Czas trudnych decyzji mają teraz liderzy największych partii. Przed ich gabinetami stoją kolejki chętnych do startu w wyborach europejskich. Większość udało się spławić, ale nie wszystkich.

Właśnie rozstrzyga się los ważnych i znanych posłów PiS, którzy wbrew woli lidera partii bardzo (ale to bardzo) pragną czmychnąć z Sejmu do Brukseli. Mowa o Jacku Kurskim, Arkadiuszu Mularczyku, Pawle Kowalu. Na nich lista się nie kończy. Każdy z tych posłów po stokroć usłyszał od Jarosława Kaczyńskiego, że ma zostać w kraju. Ale też źaden z nich nie przestał wiercić dziur w ważnych brzuchach, byle tylko wyrwać się z Wiejskiej.

W podobnej sytuacji jest Donald Tusk. Wprawdzie publicznie ogłosił, że nikt z jego ministrów nie wystartuje w eurowyborach i zapowiedział, że posłom też nie będzie dawał dobrych miejsc na listach, ale wiadomo, że conajmniej 50 posłów PO oferowało się jako jedynki na listach. Ich determinacja zderza się więc dziś z deklaracją lidera partii i szefa rządu. Zobaczymy, która siła przeważy.

Nie ma co się dziwić liderom, że nie chcą puszczać swoich najsprawniejszych posłów. No bo kim ich zastąpią? Z drugiej strony nie ma się co dziwić posłom, że mają dość krajowej polityki.

I rzecz nie tylko w tym, że śnią im się imponujące eurodiety za w sumie niewielki wysiłek. Ta niska motywacja oczywiście jest potężnym motorem. Ale jest też tak, iż w tej kwestii sprawdza się stare hasło, że ludzie głosują nogami. Posłowie to właśnie chcą zrobić.

Europarlament to ucieczka przed jałowymi debatami w kraju, bezsensownym przerzucaniem się epitetami z politycznymi konkurentami. To ucieczka (częściowa tylko, ale jednak) przed wewnątrzpartyjnymi intrygami. W Europarlamencie deputowani nie są trybikami w partyjnych maszynach, nie muszą być żołnierzami swoich liderów. Nie ma tam też czegoś takiego jak marginalizacja opozycji przez większość.

Przykład kilku naszych deputowanych - Konrada Szymańskiego, Marcina Libickiego, Jacka Saryusz-Wolskiego - pokazują, że nawet pojedynczy eurodeputowany jest w stanie coś zdziałać. W Sejmie przy Wiejskiej nie ma już miejsca dla indywidualistów. Tu jest już tylko dyscyplina i partyjne polecenie: łapka do góry. A jak nie, to sio!