Z danych Instytutu Psychiatrii i Neurologii wynika, że z pomocy specjalistów w ciągu ostatnich dwóch lat skorzystało 14 - 16 proc. Polaków. To znacznie więcej niż kilka lat temu, ale nadal zdecydowanie za mało. Eksperci szacują, że pomocy potrzebuje 30 proc. Polaków.

Reklama

Diagnoza depresji jest wbrew pozorom łatwa. Jednak ze względu na wiele oblicz choroby, nie ma żadnego jednego testu, który stwierdzałby obecność tej choroby. Jednym ze źródeł w rozpoznawaniu depresji jest czwarte wydanie "Podręcznika diagnostyki i statystyki zaburzeń psychicznych" (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition), określane skrótowo jako DSM-IV.

Oto dwa najczęstsze typy depresji i jej symptomy:

Depresja endogenna (inaczej: depresja właściwa, depresja kliniczna, depresja ciężka)

Wywoływana jest przez bliżej niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu, szczególnie systemu hormonalnego lub nerwowego. Aby rozpoznać ten rodzaj depresji niezbędny jest co najmniej dwutygodniowy okres obniżonego nastroju lub też utraty zainteresowania wszystkimi niemal czynnościami i płynącym z nich przyjemnościom. Dodatkowo, w tym samym czasie, musi wystąpić pięć lub więcej spośród wymienionych niżej objawów:

* depresyjny nastrój przez większą część dnia

* zmniejszenie zainteresowań i zdolności do przeżywania przyjemności

Reklama

* wyraźny wzrost lub spadek wagi

* bezsenność albo nadmierna senność

* pogorszenie panowania nad ruchami ciała

* wrażenie zmęczenia

* poczucie własnej bezwartościowości i winy

* spadek sprawności myślenia i koncentracji

* powracające myśli o śmierci i samobójstwie

Przewlekła depresja nerwicowa (obecnie klasyfikowaną jako dystymia).

Dystymia to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat o przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej. Zachorowania następują najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Pierwszą przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące być może następstwem głębokich urazów z przeszłości: braku poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, traumatycznych wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów, nieumiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb.

Drugim typem uwarunkowań są czynniki biologiczne oraz genetyczne podobne lub te same co w depresji endogennej. Warunkiem rozpoznania jest depresyjny nastrój utrzymujący się przez większą część dni w ciągu co najmniej dwóch tygodni. Dodatkowo muszą wystąpić nie mniej niż dwa z następujących objawów:

* spadek lub wzmożoność apetytu

* nadmierna senność lub bezsenność

* poczucie zmęczenia lub braku energii

* obniżone poczucie własnej wartości

* trudności ze skupieniem uwagi albo podejmowaniem decyzji

* poczucie beznadziejności