Niemal każdego dnia ktoś z Cenionych (przeze mnie, ale obiektywnie także zasługujących na przynajmniej pewną dozę szacunku) ulega diabelskiej pokusie, by dać sobie spokój z głupimi zasadami. Na przykład Monika Olejnik zamilkła (wymownie?), kiedy podczas rozmowy Radosław Sikorski nazwał Pawła Kukiza „sprzedajną szmatą”. Można sobie wyobrazić, jak zareagowałaby Olejnik, gdyby w jej programie Zbigniew Ziobro nazwał np. Romana Giertycha „sprzedajną szmatą” – no, raczej nie skończyłoby się na wymownym milczeniu.
Na Wojciecha Maziarskiego też spojrzałem krzywo. Publicysta „Gazety Wyborczej” w platformerskim zacietrzewieniu unieważnia sens dziennikarstwa, kiedy okłada słowem dziennikarza, który, wykonując dziennikarski obowiązek, informuje nas, że Donald Tusk przepisał majątek na żonę. Pewnie, że ta informacja szkodzi Tuskowi, a wspomaga PiS, ale to problem polityków i ich pijarowców, nie dziennikarzy.
Bronisław Wildstein opublikował na portalu Wpolityce.pl obronę Pawła Kukiza. Słusznie. Niemała część wypowiedzi na temat „zdrady tego ch…a” jest od pięciu do pięciuset razy bardziej ohydna niż sam czyn Kukiza. Widać wiele osób lubi(ło) pana Pawła, zatem proporcjonalnie się wnerwiło.
Reklama