy przykład patologii w prokuraturze i jej kontaktach z władzą.

Tak czy inaczej – w wyniku braku profesjonalizmu lub politycznych zleceń Warszawy czy Kremla – prokuratura wojskowa naraża swoim działaniem rodziny ofiar na kolejny dramat. Prowadzi czynności, które nie mogą dać odpowiedzi na zadane pytanie, ale za to mogą – jak tłumaczyła dr. Przybylska-Wendt – dać podstawy do mówienia o pijaństwie na pokładzie tupolewa. Po tylu latach od tragedii badania krwi wyglądają tak jakby był w niej alkohol, ale alkoholu już tam nie ma (inne substancje dają takie sam obraz badania jak alkohol).

Jeśli więc media otrzymają wyniki badań będą mogły szerzyć kolejne kłamstwa na temat pasażerów oraz przyczyn tragedii. I na takie badania zdecydowała się prokuratura, która kilka dni temu epatowała w sposób zupełnie skandaliczny opisem badań śp. Anny Walentynowicz. Opublikowany komunikat w sprawie badania legendy „Solidarności” może być zapowiedzią niezwykle haniebnej gry, jaką z 21 rodzinami ofiar może prowadzić prokuratura.

Należy stanowczo zaprotestować przeciwko tego typu działalności. Śledczy prowadząc swoje czynności powinni dążyć do prawdy o tragedii smoleńskiej oraz prowadzić działania mając na uwadze dobre imię ofiar oraz dobro ich rodzin. Jednak w przypadku śledztwa smoleńskiego jest dokładnie odwrotnie. Opisywane badania to kolejny krok pokazujący, że ani na jedno ani na drugie nie zwraca się w prokuraturze dostatecznie dużej wagi.

Śledczy idą dalej drogą upadku i zatracenia, która zaczęła się od karygodnych zaniedbań, błędów i zaniechań, jakie miały miejsce po katastrofie smoleńskiej. Zamiast jednak przyznać się do błędów i zacząć śledztwo niejako od początku, dokonując ekshumacji i zbierając własny materiał do badań, zamiast zacząć rzetelnie szukać prawdy o Smoleńsku prowadzą pseudośledztwo, raz za razem dając argumenty na rzecz tezy, że prokuratura prowadzi polityczne gierki.

Panowie prokuratorzy! Miejcie odwagę przyznać się do błędów popełnionych na początku tego pseudośledztwa. I nie brnijcie, nie ciągnijcie tej hucpy. Krok za waszym upadkiem idzie bowiem ogromny ból rodzin, które w Smoleńsku straciły bliskich.


Pełna zgoda: Jeśli zlecone przez NPW "badania mają coś weryfikować, to należy przedtem i natychmiast zweryfikować zdolność śledczych do prowadzenia jakichkolwiek czynności."

Druzgocącą krytyką założeń, metodologii i wniosków raportu komisji Jerzego Millera zakończyła się „Debata smoleńska” zorganizowana 5-02-2013 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. 

Sesję zamknęły dwa krótkie referaty. Profesor Marek Czachor przedstawił ciekawe równanie wielu wersji trajektorii lotu Tu-154M, zaś inż. Marek Dąbrowski udowodnił braki dokumentacji MAK w inwentaryzacji szczątków samolotu na miejscu katastrofy. Zarówno największe rozbieżności w odtworzeniu trajektorii, jak i braki w wymienieniu odnalezionych części występują w rejonie, na który dr Nowaczyk wskazuje jako punkt TAWS nr 38. 

Całą część techniczną konferencji poprzedziło odczytanie (fragmentów) obszernej listy dokumentów, których strona polska nie otrzymała od strony rosyjskiej, zaczerpniętych z „Uwag strony polskiej do raportu MAK”. Polski raport powstał, chociaż Rosjanie nie uzupełnili brakujących informacji. 

W części poświęconej aspektom organizacyjnym lotu do Smoleńska 10 kwietnia 2010 roku wystąpiło trzech byłych funkcjonariuszy BOR. – Ta instytucja ma swoją długą tradycję. Od dawna istniały tego rodzaju formacje złożone z wybranych najlepszych żołnierzy. Ich zadaniem nie było tylko chronienie osoby. Cel ochrony VIP nie jest jedynie humanitarny. Oni chronili majestat swojego państwa, jedynie reprezentowany przez osobę – mówił płk rez. Andrzej Pawlikowski. Były szef BOR przywołał najpoważniejsze zaniedbania tej instytucji w związku z przygotowaniem wizyty prezydenta w Katyniu. Przede wszystkim brak rozpoznania i obsadzenia funkcjonariuszami lotniska, brak środków łączności i broni. Zauważył, że za całość działań formacji osobiście odpowiada jej szef. – Wyszła na jaw jego skrajna niekompetencja. Te spostrzeżenia podziela więcej osób, w tym ostatnio również prokuratura – dodał Pawlikowski. 



Czy nowa inicjatywa NPW w ogóle ma sens?

Według eksperta prof. Karola Śliwki, już po 24 godzinach od śmierci wynik badania na zawartość alkoholu etylowego w organizmie denata może być niemiarodajny i wcale nie świadczy o tym, że przed śmiercią ta osoba spożywała alkohol.

