Każdy ma swojego Korwina. Poczet "eurocudaków" w nowym Parlamencie Europejskim

1 Były członek Partii Konserwatywnej, który opuścił ją w proteście przeciw podpisaniu przez Wielką Brytanię traktatu z Maastricht. Jako reprezentant Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (UKIP), której jest współzałożycielem, zasiada w Parlamencie Europejskim już od 10 lat. Znany jest z ostrych wypowiedzi podczas obrad, krytykując w nich niedemokratyczność struktur unijnych, ale także pozwalając sobie na personalne ataki, m.in. gdy o przewodniczącym Rady Europejskiej Hermanie van Rompuyu powiedział, że ma charyzmę mokrego mopsa i wygląd urzędnika bankowego niższego szczebla.

2 Pierwszy w historii niemiecki eurodeputowany reprezentujący skrajną prawicę. W odróżnieniu od nowej generacji przywódców skrajnej prawicy w Europie, którzy nieco łagodzą hasła, pod rządami Voigta (1996-2011) Narodowodemokratyczna Partia Niemiec (NPD) przyjęła jeszcze bardziej radykalny kurs, co zaowocowało próbami – nieudanymi – jej delegalizacji. Syn byłego oficera Wehrmachtu uważa, że Adolf Hitler był „wielkim niemieckim mężem stanu”, Rudolf Hess zasłużył na pokojową Nagrodę Nobla, a podczas Holokaustu zginęło „nie więcej niż 340 tys. Żydów”.

3 Były redaktor naczelny satyrycznego magazynu „Titanic” jest liderem prześmiewczej partii Die PARTEI, która postuluje m.in. otoczenie murem Szwajcarii i wywołanie wojny z Liechtensteinem, a w kampanii używała hasła „Merkel jest głupia”. W Parlamencie Europejskim zamierza zabawić tylko miesiąc, po czym przekazać zdobyte miejsce – również na miesiąc – komu innemu, tak aby w ciągu pięcioletniej kadencji w europarlamencie zasiadło wszystkich 60 kandydatów Die PARTEI.

4 92-letni obecnie bohater greckiego ruchu oporu z czasów II wojny światowej jest najstarszym ze wszystkich eurodeputowanych wybranych na nową kadencję. Reprezentant skrajnie lewackiej Syrizy otrzymał też więcej głosów niż którykolwiek z greckich kandydatów. Glezos, który zasłynął ściągnięciem flagi ze swastyką z Akropolu, teraz ma zamiar walczyć niemiecką kolonizacją finansową Europy. Problemem może być tylko dotarcie na czas do Brukseli, bo z racji wieku nie powinien latać samolotem. Na sesje ma zamiar docierać pociągiem lub statkiem.

5 Reprezentujący separatystyczną, antyimigracyjną Ligę Północną 66-letni Borghezio wyskakuje czasem z kwestiami, które nawet dla eurosceptyków są zbyt ostre. Po tym jak w zeszłym roku nazwał włoski rząd administracją „bongo bongo”, o czarnoskórej minister ds. integracji Cecile Kyenge powiedział, że bardziej przypomina pokojówkę niż polityka, Nigel Farage wyrzucił go z bloku Europa Wolności i Demokracji. Oskarżonego o zbrodnie wojenne Ratko Mladica nazwał patriotą, a niektóre pomysły Andersa Breivika – wspaniałymi.

6 Pierwsza w historii eurodeputowana wybrana z ramienia partii feministycznej – szwedzkiej Inicjatywy Feministycznej (FI) – jest zarazem jedną z dwóch osób romskiego pochodzenia wybranych na nową kadencję. Program FI jest feminizmem w wersji radykalnej – szefowa partii Gudrun Schyman swego czasu powiedziała, że dyskryminacja kobiet w Szwecji w istocie niewiele różni się od tej w Afganistanie za rządów talibów i zaproponowała podatek tylko dla mężczyzn, który miałby być rekompensatą za stulecia przemocy wobec kobiet.

7 Wieczny kandydat w wyborach prezydenckich (czterokrotnie), zazwyczaj zdobywający śladowe poparcie, tym razem zdołał przeprowadzić swoją partię ponad próg wyborczy. Janusz Korwin-Mikke, poseł I kadencji, w czasie kampanii wyborczej zdołał wywołać zamieszanie na tyle duże, że stał się nieoczekiwaną gwiazdą głosowania. Niegdyś lider Unii Polityki Realnej, a teraz Kongresu Nowej Prawicy zapowiadał m.in. że w budynku Parlamentu Europejskiego urządzi burdel, a samą Unię Europejską będzie rozbijał od wewnątrz. Wsławił się również daleko idącym zrozumieniem, jakie wykazał dla Władimira Putina w związku z aneksją Krymu przez Rosję, a także stwierdzeniem, że kobiety "zawsze się trochę gwałci".