Marian Jurczyk był pracownikiem Stoczni Szczecińskiej. W 1980 roku stanął na czele miejscowego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Był jednym z sygnatariuszy porozumień sierpniowych, a w 1981 został przewodniczącym zarządu Regionu Pomorze Zachodnie NSZZ "Solidarność".

Reklama

W stanie wojennym internowany, przebywał między innymi w ośrodku w Goleniowie. W 1982 roku został tymczasowo aresztowany, zwolniony na mocy amnestii z 1984 roku.

Sprzeciwiał się porozumieniom Okrągłego Stołu. W 1997 roku uzyskał mandat senatora kandydat niezależny. Rok później wybrany na prezydenta Szczecina, zrezygnował ze stanowiska po wyroku Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że nie być jednocześnie senatorem i prezydentem miasta.

Ponownie wybrany na to stanowisko w 2002 roku, rządził Szczecinem przez następne 4 lata. Po przegranych wyborach w 2006 roku wycofał się z działalności publicznej i przeszedł na emeryturę.

W 2000 roku sąd lustracyjny uznał Mariana Jurczyka za kłamcę lustracyjnego. Opozycjonista miał zataić w oświadczeniu lustracyjnym fakt swojej współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa PRL. Wyrok sądu lustracyjnego został jednak uchylony w 200 4 roku w drodze kasacji przez Sąd Najwyższy, który uznał, że oświadczenie lustracyjne Jurczyka było prawdziwe.

W 1990 roku prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski odznaczył Mariana Jurczyka Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.