Cztery osoby zaginęły, ciał nigdy nie odnaleziono. Jest kolejny wyrok w głośnym procesie poszlakowym

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie w tym jednym z najbardziej intrygujących procesów ostatnich lat jest nieprawomocny. Choć nie odnaleziono żadnego ciała, Mariusza B. - oskarżonego o zabójstwo czterech osób, w tym 18-latki i księdza - już raz skazano na dożywocie. Wyrok ten uchylił w 2016 r. sąd apelacyjny.

Na karę sześciu lat więzienia został skazany natomiast w poniedziałek Krzysztof R. oskarżony m.in. pomoc Mariuszowi B.

Jak wskazał w uzasadnieniu poniedziałkowego wyroku sędzia Igor Tuleya, w ponownym procesie "nie nastąpił żaden przełom" i nie pojawił się żaden dowód, który "byłby w stanie rzucić nowe światło na sprawę". - W sprawie zgromadzono mocne i przekonujące dowody - podkreślił sędzia. Dodał, że nieodnalezienie ciał ofiar nie świadczy o tym, że sprawa miała charakter poszlakowy.

Tajemnicza zbrodnia

W pierwszym procesie w 2014 r. SO skazał 39-letniego dziś Mariusza B. na dożywocie. Uznano go za winnego zabójstwa czterech osób: męża i córki swej kochanki (w 2006 r.), uczestnika kursu tańca, który z nią tańczył (w 2007 r.) oraz księdza (w 2008 r.), który miał molestować B. SO orzekł, że B. może ubiegać się o przedterminowe zwolnienie po 40 latach kary.

Drugi oskarżony Krzysztof R. otrzymał karę 9 lat więzienia za pomoc B. w zacieraniu śladów zbrodni. SO zasądził od oskarżonych po 50 tys. zł dla wdowy i córek jednej z ofiar.

- Sprawa jest też nietypowa m.in. dlatego, bo fałszywego alibi oskarżonemu dostarcza matka i żona ofiar, która od początku z oskarżonymi się solidaryzuje - mówił wtedy w SO prok. Przemysław Nowak. Zeznania Małgorzaty D. - która była formalnie pokrzywdzoną w sprawie - SO uznał za fałszywe i zawiadomił o tym prokuraturę; śledztwo w tej sprawie zawieszono do prawomocnego wyroku wobec B.

Ówczesny obrońca B. mec. Jan Woźniak mówił, że jeśli w poszlakowym procesie istnieje choć cień wątpliwości, to nie może być wyroku skazującego, bo na to sąd musi mieć "101 proc. pewności".

SO uznał, że choć nie odnaleziono ciała żadnej z ofiar, to wina B. "nie budzi żadnych wątpliwości", bo świadczą o tym powiązane ze sobą dowody pośrednie. W uzasadnieniu wyroku sędzia Marek Celej wymieniał m.in. początkowe przyznanie się B. do winy, billingi połączeń B., zeznania przyjaciół i rodzin ofiar oraz opinię psychologiczną, a także osmologiczną. Według SO nie była to typowa sprawa poszlakowa, bo początkowo podejrzani przyznali się do winy, z czego się potem wycofali.

- Oskarżony w sposób wyrafinowany i bezwzględny pozbawił życia czworga ludzi- mówił sędzia Celej. Część materiału dowodowego była niejawna dla ochrony dobrych obyczajów; z tego powodu niektóre wątki sprawy sędzia pominął w ustnym uzasadnieniu.

B. poznał małżeństwo Małgorzatę i Zbigniewa D. jako ministrant i u nich zamieszkał - zdaniem SO "doszło do swoistego trójkąta". Potem kobieta odeszła od męża i zamieszkała z B., który został ojcem jej drugiej córki. Według prokuratury, w kwietniu 2006 r. B. uprowadził Zbigniewa D. i zmusił go do podpisania wartej 2 mln zł polisy ubezpieczeniowej na rzecz żony. Kilka dni później miał ponownie uprowadzić D. i jego 18-letnią córkę Aleksandrę oraz udusić ich w okolicach Pułtuska. Sędzia mówił, że motywem zbrodni było "skumulowanie się negatywnych emocji B. wobec patologicznego układu" między nim a małżeństwem D. Aleksandra mogła paść ofiarą mordu, bo weszła w konflikt z matką - uznał SO.

Zdaniem SO 55-letni Henryk S. zginął, bo B. odczuwał zazdrość wobec tego "szarmanckiego dżentelmena", a ponadto liczył na zdobycie jego pieniędzy. Zmusił on S. przed śmiercią do podania numerów PIN kart bankomatowych oraz próbował wyłudzić od jego rodziny 50 tys. zł. Według SO zabójstwo ks. Piotra Sz. nastąpiło zaś z motywacji "odwetu za wykorzystanie seksualne".

Biegli psychologowie stwierdzili u B. osobowość psychopatyczną, tendencję do kłamania (wskazywał np. policji rzekome miejsca ukrycia zwłok, gdzie ich nie odnajdywano), niskie poczucie winy i skłonność do narzucania innym swej woli. Celej dodał, że B. cechuje "ponadprzeciętna inteligencja". Nie istnieje zbrodnia doskonała, nikt nie uniknie odpowiedzialności, nawet gdy brak ciał i śladów i jest rzekomo mocne alibi - mówił sędzia. "Błędy to droga do prawdy" - tym cytatem z Dostojewskiego sędzia podkreślił, że także B. je popełniał.

SO odpierał twierdzenia oskarżonych, by ich pierwsze wyjaśnienia ze śledztwa, w których przyznawali się do winy, zostały na nich wymuszone biciem przez policję.

W styczniu 2016 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił wyrok SO i zwrócił mu sprawę do ponownego rozpoznania. Zdaniem SA, doszło do naruszenia prawa do obrony, bo w SO obaj oskarżeni korzystali z jednego obrońcy w sytuacji konfliktu między nimi: R. w śledztwie obciążał B. (po wyroku ustanowili nowych obrońców). Także prokuratura wskazywała, że jeden obrońca musiał działać na niekorzyść jednego ze skonfliktowanych oskarżonych; zarazem podkreślała, że ciąg poszlak w całej sprawie jest logiczny.

Ponowny proces w SO ruszył wiosną 2016 r. Sąd w pięcioosobowym składzie, pod przewodnictwem sędziego Igora Tulei, musiał powtarzać czynności z pierwszego procesu.