Urodzony w 1918 roku w Novarze Scalfaro poświęcił całe życie polityce.

Rezygnując z kariery sędziego, zapoczątkowanej w 1943 roku, trzy lata później został wybrany do Zgromadzenia Konstytucyjnego po referendum, w rezultacie którego zniesiono monarchię i ustanowiona została Republika.

Reklama

Od 1946 nieprzerwanie zasiadał w parlamencie i zajmował wielokrotnie stanowisko wiceministra i ministra w resortach sprawiedliwości, transportu, edukacji.

Był jednym z założycieli i liderów Chrześcijańskiej Demokracji.

W 1987 roku ówczesny prezydent Francesco Cossiga powierzył mu misję utworzenia rządu, ale z niej zrezygnował.

W kwietniu 1992 roku został przewodniczącym Izby Deputowanych, a miesiąc później parlament wybrał go na prezydenta kraju.

Był szefem państwa w wyjątkowo gorącym okresie, gdy doszło do ujawnienia gigantycznej afery korupcyjnej na szczytach polityki, znanej jako Tangentopoli. Doprowadziła ona do upadku większości partii, w tym także Chrześcijańskiej Demokracji.

Gdy zakończyła się jego kadencja, zgodnie z włoskim zwyczajem parlamentarnym otrzymał tytuł dożywotniego senatora.