Można sprawdzić, czy ktoś w chwili śmierci znajdował się pod wpływem alkoholu?

– Prof. Karol Śliwka, kierownik Zakładu Medycyny Sądowej UMK w Toruniu – Collegium Medicum im. Rydygiera w Bydgoszczy: Podczas sekcji zwłok we krwi i innych płynach ustrojowych, głównie moczu, wykonuje się badania na obecność alkoholu etylowego. Przeprowadza się je tzw. metodami swoistymi (oznaczającymi jedynie alkohol etylowy), czyli metodą chromatografii gazowej lub enzymatyczną metodą ADH. Ważne jest, że wynik badania na obecność alkoholu etylowego powinien być potwierdzony dwoma metodami swoistymi. Inne metody nie wchodzą tutaj w rachubę.

Co z wiarygodnością badania?

– Zależy od stanu, w jakim znajdują się zwłoki. Jeżeli nie rozpoczęły się procesy ich rozkładu, wynik badania odpowiada stężeniu alkoholu, jaki istniał przed zgonem. Ważne jest jednocześnie, żeby ocenić fazę wchłaniania alkoholu, czyli czy zgon nastąpił w krótkim czasie po jego spożyciu, czy też w fazie jego wydalania.

Jak się robi takie badanie?

– Można to sprawdzić, robiąc badanie rozmieszczenia alkoholu w zwłokach. Na przykład wyższe stężenie alkoholu we krwi niż w moczu będzie świadczyło o tym, że mamy do czynienia z okresem wchłaniania alkoholu i odwrotnie.

A jeśli proces gnicia już się rozpoczął?

– W takiej sytuacji musimy się liczyć, że powstaje tzw. alkohol endogenny.

Czyli...

– Alkohol ten w miarę narastania procesów pośmiertnych będzie narastał do etapu wyczerpania się glukozy, która znajduje się we krwi. Na ogół przyjmuje się, że stężenie alkoholu endogennego w zwłokach nie powinno być wyższe niż 1 promil. Zdarzają się jednak przypadki, że stężenie tego alkoholu będzie wyższe, np. jeśli jest duży stopień zaawansowania procesów pośmiertnych lub ktoś chorował na cukrzycę.

A kiedy można stwierdzić, że proces powstawania alkoholu endogennego już się rozpoczął?

– Rutynowo się tego nie robi. Jeżeli są jakieś zastrzeżenia, to można przeprowadzić inne badania, które wskazują na proces gnicia. Można także skonfrontować wyniki badania z protokołem sekcji zwłok, w którym lekarz pisze, w jakim stanie było ciało w chwili przeprowadzania sekcji.

Czy jest możliwe, żeby proces ten rozpoczął się już dobę po śmierci, a więc przed przeprowadzeniem sekcji, które z reguły są wykonywane kilka dni po zgonie?

– Wszystko zależy od tego, gdzie leżały zwłoki. Jeżeli znajdowały się w pomieszczeniu o wysokiej temperaturze, a zwłaszcza w mokrym środowisku, to proces ten będzie szybko postępował i pewne zmiany pojawią się już po 24 godzinach od śmierci. W takiej sytuacji wynik badania na zawartość alkoholu etylowego w organizmie denata może być niemiarodajny.

Należy przez to rozumieć, że jeżeli pojawiły się już procesy pośmiertne, to wynik badania na zawartość alkoholu etylowego nie odzwierciedla rzeczywistego spożycia alkoholu przed zgonem?

– Jeżeli badanie wskaże stężenie alkoholu do 1 promila, to jego wynik jest niemiarodajny. W takiej sytuacji alkohol mógł powstać endogennie, czyli znajdować się w organizmie denata pomimo że przed śmiercią nie spożywał alkoholu.


Kto kumaty, ten wyciągnie właściwe wnioski odnośnie najnowszej inicjatywy wojskowej prokuratury.

PROSZĘ JUŻ SKOŃCZYĆ Z TYM TEMATEM. sPORO KASY JUŻ TO KOSZTOWAŁO. lUDZIE NA CHLEB NIE MAJĄ. a CI DO GÓRY NIE WIDZĄ JAK JEST NA DOLE

Malpki , malpki i wszystko wiadomo.

Nasza słowiańska kultura każe napic się na wycieczce z momentam wejscią do środka transportowego obojetnie czy to autobus czy samolot tak bylo jest i bedzie to nasza tradycja dlatego uważam,że polowa pasażerów łacz\nie z Mlaskaczem i Błasikiem była po jednym albo dwóch a na wysokości alkohol dziala podwójnie więc chopy mieli niezle w czubie !!!

Jeszcze nie slyszalem , abu ktos mial kaca przez 3 lata i to po smierci. Toa prokuratura jest zenujaca . Za wszelka cene graja na zwloke .

NIESIOLE, ZŻERACZU SZCZAWIU I POLSKICH PODATKÓW,
CZY PODESŁAŁEŚ TĘPYM BOJÓWKARZOM INTERNETOWYM PO PACZCE WŁASNEGO UWŚCIEKLONEGO SZCZAWIU, BO JAKOŚ KOMPLETNIE IM NIE IDZIE DZISIAJ